Το τείχος έπεσε, αλλά τους χωρίζουν οι αντιλήψεις (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Δεκαέξι χρόνια μετά την ενοποίηση το χάσμα στη Γερμανία παραμένει

Τη στιγμή που τα κανάλια συνδέθηκαν με το Βερολίνο, για να δείξουν τις πρώτες εικόνες από ένα «συγκλονιστικό και κοσμοϊστορικό γεγονός», όπως προανήγγειλε το CNN σαν χτες πριν από 16 χρόνια, ο κόσμος έπαυε να είναι αυτός που γνώριζε η ανθρωπότητα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τις ημέρες της ευφορίας που ακολούθησαν την πτώση του τείχους το 1989, οι μεγάλες κουβέντες έδωσαν και πήραν. Οι πιο αισιόδοξοι μιλούσαν –σε αθλητικό επίπεδο- για τη δημιουργία μιας υπερδύναμης, που σε μία δεκαετία δεν θα είχε αντίπαλο! Οι (ελάχιστοι, είναι αλήθεια) απαισιόδοξοι εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους, ψελλίζοντας πως κανείς και ποτέ δεν εγγυήθηκε την επιτυχία σε δύο κολοσσούς απλώς και μόνο επειδή ενώθηκαν.

Εν ετει 2005 στον στίβο, ενωμένη πια η Γερμανία (η κάποτε υπερδύναμη Λαοκρατική Δημοκρατία με την Ομοσπονδιακή) όχι μόνο δεν αποτελεί φόβητρο, αλλά καλά καλά περνάει απαρατήρητη στις μεγάλες διοργανώσεις. Στο τένις, μετά την εποχή του Μπέκερ και του Στιχ, δεν ακολούθησε κάποιος άσος και στην κολύμβηση, που οι Ανατολικογερμανίδες δεν άφηναν μετάλιο ούτε για αστείο κάποτε, τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Αυτό που κρατούσε πάντα ψηλά το γόητρο ήταν η εθνική ποδοσφαίρου. Η οποία, μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1990, ακολουθεί -με εξαίρεση την επιτυχία στο EURO 96- φθίνουσα πορεία.

Το 2002 έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ, κάτι που για άλλη χώρα θα ήταν απίστευτη επιτυχία, όμως η νέα σφαλιάρα στην Πορτογαλία επιβεβαίωσε πως κάτι δεν πάει καλά. Ξέρετε, αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία νίκη των Γερμανών επί ευρωπαϊκής εθνικής ομάδας σε μεγάλη διοργάνωση; Το 1996, στο Γουέμπλεϊ, στον τελικό του EURO με την Τσεχία, με το «χρυσό» γκολ του Μπίρχοφ στην παράταση! Οσο και αν ακούγεται τρελό, οι αριθμοί σε αυτή την περίπτωση λένε την αλήθεια: η εθνική Γερμανίας μετά την ένωση δεν έγινε πιο δυνατή!

Οταν το 1974, στη μοναδική αναμέτρηση των δύο Γερμανιών σε μεγάλη διοργάνωση (ή έστω σε φιλικό παιχνίδι) οι Ανατολικοί νίκησαν με το γκολ του Γιούργκεν Σπαρβάσερ, στην άλλη πλευρά του τείχους ο Εριχ Χόνεκερ και οι επικεφαλής του κόμματος χειρίστηκαν το ζήτημα λες και είχαν πάει στο φεγγάρι! Οι παίκτες που είχαν πετύχει τη «μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της χώρας», όπως κραύγαζε το ραδιόφωνο της Λειψίας, έγιναν τόσο δημοφιλείς, που μπορούσαν να απολαμβάνουν μοναδικά προνόμια. Όπως το να... σώσουν τη ζωή τους, όπως ο ίδιος ο Σπαρβάσερ αποκάλυψε σε συνέντευξή του, όταν διέφυγε στη Δύση. «Ο αστυνομικός που προσπάθησε να με συλλάβει, όταν ξέφυγα πηδώντας από το τείχος μια κρύα νύχτα, με γνώρισε! Σήκωσε το όπλο, αλλά το ξανακατέβασε και μου έκανε νόημα να φύγω, την ώρα που σημάδεψε στον αέρα πυροβολώντας!».

Όποιοι είδατε την εξαιρετικά αξιόλογη ταινία «Goodbye Lenin» πριν από δύο χρόνια, πιθανόν θα θυμάστε πως οι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας που ζούσαν στη μουντή Ανατολή για μερικές δεκαετίες, δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στη νέα τάξη πραγμάτων. Αντίθετα οι νέοι, ως πιο ενθουσιώδεις και παρορμητικοί, είδαν την αυγή μιας νέας μέρας, ενός έθνους, στο οποίο όλοι θα είναι αδέλφια.

Η σκληρή αλήθεια 16 χρόνια μετά είναι πως το χάσμα των Γερμανιών παραμένει. Με τη διαφορά πως δεν είναι πια το τείχος που χωρίζει, αλλά η νοοτροπία! Οι αντιλήψεις και οι προκαταλήψεις των μεν για τους δε και η υποψία πως οι Δυτικοί δεν ήθελαν στ' αλήθεια ποτέ να μοιραστούν με τα αδέλφια τους τα κεκτημένα! Και η κρίση που περνάει σε διεθνές επίπεδο ο γερμανικός αθλητισμός είναι η μεγαλύτερη μετά την ενοποίηση.

Τελικά, εκείνη την υπερδύναμη που όλοι ονειρεύτηκαν, δεν την είδαμε. Και δεν πρόκειται να τη δούμε ποτέ!