Η μεγαλύτερη της ιστορίας του!

Μέχρι χθες το βράδυ οι οπαδοί του Αρη πορεύονταν με τη βιωματική ανάμνηση ή τις διηγήσεις των παλιότερων για το «έπος της Περούτζια» -το 0-3 επί της παρέας του Πάολο Ρόσι-, που θεωρούνταν το ματς-ορόσημο στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου. Εκείνο το παιχνίδι, με... ολίγη από Ιπσουιτς, Σαραγόσα και μερικές άλλες νίκες, ήταν ό,τι αξιόλογο είχαν να επιδείξουν οι «κίτρινοι». Λίγο πριν από τις δέκα, ωστόσο, στην πινακοθήκη μπήκε το καλύτερο «κομμάτι».

Τολμώ να πω ότι το 1-0 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης είναι πλέον η μεγαλύτερη διεθνής νίκη του Αρη και ας είναι εντός έδρας. Οχι τόσο επειδή στην Περούτζια ήταν «νίκη του Αρεως», δηλαδή πολύ πίσω στον χρόνο, όταν οι εφημερίδες δεν είχαν αποτάξει καλά καλά την καθαρεύουσα, αλλά διότι οι «ροχιμπλάνκος» είναι οι εν ενεργεία κάτοχοι του δεύτερου τη τάξει ευρωπαϊκού τροπαίου και επιπλέον υπερκυπελλούχοι της γηραιάς ηπείρου, «καθαρίζοντας» διά περιπάτου στη σχετική μονομαχία την Ιντερ.

Εντούτοις στην επιτυχία της ομάδας της Θεσσαλονίκης δεν προσδίδει πόντους μόνο η αξία του ηττημένου, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο οι παίκτες του Εκτορ Ραούλ Κούπερ έφτασαν στο χθεσινοβραδινό κατόρθωμα: ο Σέρχιο Κόκε (κατά τη γνώμη μου ο κορυφαίος) και οι συν αυτώ δεν ταμπουρώθηκαν, απεναντίας κοίταξαν στα μάτια τον Ντιέγκο Φορλάν και τους δικούς του. Οταν ο Χαβίτο έβαλε το γκολ με το... κακό του πόδι, το αριστερό, οι «κίτρινοι» δεν αναδιπλώθηκαν, δεν γαντζώθηκαν στο 1-0, αλλά έπαιξαν μπάλα. Μπάλα στην μπάλα της Ατλέτικο. Μιας Ατλέτικο η οποία μάλλον τόκισε στον υπερβολικό σεβασμό και στο δέος των γηπεδούχων. Ελα, όμως, που ο Αρης δεν «μάσησε». Στη ροή του αγώνα πιθανώς δημιουργήθηκε η ανησυχία μην τυχόν χαλάσει το άρτιο σχέδιο του Κούπερ η έλλειψη ισάξιων εφεδρειών. Ευτυχώς οι «11» ακολούθησαν ευλαβικά τις οδηγίες του προπονητή, όπως είχαν πράξει σε όλο το προηγούμενο διάστημα, χωρίς να ξεχνούν το ιερό σε τέτοιους αγώνες καθήκον της αλληλοκάλυψης και χωρίς να δίνουν... ξέφωτα στους Ισπανούς. Ετσι δεν χρειάστηκε να «μιλήσει» ο πάγκος και η «απόδραση» πέτυχε. Μάλιστα, ίσως και να τους αδικεί το σκορ (δοκάρι, ευκαιρία Κόκε κ.λπ.).

Κοντολογίς, ο Αρης δεν σημείωσε μόνο μία μεγάλη νίκη -τη μεγαλύτερη, όπως σημειώσαμε και στην εισαγωγή- στα 96 χρόνια της ζωής του, αλλά έπαιξε και ως μεγάλη ομάδα.

Tο άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου δημοσιευτηκέ στο φυλλο της Sportday στις 17/09/2010