Οταν τα χρώματα τα πρόσθετε η παιδική φαντασία

Κάποτε την προσμονή του Μουντιάλ τη γιγάντωνε και η περιέργεια. Αυτά τα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούσαν από τουρνουά σε τουρνουά τα έχτιζε η λεγόμενη «γοητεία του μύθου». Για εμάς, τα μικρά παιδιά της δεκαετίας του '70, το να δούμε ξαφνικά ένα σωρό σπουδαίους παίκτες να αποκαλύπτονται μπροστά μας ήταν ένας ξαφνικός έρωτας.

Σε αντίθεση μάλιστα με τα πιο προχωρημένα παιδιά της δεκαετίας του '80, εμείς βλέπαμε τα Μουντιάλ σε ασπρόμαυρο δέκτη. Τα χρώματα τα πρόσθετε η φαντασία, ενίοτε και τα όνειρά μας. Φυσικά αυτό το κείμενο δεν λέει κάτι στα παιδιά του 21ου αιώνα. Αυτά, βλέπετε, μπαίνουν στο Ιντερνετ, βάζουν στη μηχανή αναζήτησης ό,τι θέλουν και έχουν τον κόσμο στο πιάτο! Μαθαίνουν (άσχετο αν δεν μπορούν πάντα να αξιολογήσουν και να κρίνουν) σχεδόν τα πάντα. Για τον σημερινό νέο η απομυθοποίηση έρχεται εύκολα.

Κάποτε, λοιπόν, αυτή τη γιορτή την περιμέναμε ανυπόμονα, αφού οι τηλεοπτικές παραστάσεις ήταν ελάχιστες (περίπου δέκα με είκοσι ματς τον χρόνο έδειχνε η κρατική τηλεόραση και δεν υπήρχαν άλλες επιλογές), οπότε το να περιμένεις να δεις έναν παίκτη για τον οποίο διάβαζες και άκουγες πολλά ήταν ιεροτελεστία. Γι' αυτό και όταν ερχόταν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ο κόσμος ανακάλυπτε νέα ινδάλματα….

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου μπείτε στο sday.gr