Η επιστροφή ενός θρύλου

Οι ομάδες δεν χτίζονται σε μία νύχτα…Όποιον προπονητή και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Και μήπως έχουν άδικο; Ειδικά στην περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού, χρειάζονται πολλά…μερόνυχτα για να επανέλθουν οι «ερυθρόλευκοι» στην κατάσταση που ήταν πριν από 8 χρόνια περίπου. Γιατί ποιος φίλος του Ολυμπιακού δεν θυμάται με νοσταλγία τις χαρές που του είχε δώσει αυτή η ομάδα, ειδικά τις εποχές που το ποδόσφαιρο δεν είχε αρχίσει ακόμα την πορεία προς την κορυφή; Μερικές φορές οι συγκρίσεις είναι όχι μόνο αναπόφευκτες αλλά και επιβεβλημένες. Βλέπετε όσα χρόνια και να περάσουν οι φίλοι του Ολυμπιακού δεν μπορούν να ξεχάσουν τις στιγμές που ένιωθαν υπερήφανοι για εκείνη την ομάδα…

Από το 1991 που ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε τα ηνία της ομάδας, και μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη και μία πλειάδα ικανότατων παικτών, έφερνε σε πέρας την αποστολή με κωδικό «Επιστροφή στην κορυφή», έως τις 21 Μαΐου του 1997 όταν ο Ολυμπιακός νικούσε την ΑΕΚ με 68-53 και κατακτούσε το πέμπτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, ένα σύννεφο μαγείας ήταν συνεχώς πάνω από το ΣΕΦ. Ειδικά εκείνη η χρονιά θα μείνει αξέχαστη στον κόσμο του Ολυμπιακού, γιατί απλά παραμένει ακόμα η μόνη ελληνική ομάδα που έχει καταφέρει την ίδια αγωνιστική σαιζόν να κατακτήσει και τους τρεις τίτλους που…κυκλοφορούσαν σε Ελλάδα και Ευρώπη. Για να μην λησμονούμε στην αρχή της ίδιας σαιζόν (18/10/1997) τη συμμετοχή στο τουρνουά MacDonald’s και την αναμέτρηση με τους Σικάγο Μπουλς (Τζόρνταν, Πίπεν, Κούκοτς, ΜακΧέιλ) που η ελληνική ομάδα έχασε μεν με 104-78, αλλά οι εμπειρίες που αποκόμισε και η προβολή της χώρας μας ήταν σημαντικότερες από το τελικό αποτέλεσμα.

Και ξαφνικά το μαγικό συννεφάκι που χρόνια ολόκληρα βρισκόταν πάνω από το ΣΕΦ διαλύθηκε…Όχι μόνο του φυσικά…Από το σημείο αυτό, η ομάδα άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, ο «αιώνιος» αντίπαλος να κατακτά τα ελληνικά αλλά και τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα λες και ήταν…φιστίκια, και γενικά ο σύλλογος να βρίσκεται σε μια διαρκή παρακμή δεχόμενος αλλεπάλληλα χαστούκια με αποκορύφωμα τη χρονιά 2003-04 που η ομάδα τερμάτισε στην 8η θέση της κανονικής περιόδου (τη χειρότερη από το 1997 που πήρε το τελευταίο πρωτάθλημα).

Να σημειώσουμε ότι σε αυτά τα «πέτρινα» χρόνια εξαιρούνται δύο σημαντικές στιγμές, η συμμετοχή στο φάϊναλ-φορ του Μονάχου το 1999 (αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τη Ζαλγκίρις του Γιόνας Καζλάουσκας που τελικά κατέκτησε το τρόπαιο) και η κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδος το 2002 στον τελικό με το Μαρούσι στο ΣΕΦ (στον ημιτελικό είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό).

Κι ενώ τα λάθη τελειωμό δεν έχουν (ποιος ξεχνάει εκείνο το τερατούργημα του Σούμποτιτς που μόνο «ομάδα» δεν μπορούσες να το πεις), φτάνουμε στη φετινή σαιζόν. Οι αλλαγές πολλές σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο και φυσικά οι προσδοκίες στον κόσμο του Ολυμπιακού ακόμα περισσότερες. Από την ομάδα φεύγουν ούτε ένας, ούτε δύο αλλά 13(!) παίκτες και…έρχονται άλλοι τόσοι! «Άντε μετά να φτιάξεις ομάδα» μονολογούν οι περισσότεροι φίλοι των «ερυθρολεύκων». Κι όμως, όταν οι συνθήκες στην ομάδα είναι αυτές που πρέπει, το κλίμα στα αποδυτήρια θυμίζει «οικογένεια», οι επιλογές των παικτών δεν έχουν σχέση με την περίοδο…Σούμποτιτς και υπάρχει και ένας ικανός προπονητής, ε, τότε δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Αρκεί φυσικά να κάνει υπομονή ο κόσμος γιατί όπως είχε δηλώσει στο www.sportfm.gr ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, «Είμαστε 13 νέοι παίκτες, ήρθαμε στον Ολυμπιακό να καταξιωθούμε και υπάρχει αισιοδοξία. Χρειαζόμαστε όμως αρκετό χρόνο για να γίνουμε ομάδα…».

Η ομάδα μέχρι στιγμής έχει βιώσει και την απόλυτη πίκρα (30 πόντοι από τον Παναθηναϊκό μέσα στο ΣΕΦ δεν χωνεύονται εύκολα) αλλά και την απόλυτη χαρά (δεν είναι λίγο να κερδίζεις την πρωταθλήτρια Ευρώπης, όταν μάλιστα έχεις κάνει 15-4(!) και έχεις «γυρίσει» το παιχνίδι στα τελευταία λεπτά…). Οι ενδείξεις πάντως είναι παραπάνω από ενθαρρυντικές. Η ομάδα από παιχνίδι σε παιχνίδι βελτιώνεται με μεγάλη ταχύτητα, ο προπονητής δείχνει να δικαιώνεται (ο Καζλάουσκας είναι και καλός προπονητής και σοβαρός άνθρωπος, κύριος όπως λέμε) ενώ αναμένεται ενίσχυση με την επικείμενη αναγκαστική αλλαγή του Ράντσικ. Από τον κόσμο του Ολυμπιακού χρειάζεται υπομονή και να είναι κοντά στην ομάδα, μέχρι να σταθεροποιήσει την απόδοσή της.


Επιμέλεια: Αντώνης Μπότσικας