Μια μικρή χώρα με αθλητικό DNA (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Υποκλιθείτε λοιπόν μπροστά στη μεγαλύτερη αθλητική δύναμη της ηπείρου μας! Μια χώρα 11.000.000 κατοίκων είναι ταυτόχρονα πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, τρίτη στον κόσμο στο ανδρικό πόλο και πρώτη στο γυναικείο World League, έχει ομάδα που πρωταγωνιστεί στο ανδρικό βόλεϊ με πλασαρίσματα στην εξάδα, στο μπιτς βόλεϊ διαθέτει ένα αχτύπητο γυναικείο δίδυμο, στο χάντμπολ ήμασταν στην εξάδα στο Παγκόσμιο! Διάολε, τι περισσότερο μπορεί να περίμενε κανείς από μία κουκίδα στο χάρτη;

Κανονικά, αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα είναι ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ! Βγάζουμε συνεχώς παιδιά που ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ! Από σύστημα που είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ! Να είχαν τις επιτυχίες μας οι Σουηδοί, για παράδειγμα, δεν θα ξένιζε κανέναν! Οι οποίοι έχουν στα σχολεία τους μάθημα για την ιστορία του αθλητισμού, αθλούνται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ από βρέφη, υπάρχει πρόβλεψη σχολικού και μετασχολικού αθλητισμού! Εδώ; Τίποτα απολύτως! Ο σχολικός αθλητισμός είναι πλήρως εξαφανισμένος από τη δεκαετία του '80. Γήπεδα για τα μικρά παιδιά είναι ελάχιστα. Υπάρχουν γήπεδα σε όλα τα σπορ στα οποία προπονούνται πέντε και έξι ομάδες ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να βγάζουμε ούτε αθλητές, πολύ δε περισσότερο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ! Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο του σύγχρονου κόσμου! Το ανθρώπινο DNA μπορεί να αποκρυπτογραφήθηκε, αλλά στον αθλητισμό κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι έχει το ελληνικό στοιχείο που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα.

Αυτή η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη γέμισε χαρά έναν ολόκληρο λαό. Οπως αυτή του Ρεχάγκελ πριν από 14 μήνες. Οπως τα παιδιά του Καμπάνια πριν από μερικές εβδομάδες. Οπως τα κορίτσια του Ιωσηφίδη στους Ολυμπιακούς και στη Ρωσία τον Αύγουστο. Δεν εξηγείται με λόγια. Και καλύτερα.

Ο κόσμος ξεχύθηκε σε κάθε γωνιά της χώρας και όπου υπάρχει Ελληνισμός ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ στους δρόμους. Αυτό το τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ λειτούργησε και πάλι. Ενωμένοι οι άνθρωποι κάθε ηλικίας στους δρόμους. Η Εθνική ομάδα σε οποιοδήποτε σπορ έχει αυτή την ικανότητα να συγκινεί. Να βγάζει από μέσα αυτό το παιδί που κρύβουν όλοι. Να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο και, παρά τη δεδομένη κακοφωνία, να ακούγεται ως το πλέον καλλίφωνο πράγμα στα αυτιά των υπολοίπων ακριβώς γιατί κάνουν το ίδιο!

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν μέχρι αυτή τη διοργάνωση ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών στο μπάσκετ. Πλέον, ως ο μοναδικός που έχει καταφέρει να κερδίσει και ως προπονητής το χρυσό μετάλλιο, δεν είναι πια απλώς μία φυσιογνωμία του μπάσκετ. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ αθλητική ιστορία! Και από μόνο του σημαίνει πολλά.

Ας απολαύσουμε λοιπόν τη στιγμή. Ας αδράξουμε αυτό που μας χαρίζει και πάλι μία αθλητική επιτυχία. Είμαστε πια πρωταθλητές, που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Ξανά και ξανά και ξανά. Θέλω να το ακούω. Και με βγάζει από τη μίζερη καθημερινότητα μιας χώρας που όσο πληγώνει τα παιδιά της τόσο τελικά τα πωρώνει!