0-0 σε φόντο 50-50

Επειδή πολλές φορές τα δράμια στην πλάστιγγα τα βάζουν οι λεπτομέρειες ή οι χοντράδες των διαιτητών, οφείλουμε κατ' αρχάς να επισημάνουμε την παρουσία του Δανού Λάρσεν στο «Μάξιμιρ». Η επιτομή του 50-50. Ούτε... σπόρι στους γηπεδούχους. Σε αντιδιαστολή με ό,τι είχαμε βιώσει πριν από καιρό στην Ελβετία με τον Ντε Μπλέκερε. Βασικός ανταγωνιστής μας εκείνο το βράδυ ο ευνοούμενος του Βέλγου ρέφερι, βασικός ανταγωνιστής μας και ο χθεσινός αντίπαλος. Επομένως, έχει τη σημασία της η συγκεκριμένη επισήμανση-υπενθύμιση.

Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου

Με βάση τη συνολική εικόνα στο Ζάγκρεμπ, το 0-0 είναι δίκαιο. Ούτε εμείς μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο, με ένα σουτ του Σαμαρά από καλή θέση στο α' ημίχρονο και μια-δυο ακόμα φάσεις που δυνητικά θα εξελίσσονταν σε ευκαιρίες. Ούτε οι Κροάτες με... δυόμισι πραγματικά απειλητικές στιγμές δικαιούνταν τη νίκη. Ο Μόντριτς, βέβαια, έκανε ό,τι περνούσε από το πόδι του (εξαιρετικό «δεκάρι» ο άσος της Τότεναμ, όπως επιβεβαίωσε και χθες το βράδυ), αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Είχε και η ελληνική ομάδα, φυσικά, τον MVP της, που μάλιστα ήταν και ο κορυφαίος της συνάντησης: τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Τον «κυματοθραύστη» Παπασταθόπουλο, που έσπασε τα νεύρα των γηπεδούχων, κόβοντας τους πάντες και τα πάντα, έχοντας άξιο παρτενέρ του τον Αβραάμ Παπαδόπουλο και μπροστά του τους αμυντικούς μέσους Τζιόλη (πολλά χιλιόμετρα) και Κατσουράνη. Ειδικής μνείας χρήζει και η απόδοση του Γιώργου Τζαβέλλα, που για ντεμπούτο και δη σε τέτοιο παιχνίδι πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις. Από εκεί και πέρα, όλοι -άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο- κατέθεσαν το κατιτίς τους για να πάρει η Εθνική την ισοπαλία και να αποκαταταστήσει, οιονεί, την ισορροπία που είχε διαταραχθεί στην πρεμιέρα με τη Γεωργία. Και σε συνδυασμό με το στραβοπάτημα των Ισραηλινών κόντρα στο συγκρότημα του Κετσπάγια, είμαστε οι κερδισμένοι της βραδιάς. Αν και πρέπει να επαναλάβω αυτό που συνεχώς τονίζω, ότι τα προκριματικά δεν είναι σπριντ, αλλά μαραθώνιος. Που πάει να πει ότι υπάρχει μεγάλη διαδρομή μπροστά μας.

Προσωπικά δεν με εξέπληξε η εμφάνιση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Διότι είναι ίδιον αυτής της ομάδας να δείχνει πυγμή όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Μου θύμισε το χθεσινό παιχνίδι, ως προς το αμυντικό του κομμάτι, το πρόσωπο που είχε παρουσιάσει η Εθνική στην Τουρκία. Επιθετικά, βέβαια, δεν παρήγαγε τις φάσεις που είχε κάνει τότε.

Tο άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου δημοσιευτηκέ στο φυλλο της Sportday 08/09/2010