Μάντσεστερ: Η πόλη που δε χορεύει… σάμπα!

Μάντσεστερ. Μία πόλη 460.000 κατοίκων. Ένα από τα περισσότερο αναπτυσσόμενα εμπορικά κέντρα στον κόσμο. Όμως για τους περισσότερους το Μάντσεστερ είναι απλά το πρώτο συνθετικό ποδοσφαιρικών ομάδων. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μάντσεστερ Σίτι. Ένα ταξίδι με έθνικ ακούσματα. Με βήματα ποδοσφαιρικού χορού από κάθε γωνιά του πλανήτη… εκτός από σάμπα. Ποτέ δεν ταίριαζε η σάμπα εκεί. Αλλά γιατί;

«Το Μάντσεστερ είναι μια απαίσια πόλη για να ζήσει ένας νεαρός Βραζιλιάνος. Οι χειμώνες, το κρύο, τα θεοσκότεινα βράδια…πώς να ευχαριστηθείς το ποδόσφαιρο εκεί πέρα;», δήλωνε σε απόγνωση η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ελπίδα να αναδειχτεί Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής εκεί. Ο Ρομπίνιο ήρθε όπως οι άλλοι. Με τις καλύτερες περγαμηνές και με την πίστη όλων ότι θα είναι ο πρώτος βιρτουόζος άσος από τη χώρα του καφέ που θα δείξει στις κερκίδες πως χορεύεται η σάμπα. Το αποτέλεσμα; Να εξηγεί από το Μιλάνο πώς δεν του βγήκαν τα βήματα στις πρώτες παραστάσεις.

Οι υπόλοιποι χοροί βγήκαν εύκολα στο πέρασμα των ετών. Δόθηκαν παραστάσεις κυρίως στο «Θέατρο των Ονείρων» και τα τελευταία χρόνια και στο «Σίτι οφ Μάντσεστερ» και όλες με ιδιαίτερη επιτυχία. Δεν είναι και δύσκολο να δείξεις την τέχνη σου σε μία πόλη με ποδοσφαιρικό πολιτισμό, γεμάτα γήπεδο και τις κατάλληλες ανέσεις για εξέλιξη και επιτυχία. Ή μήπως είναι;

Κλέμπερσον, Άντερσον, Ελάνο, Τζο, και Ρομπίνιο θα μπορούσαν να αναλύσουν ώρες ολόκληρες τα γιατί. Τους λόγους που ο καθένας χωριστά, αλλά και όλοι μαζί δεν κατάφεραν να αφήσουν κάτι πίσω του. Ένα έστω άρωμα Βραζιλίας να πλανάται στην πόλη. Ο καθένας μια διαφορετική ιστορία αλλά με το ίδιο πάντα τέλος. Κανείς δεν κατάφερε να φανεί αντάξιος των προσδοκιών που αποκτήθηκε. Ακόμη…

Κλέμπερσον

Οι σπουδαίες εμφανίσεις που πραγματοποίησε με την εθνική Βραζιλίας στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 2002, ανάγκασαν τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή, Φελίπε Σκολάρι, να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τις αρετές του 23χρονου τότε μέσου. Έναν χρόνο μετά, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον έφερε στη Γιουνάιτεντ, όχι για να προσδώσει βάθος στο ρόστερ, αλλά για να αντικαταστήσει τον Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν που αποχωρούσε από την ομάδα. Κατάφερε να μείνει δύο χρονιές συμπληρώνοντας συνολικά μόλις 20 εμφανίσεις, μέτριες κατά κύριο λόγο. Ούτε αυτές, ούτε τα δύο γκολ που έβαλε συνολικά μπόρεσαν να δικαιολογήσουν τον ντόρο γύρω από το όνομα του και επόμενο βήμα ήταν η φυγή του για την Μπεσίκτας.

Άντερσον

Οι εμφανίσεις του 18χρονου μεσοεπιθετικού της Πόρτο το 2006 έκαναν λόγο για ανερχόμενο αστέρι τύπου Ρονάλντο και το τάκλιν του Κώστα Κατσουράνη με την Μπενφίκα τότε, που τον άφησε έξι μήνες εκτός, δεν απέτρεψε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να σταματήσει να τον βλέπει ντυμένο «κόκκινο διάβολο». Τελικά τον έντυσε έναν χρόνο αργότερα και κυκλοφορεί έτσι καθημερινά, ακόμη και σήμερα στα 22 του χρόνια. Βρίσκεται όμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τραυματισμοί και ασταθής απόδοση δεν τον αφήνουν να προχωρήσει, αν και ο Σκωτσέζος τεχνικός για άλλη μία χρονιά θα συνεχίσει να ελπίζει σε μία πιθανολογούμενη αναγέννηση.

Ελάνο

Ήρθε το 2007 από τη Σαχτάρ σε ηλικία 26 ετών, έχοντας να επιδείξει και θετικές εμφανίσεις με την εθνική Βραζιλίας. Μετρημένα λόγια και τα πιο αξιοπρεπή στατιστικά από τους υπόλοιπους συμπατριώτες του στην ομάδα. Δύο σεζόν με 62 εμφανίσεις και 14 γκολ δεν είναι άσχημα, όμως ο Ελάνο πλήρωσε την μεταγραφική πολιτική των Σεΐχιδων της Σίτι, με τα αποδυτήρια να ασφυκτιούν από κόσμο και να αποφασίζει εν μέσω ψυχολογικής πίεσης την μετακίνησή του στη Γαλατασαράϊ.

Τζο

Έκανε άπαντες στη ΤΣΣΚΑ Μόσχας να χάσουν το μέτρημα με τα στατιστικά του στην ομάδα, έχοντας 44 γκολ σε 77 αγώνες και η Σίτι δεν έχασε την ευκαιρία να δαπανήσει 22 εκατ. ευρώ προκειμένου να τον φέρει στην Premier League το 2008, σε ηλικία 21 ετών. Εκεί όμως έπαθε τη γνωστή βραζιλιάνικη νόσο που έχει κυριεύσει τη πόλη και σε κάνει να ξεχνάς τα βήματα. Ένα μόλις γκολ σε 11 ματς από επιθετικό, δεν το λες σάμπα και η πορεία του μετά αναμενόμενη. Δανεικός στην Έβερτον, δανεικός στη Γαλατασαράι και συνεχίζει την περιπλάνηση.

Ρομπίνιο

Γκολ, γκολ, γκολ και άφθονο θέαμα, ήταν οι φράσεις που συνόδευαν τον Ρομπίνιο σε κάθε σταθμό της καριέρας του. «Έβγαλε μάτια» με την Σάντος, στάθηκε καλά σε μικρή ηλικία στο επίπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης και η Σίτι έκανε το κόλπο γκρόσο το 2008, σπαταλώντας 42 εκ ευρώ για να φέρει τον 24χρονο τότε επιθετικό στο Μάντσεστερ. Ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της ομάδας, ένας από τους πιο φαντεζί ποδοσφαιριστές στην Premier League, ένας από τους καλύτερους εν ενεργεία επιθετικούς της εθνικής Βραζιλίας. Θα έπιανε! Πώς γίνεται να μην έπιανε; Πολύ απλά, εξαιτίας του Μάντσεστερ. Μίας πόλης άκρως ποδοσφαιρικής μα και σφοδρής πολέμιας της σάμπα. Τα βήματα θα προσπαθήσει να τα θυμηθεί τώρα ξανά στο Μιλάνο. Δίπλα στον Πάτο και στον Ροναλντίνιο. Λογικά δε θα δυσκολευτεί.

«Δεν γίνεται να ζήσει στο Μάντσεστερ ένας νεαρός Βραζιλιάνος. Εκεί είναι όλα άρτια οργανωμένα και σε φροντίζουν άψογα σαν επαγγελματία. Αλλά εμείς είμαστε άνθρωποι. Εκτιμούμε τη ζωή. Και με αυτά μόνο, δεν είμαστε ευχαριστημένοι», τονίζει ο Ρομπίνιο από Ιταλία. Οι υπόλοιποι συμπατριώτες του κουνούν απλά καταφατικά το κεφάλι και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που αρνείται να το δεχτεί, συνεχίζει να προπονεί σε μία γωνιά τον Άντερσον, δείχνοντας του αμέριστη πίστη. Λέτε να τα καταφέρει; Συνήθως έχει τον τρόπο του. Αλλά είναι και αυτή η πόλη…

Επιμέλεια: Άκης Βαΐου