Tο jogo bonito ζει πια μόνο στις... διαφημίσεις

Στο ποδόσφαιρο ο ένας χρόνος κάνει τεράστια διαφορά. Αν το Μουντιάλ ήταν το 2005 και όχι το 2006 θα ψάχναμε για τον δεύτερο. Αν ήταν το 1997 και όχι το 1998 το ίδιο. Ομως το κανονικό Μουντιάλ ήρθε σε μια στιγμή που οι Βραζιλιάνοι είχαν χάσει τη φρεσκάδα τους και η ήττα από τη Γαλλία (την οποία όλοι είχαν ξεγραμμένη μετά την αναιμική αρχή) έβαλε τέλος στο σερί της «σελεσάο» με τρεις τελικούς σε ισάριθμα Μουντιάλ (1994, 1998, 2002).

Σε αυτό εδώ που αρχίζει σε λίγο η Βραζιλία ξεκινά και πάλι ως φαβορί. Δεν εννοώ των μπουκμέικερ (οι οποίοι επιλέγουν την Ισπανία), αλλά όσων πραγματικά καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο. Η Βραζιλία του Ντούνγκα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που παιδιά ερωτευτήκαμε. Τη Βραζιλία δηλαδή του 1970, της ανέμελης μπάλας και των πέντε «δεκαριών», που στριμώχτηκαν από τον Ζοάο Σαλντάνια στην ίδια ενδεκάδα και όταν τον διαδέχτηκε ο Μάριο Ζαγκάλο έγιναν έξι!

Εκείνη η ομάδα αιχμαλώτισε τη φαντασία και έβαλε μια για πάντα τόσο ψηλά τον πήχη που πολλές φορές η ενδεκάδα που παρέταξε η Βραζιλία στα Μουντιάλ περνούσε από κάτω! Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο sday.gr