Άλλο Πέπη… άλλο πρέπει!

Δεν ξέρω, ίσως είναι οι παραγωγές του ΣΚΑΪ με τις καλύτερες εντεκάδες παλιότερων εποχών. Μπορεί απλά να μεγαλώνω και να γίνομαι σαν τους γέρους στα καφενεία που θυμούνται ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Μια φευγαλέα ματιά να ρίξει κανείς όμως στο σημερινό πρόγραμμα των καναλιών είναι αρκετή για να φέρει στο νου του μυθικές μορφές από το χθες που ανέβασαν το trash tv σε ύψη δυσθεώρητα και απλησίαστα. Οι πραγματικοί ήρωες και σκαπανείς, που τουλάχιστον δεν βάφτιζαν την τρέλα τους «infotainment».

Γράφει (να μείνει μεταξύ μας) ο Νικόλας Ακτύπης

Είναι να απορεί κανείς πώς σπουδάσαμε εκείνα τα χρόνια. Έπρεπε να διαβάζουμε, να μην κάνουμε απουσίες, να προσέχουμε να μην μας ρίξουν τίποτα στο ποτό, όπως μου ‘λεγε η μάνα μου… Ο μεγαλύτερος εχθρός όμως ήρθε από την τηλεόραση με την Πέπη Τσεσμελή σε ρόλο Πανδώρας και το επιτελείο της έτοιμο να ξεχυθεί και να κατασπαράξει τον πάπυρο που έκοβαν στο Αριστοτέλειο για να φτιάξουν το πτυχίο μου.

Πρώτα από όλα όμως, η συγκλονιστική της ερμηνεία στο «Αχ κουνελάκι!» από τη μεταγενέστερη περίοδο της καλλιτέχνιδας όταν την κέρδισε το τραγούδι…



Ολόκληρο αυτό το οικοδόμημα ποιότητας, το μνημείο πολιτισμού καλύτερα, δεν θα ήταν δυνατό να υπάρξει δίχως την ηγετική μορφή που ακούει στο όνομα Πέτρος Λεωτσάκος. Ο δικηγόρος που έσπασε τα δεσμά του καθωσπρεπισμού και αποτέλεσε μια από τις πιο cult φιγούρες των ‘90s. Η στεντόρεια φωνή του, το αψεγάδιαστο παρουσιαστικό και οι καίριες παρεμβάσεις με το σφυρί στα χέρια, κράτησαν το επίπεδο της εκπομπής, τις λίγες, έστω, φορές που το πράγμα πήγε να ξεφύγει από τα όρια.



Κανείς δεν μένει στο απυρόβλητο. Ακόμη και γίγαντες, όπως η Ελένη Λουκά, στριμώχνονται από τηλεθεατές που πραγματοποιούν καίριες παρεμβάσεις για φλέγοντα ζητήματα, όπως για παράδειγμα τη ρώγα που κρέμεται σαν τσαμπί από σταφύλι. Για τη Ρενάτα μιλάμε…



Κυρίως όμως στη μνήμη μας έχουν μείνει οι στιγμές που η τηλεόραση έγινε βήμα για ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Μια πραγματική όαση πολιτισμού, ένα ουράνιο τόξο μέσα στο γκρίζο τηλεοπτικό φόντο της εποχής. Ο Κύριος Καρτέρης και ο Κύριος Αγαμέμνων (ναι, ναι με Κ κεφαλαίο) ήταν δύο χαρακτηριστικά δείγματα.



Όλοι εμείς οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι πολύ συχνά γίναμε μάρτυρες (γιατί για μαρτύριο επρόκειτο) εποικοδομητικών τηλεμαχιών για θρησκευτικά και κοινωνικά ζητήματα, με την ασκητική, σχεδόν άγια, μορφή του κυρίου Νάκου να ξεχωρίζει.



Θα ήταν τεράστια παράλειψη να μην αναφερθούμε στον Διονύση τον έφηβο, ο οποίος σε αντίθεση με άλλους που υπέκυψαν και έγιναν ένα με το σύστημα, όπως ο Εθνικός μας Σταρ (καλέ είσαι, καλέ είσαι) Αντρέας Ευαγγελόπουλος, ο μίστερ Εθνικά Μπούτια, Γιώργος Σταυρόπουλος και άλλοι, ο Διονυσάκης έμεινε αιώνιος έφηβος. Δεν υπέκυψε στις αμέτρητες προτάσεις και τις ασφυκτικές πιέσεις για καριέρα στην τηλεόραση, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία των ημερών και μη δεχόμενος να ρίξει τα ποιοτικά στάνταρντς, συμμετέχοντας σε φτηνές παραγωγές.



Μια και αναφερθήκαμε στις τιμημένες μορφές του Έθνους, ας θυμηθούμε ένα περιστατικό στο οποίο οι δύο τιτάνες διατηρούν το επίπεδο και την ψυχραιμία τους σε δύσκολες ώρες, αντιλαμβανόμενοι ότι αποτελούν πρότυπα για τη νεολαία.





Λυπάμαι, το έχω μετανιώσει ήδη. Δέχομαι αγωγές στο: nikolas_aktipis@yahoo.gr