Δεν φταίει η μπάλα, αλλά αυτοί που την κλoτσάνε!

Εκείνο που παρατηρεί κάποιος με μία πρώτη ματιά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με κακό ποδόσφαιρο είναι πως σαφώς ένα Euro είναι πολύ πιο δύσκολο στη φάση των ομίλων του από το Μουντιάλ!

Για παράδειγμα, ο όμιλος με τη Σλοβακία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ιταλία και την Παραγουάη μοιάζει να... κλέβει εκκλησία. Ο άλλος με τη Νότιο Αφρική, τη Γαλλία, την Ουρουγουάη και το Μεξικό (αυτός με τα χειρότερα ματς έως τώρα) πιο πολύ ακούγεται σαν φιλικό τουρνουά κάπου στην Κεντρική Αμερική παρά για επίσημη διοργάνωση. Και ποια πραγματική δυσκολία μπορεί να έχει για την Αργεντινή ο δικός μας;

Σαφώς και καταλαβαίνω τη λογική πως το Μουντιάλ των 32 ομάδων πρέπει να έχει όσο περισσότερο αντιπροσωπευτικό δείγμα από κάθε ήπειρο. Αλλωστε η αδικία με την Ωκεανία, που δικαιούται μία θέση μόνιμα και όχι μέσω μπαράζ, παραμένει, άσχετο αν τουλάχιστον πια γίνεται με ασιατική ομάδα και όχι με Λατινοαμερικανούς. Επίσης, αν και η συγκυρία της διοργάνωσης σε αφρικανικό έδαφος έπρεπε να είναι ευλογία για τις ομάδες της μαύρης ηπείρου, καμία δεν είναι σε εξαιρετική κατάσταση όπως το Καμερούν το 1990 ή η Νιγηρία το 1994 και η Σενεγάλη το 2002, για να πεις ότι μπορούν να πάνε μακριά. Πόσο πραγματικά ανταγωνιστικές μπορεί να είναι αυτές οι ομάδες με τις ευρωπαϊκές ή τις λατινοαμερικανικές;

Ετσι επανέρχομαι σε αυτό που έγραψα πιο πάνω. Οι όμιλοι της Ισπανίας στο Euro, με την Πορτογαλία, τη Ρωσία και την Εθνική μας το 2004 ή το 2008 πάλι με εμάς, τους Σουηδούς και τους Ρώσους συγκριτικά με το τωρινό Μουντιάλ που παίζει με την Ελβετία, την Ονδούρα και τη Χιλή πόσο πιο δύσκολοι ήταν; Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο sday.gr