Δεν ήξερε πότε έπρεπε να φύγει! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η ιστορία έχει διδάξει πως όλες οι αυτοκρατορίες έπεσαν εκ των έσω. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει από το καλοκαίρι και μετά με τη σύγχρονη δυνάστρια του αγγλικού ποδοσφαίρου, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η ομάδα, η τύχη της οποίας άλλαξε με την άφιξη το 1986 του Αλεξ Φέργκιουσον, δείχνει όχι μόνο να μην μπορεί πια να διατηρήσει τη θέση της στην κορυφή εδώ και δύο χρόνια, αλλά κυρίως να παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα της σήψης!

Οι Βρετανοί (και γι' αυτό καλό είναι να... κατηγορηθεί ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ) είναι υστερικοί με εποχές, δυναστείες, αυτοκρατορίες, ίντριγκες. Και αυτά που συμβαίνουν από το καλοκαίρι και μετά στο «Ολντ Τράφορντ» δεν απέχουν πολύ από οποιαδήποτε ιστορία που το μυαλό του κορυφαίου Αγγλου συγγραφέα θα μπορούσε να επινοήσει, αν ζούσε σήμερα. Ένα κλαμπ που γιγαντώθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες, που έγινε μία πολύ πετυχημένη ανώνυμη εταιρεία, που το σήμα του έγινε αναγνωρίσιμο brand σε κάθε γωνία του πλανήτη, που μπόρεσε και γέμισε τα ταμεία του συλλόγου με λεφτά από τις τουρνέ στην Απω Ανατολή. Ένας προπονητής που δούλεψε σκληρά για να ξεπεράσει την αμφισβήτηση του 1989, όταν τα πανό των οπαδών σε κάθε γωνία του σταδίου του έστελναν το μήνυμα να παραιτηθεί. Με την ομάδα στη ζώνη του υποβιβασμού και το τελευταίο πρωτάθλημα του συλλόγου να χρονολογείται από το 1967, η τύχη του Φέργκιουσον έμοιαζε να κρέμεται από μια κλωστή. Κρατήθηκε στη ζωή με το Κύπελλο του 1990 και από τότε δημιούργησε δύο διαφορετικές ομάδες. Η πρώτη, με την καθοδήγηση του Καντονά, πήρε πρωταθλήματα και νταμπλ. Αλλά η δεύτερη, με τους άσους των ακαδημιών και επικεφαλής τον Μπέκαμ, έφερε το Κύπελλο Πρωταθλητριών και πάλι στο «Θέατρο των Ονείρων» το 1999, μαζί με ένα ακόμα νταμπλ, που συμπλήρωνε το μαγικό τρεμπλ εκείνης της σεζόν και ταυτόχρονα χάριζε στον Σκωτσέζο τον τίτλο του ιππότη, κάτι που είχε την ευτυχία να βιώσει και ο Ματ Μπάσμπι, ο άνθρωπος που δημιούργησε τον θρύλο της Γιουνάιτεντ.

Δεκαεννέα χρόνια έπειτα από την ανάληψη της θέσης του προπονητή (αλλά και με δυο ντουζίνες τίτλους σαν κληρονομιά), ο Φέργκιουσον έφτασε στο τέλος του δρόμου! Η ιστορία έχει διδάξει ακόμη πως οι μεγάλοι ηγέτες δεν λιποψυχούν. Συνήθως μένουν εκεί και προστατεύουν τα στρατεύματά τους, το βασίλειό τους, τα κεκτημένα τους. Μένοντας όμως, κάνουν όλο και πιο πολλά λάθη και πιέζονται από τις καταστάσεις. Η ενέργεια τους εγκαταλείπει, η ικανότητά τους να παίρνουν γρήγορες και σωστές αποφάσεις μειώνεται, η ασυλία που έχουν παύει να υφίσταται.

Δέκα χρόνια πριν, περιπτώσεις σαν αυτές του Φέρντιναντ και του Κιν ο Φέργκιουσον θα τις είχε ισοπεδώσει σαν ταύρος εν υαλοπωλείο. Δεν θα δεχόταν από χθεσινούς στη Γιουνάιτεντ να έχουν λόγο και να κάνουν σχόλια. Σε εποχές προ Γκλέιζερ, θα είχε απειλήσει με παραίτηση. Τώρα αν το κάνει, ίσως γίνει και δεκτή!

Η Γιουναϊτεντ που έχτισε με κόπο και βάσανα δεν είναι πια αυτή που χάνει με κάτω τα χέρια από τη Μίντλεσμπρο. Που πάει στη Γαλλία και κάνει ένα σουτ στο τέρμα με τη Λιλ. Που δεν μπορεί να πετύχει γκολ σε τρία από τα τέσσερα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στα χρόνια του Φέργκιουσον, από το 1990 και μετά ειδικά, καμία ομάδα ΠΟΤΕ δεν δινόταν φαβορί από τους μπουκς τόσο νωρίς στη σεζόν με αντίπαλο τη Γιουνάιτεντ ΜΕΣΑ στο «Ολντ Τράφορντ». Σήμερα αυτό συμβαίνει με την Τσέλσι του Μουρίνιο, η οποία, όπως όλα δείχνουν, θα πάρει τη θέση του αυτοκράτορα για τα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει πως ο Πορτογάλος δεν κάνει τις επιθέσεις που συνηθίζει ενάντια στον Βενγκέρ και εναντίον του Σερ Αλεξ. Αυτό έχει να κάνει με την τεράστια εκτίμηση που τρέφει στο πρόσωπό του, αλλά και πιθανόν διότι νιώθει πως αυτή η αυτοκρατορία τρέμει ήδη από μόνη της, χωρίς να χρειάζεται σπρώξιμο από τον ίδιο για να καταρρεύσει! Μία νίκη των «μπλε» σήμερα όμως θα δημιουργήσει αβάσταχτα βαρύ κλίμα για τον άνθρωπο που έφτιαξε αυτό το ποδοσφαιρικό Κολοσσαίο από το 1986 μέχρι τις μέρες μας!

Ο Φέργκιουσον, όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, δεν ήξερε τελικά πότε θα έπρεπε να έχει αποχωρήσει! Ίσως τότε που το είχε προαναγγείλει, το 2001, αλλά άλλαξε γνώμη. Αυτό δεν το ξέρει κανείς. Όμως, το μοναδικό δεδομένο είναι πως όταν πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες επιβιβάστηκε στο... λεωφορείο της ιστορίας στο «Ολντ Τράφορντ», μπορεί να μην πίστευε και ο ίδιος ότι από απλός επιβάτης θα γινόταν οδηγός στην πιο σημαντική περίοδο ακμής του συλλόγου!