Ορθή απόφαση, λάθος χρόνος

Σωστή η απόφαση για «διαζύγιο» με τον Χενκ Τεν Κάτε, λανθασμένο το τάιμινγκ. Υπό την έννοια ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να δείξει την πόρτα της εξόδου στον Ολλανδό πολύ νωρίτερα, ευθύς μετά τα περσινά πλέι οφ. Εστω μετά τον (μεταγενέστερο) αποκλεισμό από την Ατλέτικο Μαδρίτης, όταν οι «ροχιμπλάνκος» απέναντι στον ΠΑΟ του Τεν Κάτε βίωσαν το ευτυχέστερο δεκαπενθήμερό τους την τρέχουσα σεζόν.

Θες από σύμπτωση; Μπορεί. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι ο τότε τεχνικός των «πρασίνων» στο πρώτο ματς με τους Ισπανούς αυτοϋπονομεύθηκε, διότι οι ακατανόητες επιλογές του χαντάκωσαν τα (όποια) παναθηναϊκά όνειρα για συμμετοχή σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Από τον Μάιο είχα γράψει για τον Ολλανδό (Σουριναμέζο αν προτιμάτε) με τον τίτλο «Καμένο χαρτί ο Τεν Κάτε για την Παιανία». Δηλαδή, προ... Χριστόν προφήτης. Η διοίκηση έπρεπε τότε να αξιολογήσει δεόντως, αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι 17-18 παίκτες της ομάδας δεν ήθελαν τον Τεν Κάτε.

Και υπό παρόμοιες συνθήκες ουδείς προπονητής μπορεί να κουμαντάρει τα αποδυτήρια και να προκόψει. Και στις 28 Αυγούστου είχα επανέλθει στο «κεφάλαιο Τεν Κάτε», επισημαίνοντας ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την αφεντιά του. Το οξύμωρο, βέβαια, είναι ότι η απομάκρυνσή του ήρθε τώρα, που συγκριτικά με πέρυσι οι επιλογές του ήταν λιγότερο εκκεντρικές κι εξεζητημένες. Επ' ουδενί, πάντως, οι καλύτερες δυνατές...

Οι διοικούντες την «πράσινη» ΠΑΕ έπρεπε, επίσης, να λάβουν σοβαρά υπ' όψιν τους την απαξίωση σημαντικών περιουσιακών στοιχείων του συλλόγου εκ μέρους του Ολλανδού. Ποδοσφαιριστές που θα «ζαχάρωναν» ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ (Ιβανσιτς, Μάτος), θεωρήθηκαν άχρηστοι και περιττοί από τον προπονητή.

Ο ίδιος άνθρωπος κατέστησε ανενεργούς κάποιους άλλους παίκτες με τη δική τους αξία, όπως ο Μάντζιος, ο Τζιόλης και ο Κλέιτον. Και η πέραν λογικής διαχείριση του ρόστερ του ΠΑΟ χτύπησε κόκκινο στην περίπτωση του Δάρλα. Αρχικά ο Τεν Κάτε δεν τον συμπεριέλαβε στην ευρωπαϊκή λίστα.

Κατόπιν κι αφού «κατόρθωσε» να τσακωθεί με τον «στόμα έχω και μιλιά δεν έχω» Σπυρόπουλο, έβγαλε τον Δάρλα από την κατάψυξη. Και χωρίς απόψυξη τον έριξε στη μάχη με την Ατλέτικο και στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Εργοτέλη. Είναι αξιοπερίεργο, ωστόσο, ότι ο Παναθηναϊκός για μία ακόμα φορά «σχολάει» προπονητή ύστερα από νίκη.

Το 2004 ο Σουμ είχε φύγει έπειτα από νίκη επί της Καλαμαριάς. Στις αρχές των 80s ο συχωρεμένος Λάκης Πετρόπουλος είχε αποχωρήσει έπειτα από νίκη στην Κρήτη επί του ΟΦΗ και το 1976 ο Αϊμόρε Μορέιρα έφυγε αφού είχε φέρει «διπλό» στη Νέα Σμύρνη.

Οπως ύστερα από νίκη είχε τερματιστεί η συνεργασία και με τον Καζιμίρ Γκόρσκι το 1978. Επίσης, δεν διασώθηκαν ο Βασίλης Δανιήλ το 1987, μολονότι είχε προηγηθεί η πρόκριση στους «8» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (απέκλεισε διαδοχικά ο ΠΑΟ Οσέρ, Γιουβέντους, Χόνβεντ), ο Κρίστο Μπόνεφ (πρωταθλητής το 1990) και ο Πιέτρ Πάκερτ (νταμπλούχος το 1986).

Τέλος πάντων. H day after στην Παιανία βρίσκει στην τεχνική ηγεσία τον Νίκο Νιόπλια με συνεργάτη τον Κριστόφ Βαζέχα. Εκ πρώτης, σωστή κίνηση. Ομως, σε κάθε περίπτωση η ευστοχία της επιλογής θα κριθεί τον Μάιο.