Τέτοια ματς τα κερδίζει η προσωπικότητα και όχι η τακτική

Tο ποδόσφαιρο έχει αυτή την εκνευριστική τάση να αγνοεί επιδεικτικά τα πάσης φύσεως στατιστικά και να ξεχωρίζει τις ομάδες με το πιο απλό στοιχείο που υπάρχει: το γκολ. Το ημίχρονο τελείωνε στο γήπεδο Καραϊσκάκη και ο Παναθηναϊκός, που «πατούσε» καλύτερα τα πρώτα σαράντα πέντε λεπτά στο χορτάρι, έπρεπε να αμυνθεί στην τελευταία φάση. Η μπάλα ήρθε στην περιοχή, ο Ντουντού έκανε ανάποδο ψαλίδι και ο Μήτρογλου αμαρκάριστος (με τον Σίλβα να φέρει την καίρια ευθύνη, διότι αυτός τον έχασε στην κρίσιμη στιγμή) έφτασε πρώτος στην μπάλα.

Γκολ και αβαντάζ για τον Ολυμπιακό, που είχε δει τον Ζεβλάκοφ να φεύγει από το γήπεδο χωλαίνοντας και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο να μπαίνει χωρίς ζέσταμα για να βοηθήσει τον Μέλμπεργκ στην αντιμετώπιση του Σισέ, ο οποίος ήταν πολύ κεφάτος. Αυτό το γκολ έδινε στον Ολυμπιακό ένα προβάδισμα που μέσα στην έδρα του έχει πετάξει σε άλλα ματς, όπως εκείνο με τον Ηρακλή, αλλά πολύ δύσκολα θα το έκανε με τον Παναθηναϊκό.

Οι γηπεδούχοι έχουν αποδείξει πολλές φορές πως αυτά τα παιχνίδια είναι βούτυρο στο ψωμί τους, ειδικά όταν ο αντίπαλος κάνει το λάθος και τους δώσει γήπεδο. Αυτό που θα περίμενε κανείς ήταν μία οργισμένη αντίδραση για τον ΠΑΟ μπαίνοντας ξανά στον αγωνιστικό χώρο, αλλά αυτό δεν το είδαμε ποτέ. Αυτά τα ματς τα κερδίζει η προσωπικότητα των παικτών και ποτέ η τακτική των προπονητών!

Ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα ακόμη γκολ στο δεύτερο μέρος, με μία ενέργεια του εξαιρετικού Ζαϊρί (ο οποίος ταλαιπώρησε και Σπυρόπουλο και Σεϊταρίδη, αλλάζοντας συνεχώς πλευρές) και μία σέντρα εκεί που ο Μήτρογλου ξέφυγε ξανά των αμυντικών και με ωραίο βολ πλανέ σφράγισε το τελικό σκορ. Είχα γράψει πριν από καιρό πως ο Κώστας Μήτρογλου δεν έχει συνειδητοποιήσει την αξία του και πώς μπορεί να γίνει πολύ χρήσιμος στην ομάδα, απλοποιώντας τις κινήσεις του.

Αυτό ήταν πριν από κάποιους μήνες και από τότε η αλήθεια είναι ότι παίζοντας διαρκώς γίνεται ολοένα και καλύτερος. Στην Ολλανδία την Τρίτη είχε έναν άχαρο ρόλο, αλλά και αυτό είναι μάθημα στην ηλικία του. Χθες ήταν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού όχι μόνο για τα γκολ που σαφέστατα καθορίζουν το αποτέλεσμα και αλλάζουν τα δεδομένα στην κούρσα του τίτλου, αλλά και διότι είχε μία συνολική παρουσία η οποία βοήθησε όλη την εικόνα της ομάδας του.

Εξαιρετικοί ήταν ο Μαρέσκα, ο οποίος κατηύθυνε το παιχνίδι, ο Μέλμπεργκ, που νίκησε στις περισσότερες μονομαχίες τον Σισέ, και ο Ραούλ Μπράβο, ο οποίος περιόρισε στο ελάχιστο τον Σαλπιγγίδη.

Ο Παναθηναϊκός είχε σε τραγική βραδιά πολλά ατού του. Ο Κατσουράνης εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε Μαρέσκα και Ντουντού, ο Σεϊταρίδης ταλαιπωρήθηκε και φάνηκε πόσο ανέτοιμος είναι ακόμη, ο Σίλβα προσπάθησε αλλά είχε ελάχιστες βοήθειες από τον Σιμάο και το δίδυμο της επίθεσης εξαφανίστηκε όσο περνούσε η ώρα.

Ο Λέτο μπήκε αργά, αλλά ύστερα από ένα καλό ξεκίνημα και αυτός αναλώθηκε σε προσωπική κόντρα με τους παίκτες του Ολυμπιακού, οπότε με τον Καραγκούνη να λείπει (εμφανέστατο το κενό του) φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει αποτέλεσμα έτσι ο ΠΑΟ. Ειδικά από τη στιγμή που δεν τελείωσε τις όποιες καλές φάσεις του δόθηκαν, κυρίως στην αρχή και όσο παρέμενε το 0-0.

Το πλάνο του ήταν κυρίως να μη χάσει και όχι να κερδίσει και όταν τα πράγματα στράβωσαν, τότε ήταν ολοφάνερο πως δεν υπήρχε καθαρό μυαλό για να ξαναμπεί στο ματς. Ο Τεν Κάτε δεν έχει το μερίδιο της ευθύνης που θα του καταλογίσουν κάποιοι σήμερα, διότι πολύ απλά σε τέτοιες καταστάσεις μετράει κυρίως η θέληση των παικτών. Οι ίδιοι ξέρουν πως χθες απογοήτευσαν τους οπαδούς τους, πετώντας λευκή πετσέτα μετά το 2-0.

Με τον Ολυμπιακό να παίζει με τόσες απουσίες, να έχει βγάλει το πιο δύσκολο πρόγραμμα και να γυρίζει τούμπα τη βαθμολογία μέσα σε επτά μέρες μετά το 2-2 στα Γιάννενα, μόνο τρελός θα πόνταρε εναντίον του στο να διατηρήσει τον τίτλο.

Και στην Παιανία αν τελικά δουν τη φιέστα του τίτλου να είναι «κόκκινη» ξανά τον Μάη, να ξέρουν πως αυτή η ήττα στο Φάληρο ήταν η καθοριστική για να αλλάξει η ψυχολογία. Εάν αντιδράσουν και γίνει «πράσινος» τελικά ο τίτλος, πάλι αυτή η ήττα θα είναι κλειδί, διότι θα αποδειχτεί πως πήραν ένα σκληρό πάθημα που θα έχει γίνει μάθημα!