Μπαρτσελόνα: Ιστορική αναδρομή

Στις 22 Οκτωβρίου του 1899 η εφημερίδα της Βαρκελώνης, Los Deportes, κυκλοφορεί με μία μικρή ποδοσφαιρική αγγελία: «Ο Χανς Γκάμπερ πρόκειται να οργανώσει μια σειρά ποδοσφαιρικούς αγώνες στην πόλη μας και καλεί όποιον θέλει να πάρει μέρος να παρουσιαστεί στα γραφεία της εφημερίδας Τρίτη και Παρασκευή, ανάμεσα στις 9 και 11 το βράδυ». Οι 36 λέξεις αυτής της αγγελίας έμελλε να αλλάξουν τα δεδομένα μια πόλης, να αποτελέσουν ένα ολόκληρο σύμβολο. Οι 36 λέξεις αυτής της αγγελίας έμελλε να ιδρύσουν μία μεγάλη ομάδα, το καμάρι της Καταλονίας. Την Μπαρτσελόνα.

Ένας Καταλανός από την Ελβετία: Χανς «Ζουάν» Γκάμπερ

Και όμως ο ιδρυτής της «Μπάρτσα» δεν ήταν Καταλανός, δεν ήταν καν Ισπανός. Ο Χανς Γκάμπερ ήταν ένας Ελβετός επιχειρηματίας, που βρέθηκε στην Βαρκελώνη κατά τύχη, ξεκίνησε να εργάζεται σαν αρχιλογιστής στην τοπική επιχείρηση του τραμ και στη συνέχεια έγινε πάμπλουτος, καθώς εμπορευόταν καφέ, ζάχαρη και κανέλα. Ο Γκάμπερ διάλεξε το καταλανικό όνομα Ζουάν, διετέλεσε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα πέντε φορές ανάμεσα στην δεκαπενταετία 1910-1925, ενώ στα χρόνια της προεδρίας του οι «μπλαουγκράνα» κατέκτησαν 12 πρωταθλήματα Καταλονίας και άλλα 5 Ισπανίας, ενώ τα μέλη τους έφτασαν τις 12.000. Ο Γκάμπερ σύντομα έγινε πολύ αγαπητός στους κατοίκους της Βαρκελώνης, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «Καταλανό της Ελβετίας» ή «Ελβετό της Καταλονίας».

@2@Η αγγελία του Χανς Γκάμπερ έφερε στις 29 Νοεμβρίου 1899, ημερομηνία της ιδρυτικής συνάντησης της ομάδας, 11 ποδοσφαιριστές, εκ των οποίων εκτός του Ελβετού, υπήρχαν δύο Καταλανοί, ένας ακόμη Ελβετός και οι υπόλοιποι ήταν Άγγλοι. Αυτοί ήταν οι Γκουαλτέρι Γουάιλντ, Λουίς Ντ΄Οσό, Μπαρτομέου Τεράδας, Ότο Κούντσλ, Όττο Μάιερ, Ένρικ Ντούκαλ, Περ Κάμποτ, Κάρλες Πουγιόλ, Χοσέπ Γιόμπετ, Τζον Πάρσονς, Γουίλιαμ Πάρσονς. Και ακριβώς επειδή οι ξένοι παίκτες ήταν ένα στοιχείο που υπήρχε ανέκαθεν στη Μπαρτσελόνα, γι’ αυτό και η ομάδα διατηρεί μέχρι και σήμερα το πιο… αγγλοπρεπές Futbol Club Barcelona, αντί της επίσημης ισπανικής εκδοχής Club de Futbol Barcelona. Αυτοί λοιπόν οι παίκτες, στις 25 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, φόρεσαν τις κόκκινες και μπλε εμφανίσεις τους, έδωσαν αγώνα με την F.C. Catala, ομάδα που αποτελείτο εξολοκλήρου από Καταλανούς και κέρδισαν με 3-1. Είναι το πρώτο επίσημο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Η μοίρα τα έφερε έτσι που μία ομάδα η οποία δεν αποτελείτο και δεν ιδρύθηκε από Καταλανούς έγινε το σύμβολο της. Άλλωστε, χαρακτηριστικό είναι το σύνθημα που φωνάζουν μέχρι και σήμερα: «El Barca es mes que un club». «Η Μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα»…

Πολιτική και ποδόσφαιρο: Ριβέρα, Φράνκο και Σανιόλ

Το 1922 εγκαινιάζεται το ιδιόκτητο γήπεδο της Μπαρτσελόνα, το Les Corts. Οι Καταλανοί είναι ευτυχισμένοι, αλλά ένα χρόνο αργότερα η δικτατορία του στρατηγού Πρίμο ντε Ριβέρα με αφορμή ένα γεγονός που συνέβη στο γήπεδο επέβαλε εξάμηνη παύση κάθε δραστηριότητας της Μπαρτσελόνα, ενώ την ίδια περίοδο επιβάλλει και την απαγόρευση χρήσης της καταλανικής γλώσσας και της σημαίας. Αυτές οι δύο ενέργειες συσπείρωσαν απεριόριστα τους Καταλανούς γύρω από την ομάδα τους και ενδυνάμωσαν το μίσος απέναντι στην Μαδρίτη. Επιπλέον, οι Καταλανοί άρχισαν να δείχνουν τις τάσεις αυτονομίας τους.

Η δικτατορία του Ριβέρα δεν άργησε να καταλάβει ότι η Μπαρτσελόνα είχε γίνει το κύριο όχημα της αντίθεσης των Καταλανών απέναντι στον αυταρχισμό της Μαδρίτης. Έτσι, προχώρησε και σε άλλες κινήσεις που έκαναν ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή τους. Οι οπαδοί των «μπλαουγκράνα» απαγορευόταν να έχουν καταλανικές σημαίες στο γήπεδο και οι φάκελοι όλων των μελών της ομάδας έπρεπε να παραδοθούν στις αστυνομικές αρχές. Το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε ήταν τεράστιο και το να εγγραφείς μέλος στην Μπάρτσα ήταν πράξη γενναιότητας και πίστης στην ιστορία της Καταλονίας. Αυτό έκανε το 1925 ο 27χρονος Γιοζέπ Σανιόλ, μέλος του κινήματος αριστερών Καταλανών, Accio Catala, ένα κίνημα που διακήρυσσε την αυτονομία της Καταλονίας. Το 1928 ο Σανιόλ έγινε μέλος του Δ.Σ. της Μπαρτσελόνα και πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Συλλόγων Καταλονίας. Το 1931 βρίσκεται στο καταλανικό κοινοβούλιο των αριστερών, οι οποίοι είχαν κερδίσει τις εκλογές και είχαν γίνει πλειοψηφούσα παράταξη.

Τον Ιούλιο του 1936 ο Σανιόλ εκλέγεται πρόεδρος της Μπαρτσελόνα και λίγες μέρες αργότερα στην Ισπανία ξεκινάει ο εμφύλιος πόλεμος. Η δικτατορία του Φράνκο και ο στρατός του, πνίγουν στο αίμα όσους φέρνουν αντίρρηση σ’ αυτούς, όπως οι Βάσκοι και οι Καταλανοί. Στις 30 Ιουλίου του ίδιου έτους και μετά από συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της Μπάρτσα, ο Σανιόλ φεύγει για την Βαλένθια με σκοπό να συναντήσει άλλους δημοκράτες που αντιτίθενται στην επέμβαση του στρατού, ώστε να συντονίσουν τη δράση τους. Ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα έφτασε μέχρι την Μαδρίτη για να συναντηθεί με ομοϊδεάτες του και το βράδυ της 5ης Αυγούστου αποφασίζει να γυρίσει πίσω. Όμως 16 χιλιόμετρα έξω από την Μαδρίτη πέφτει επάνω σε στρατιωτικό μπλόκο και οι στρατιώτες τον αναγνωρίζουν. Το μεσημέρι της επόμενης μέρας τον εκτελούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Στις 17 Ιανουαρίου 1939 ο εργάτης σιδηροδρόμων, Σολέρ Γκονταγιόλ και ο βιομηχανικός εργάτης, Σουάρκ Αλμπέσα είναι τα δύο τελευταία μέλη που γράφονται στην Μπαρτσελόνα πριν δυνάμεις του Φράνκο, εννέα μέρες αργότερα, καταλάβουν την Καταλονία.

Όταν η Ιστορία αλλάζει: Γιόχαν Κρόιφ

Τον Μάιο του 1973 η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία ανακοινώνει ότι επιτρέπει τη μεταγραφή δύο ξένων ποδοσφαιριστών σε κάθε ισπανική ομάδα. Η Μπάρτσα είχε μείνει 14 ολόκληρα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και αυτή ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να φέρει δύο καλούς παίκτες που θα την βοηθούσαν να επανέλθει στις επιτυχίες. Η πρώτη μεταγραφή της Μπαρτσελόνα είναι αυτή του Περουβιανού, Ούγκο Σότιλ. Λίγες μέρες αργότερα, στις 18 Αυγούστου, η διοίκηση της ομάδας αποφασίζει να διαθέσει 1 εκατομμύριο δολάρια (£922,300), ποσό-ρεκόρ για την εποχή, για να φέρει στο Καμπ Νου τον μεγάλο Ολλανδό άσσο του Άγιαξ, Γιόχαν Κρόιφ. Ένα χρόνο μετά, η Μπαρτσελόνα μετρούσε περισσότερα από 70.000 μέλη, καθιστώντας τη μια από τις ισχυρότερες ομάδες στον κόσμο.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι αστέρες κι αν φορέσουν την φανέλα της ομάδας, όσα εκατομμύρια ευρώ κι αν σπαταλήσουν οι διοικούντες την ομάδα για μεταγραφές, είναι σχεδόν απίθανο να ξεπεραστεί η λατρεία του κόσμου προς το πρόσωπο του «ιπτάμενου Ολλανδού», που αγαπήθηκε τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής. Κάποια γραφειοκρατικά προβλήματα δεν επέτρεψαν στον Κρόιφ να αγωνιστεί από την αρχή της περιόδου 1973/74. Έπαιξε πέντε φιλικά και στο πρώτο με την Μπριζ, που έληξε με 6-0, πέτυχε δύο γκολ και έκανε απίστευτα πράγματα κάνοντας τους φίλους της ομάδας να ονειρεύονται. Και αυτά τα όνειρα τους τα έκανε πραγματικότητα ο Κρόιφ. Στο πρώτο του επίσημο ματς με αντίπαλο τη Γρανάδα οι Καταλανοί επικράτησαν με 4-0 και ξεκίνησε η αντεπίθεση. Η Μπαρτσελόνα βρισκόταν κάτω από τη μέση της βαθμολογίας, αλλά από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ανεβαίνει και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Με τον Ολλανδό στη σύνθεση της έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο, συνέτριψε την Ρεάλ Μαδρίτης με 5-0 μέσα στο Μπερναμπέου, κάνοντας τον κόσμο να πανηγυρίζει μέχρι το πρωί στους δρόμους της πόλης και φυσικά στέφθηκε πρωταθλήτρια. Ο Κρόιφ κατέκτησε άλλον έναν τίτλο με την φανέλα της Μπαρτσελόνα, το κύπελλο Ισπανίας του 1978.

Η αγάπη για τον Γιόχαν Κρόιφ εξελίχθηκε σε λατρεία όταν αυτός κάθισε σαν προπονητής στον πάγκο της ομάδας. Το 1988 ο Ολλανδός αναλαμβάνει τα ηνία της ομάδας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 20 Μαΐου του 1992 το όνειρο κάθε Καταλανού γίνεται πραγματικότητα. Στο Γουέμπλεϊ η Μπαρτσελόνα με γκολ του Κούμαν στην παράταση κερδίζει με 1-0 την Σαμπντόρια και στέφεται για πρώτη φορά στην ιστορία της Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα όνειρα που λέγαμε πιο πάνω τα ζούσαν με τον καλύτερο τρόπο οι φίλαθλοι των «μπλαουγκράνα» και στην επιστροφή τους από το Λονδίνο τραγουδούσαν με περηφάνια: «Barca I Catalunya sempre al nostre cor». Η Μπάρτσα και η Καταλονία για πάντα μέσα στις καρδιές μας…