Ο άνθρωπος που γεννήθηκε με μια μπάλα στα πόδια

Ο Γιώργος Κούδας ήταν ένα αληθινό ποδοσφαιρικό «ζαρκάδι» που με τις επινοήσεις του μέσα στις τέσσερις γραμμές που περικλείουν τον αγωνιστικό χώρο έδινε φτερά στη φαντασία! Oπως έγραφε εύστοχα ο Κώστας Μπλιάτκας, στο βιβλίο που επιμελήθηκε για τον «Μεγαλέξανδρο» του ελληνικού ποδοσφαίρου πριν από τέσσερα χρόνια, «ο Κούδας γεννήθηκε με μία μπάλα στα πόδια».

Σπάνια είδαμε στα γήπεδα της Ελλάδας κάποιον με τόση αρμονία στις κινήσεις. Από τα πόδια του ευτύχησα να δω το πρώτο γκολ ζωντανά σε αγωνιστικό χώρο στην Ελλάδα, για το πρωτάθλημα. Είχα ήδη βρεθεί στις εξέδρες, σε ματς της Εθνικής ομάδας και σε ένα ματς του Πανιωνίου με την (τότε ανατολικογερμανική) Χάνσα Ροστόκ, από τα οποία οι αναμνήσεις είναι θολές. Εκείνο το σαββατιάτικο απόγευμα του 1971, όμως, το θυμάμαι τόσο έντονα σαν να μην πέρασαν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, αλλά μόλις κάποιοι μήνες!

Η Προοδευτική υποδεχόταν στο Στάδιο Καραϊσκάκη τον ΠΑΟΚ. Ο Κούδας ξεχώριζε από όλους τους υπόλοιπους. Κάποια στιγμή με την μπάλα στα πόδια, δέκα μέτρα έξω από την περιοχή, σούταρε με δύναμη. Στην παιδική μου φαντασία έμοιαζε με σουτ βγαλμένο από σελίδες κόμικ, που η μπάλα σκίζει τα δίχτυα. Το γήπεδο είχε περίπου δεκαπέντε χιλιάδες, αριθμός που ακούγεται αδιανόητος σήμερα.

Είμαι βέβαιος πως σχεδόν όλοι χειροκρότησαν. Ο τερματοφύλακας της Προοδευτικής, Βρεκούσης, είχε τεντώσει το κορμί του, αλλά ήταν αδύνατο να σώσει την εστία του. Το ματς τελείωσε 1-1, αλλά το γκολ της ισοφάρισης δεν το θυμάμαι. Πέφτοντας για ύπνο εκείνο το βράδυ, ονειρευόμουν να μπορούσα και εγώ να έβαζα τέτοια γκολ στα διπλά της αλάνας στη γειτονιά, εκεί όπου όλοι μας προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τους ήρωές μας. Δεν το κατάφερα (φυσικά) ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Σαν ένα αληθινό έργο τέχνης, ο Κούδας ήταν μοναδικός, αξεπέραστος. Το dvd που βγήκε, με τις όποιες φάσεις έχουν περισωθεί από την εποχή που κάλπαζε στα γήπεδα ο Κούδας, είναι ένα σπάνιο κομμάτι. Δείχνει ένα άλλο ποδόσφαιρο, μία εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά άνοιξε τον δρόμο για ό,τι ακολούθησε. Οποιος αγαπά την καλή μπάλα, το ψάχνει και το βάζει στη συλλογή του. Τόσο απλά.

Τα γράφω όλα αυτά λίγες μέρες μετά τη συμπλήρωση 34 ετών από την καλύτερη εμφάνιση του ΠΑΟΚ σε εκείνη τη δεκαετία του '70, που άλλαξε για πάντα την ιστορία του συλλόγου: το 4-0 επί του Ολυμπιακού μέσα στο Στάδιο Καραϊσκάκη, το γήπεδο που η μοίρα διάλεξε να είναι ο τόπος που γνώρισε ο ΠΑΟΚ τόσο πόνο και πίκρα, αλλά και τόσες χαρές. Ενα παιχνίδι με τη σφραγίδα του Κούδα, ο οποίος σαφέστατα διαφοροποιούσε κατά πολύ με την παρουσία του τους άλλους σωματοφύλακες, τους εξαιρετικούς Αποστολίδη, Σαράφη, Ασλανίδη, Τερζανίδη, Παρίδη και Γκουερίνο.

Ο τίτλος υπό τις οδηγίες του Γκιούλα Λόραντ ολοκλήρωνε μία εξαετή αναρρίχηση προς την κορυφή, αφού σε αυτό το γήπεδο ο ΠΑΟΚ είχε καταφέρει το 1972 να πάρει το πρώτο του Κύπελλο. Απέναντι στον πρωταθλητή ΠΑΟ του Πούσκας και του Δομάζου, ένα σουτ στην κίνηση και ένα φάουλ του Κούδα νικούσαν τον Τάκη Οικονομόπουλο και έδιναν στους «αετούς του Βορρά» την ώθηση για ακόμη μεγαλύτερα επιτεύγματα.

Τα επόμενα χρόνια ο ΠΑΟΚ του Λες Σάνον, υπό την προεδρία του μεγάλου Γιώργου Παντελάκη, έγινε μόδα και φυσικά ο Κούδας ήταν η βιτρίνα. Μία πραγματική πολιορκητική μηχανή με την οποία ο «Δικέφαλος του Βορρά» μπήκε οριστικά και αμετάκλητα σφήνα στο τρίο του πρώην ΠΟΚ. Η παρουσία του καθιέρωσε τους «ασπρόμαυρους» της Θεσσαλονίκης ως ισότιμους στο τραπέζι των τίτλων! Και αυτό το dvd, επαναλαμβάνω, δεν είναι μόνο για τους φίλους του ΠΑΟΚ, αλλά για καθέναν που αισθάνεται λάτρης του καλού ποδοσφαίρου.

Αλλαξε τον χάρτη στο πόλο

Το να έπαιρνες ισοπαλία από τον Εθνικό στο πρωτάθλημα του πόλο στις αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν τόσο δύσκολο όσο και το να διέσχιζες τη Σαχάρα χωρίς προμήθειες νερού. Ο Τάκης Μίχαλος, όμως, έκανε την ομάδα της Γλυφάδας να το πιστέψει και εκείνο το 5-5 σηματοδότησε την αρχή μιας επανάστασης.

Πέντε χρόνια μετά η Γλυφάδα ήταν έτοιμη πια για να κοντράρει στα ίσα τον Εθνικό έχοντας βρει στο χαρισματικό πρόσωπο του Κυριάκου Γιαννόπουλου έναν παίκτη που ηρεμούσε και καθοδηγούσε, αλλά πια ο Τάκης είχε φύγει για τον Ολυμπιακό. Το δημιούργημά του σταμάτησε το επί 25 χρόνια σερί του Εθνικού.

Εστω και χωρίς αυτόν το ελληνικό πόλο άλλαζε για πάντα. Ο Βασίλης Σκουντής, με ένα κομμάτι που ακουμπούσε την ψυχή, αποχαιρέτισε χθες στο «GOALNEWS» έναν άνθρωπο που πάλεψε μέχρι το τέλος όρθιος στην άνιση μάχη με τον καρκίνο. Δεν θα μπορούσα ούτε καν να πλησιάσω αυτά που έγραψε τόσο παραστατικά ο Βασίλης, ο οποίος γνώρισε στο ξεκίνημα της καριέρας του έναν άνθρωπο-κόσμημα.

Θα λείψει ο Τάκης Μίχαλος από τους ανθρώπους του, αλλά η απώλεια είναι γενικότερα και για την υδατοσφαίριση, τον ελληνικό αθλητισμό, την ίδια την ελληνική κοινωνία. Ενας άνθρωπος σημαντικός χωρίς να επιζητεί τη λεζάντα και την προβολή. Κάτι που στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε μοιάζει ολοένα και σπανιότερο!