Ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το Ονομα του Ρόι Κιν ήχησε στα αυτιά μου πρώτη φορά στα μέσα της περιόδου 1990-91. Η Νότιγχαμ Φόρεστ, στην οποία αγωνιζόταν, είχε χάσει με βαρύ σκορ αλλά ο Μπράιαν Κλαφ υπογράμμιζε την αξία του. «Αν μάθει να διοχετεύει την ενεργητικότητά του πιο θετικά, τότε θα γίνει ο κορυφαίος χαφ που θα έχει βγει σε αυτόν τον ρόλο», είχε πει ο Κλαφ.
ΔικαιΩθηκε. Χωρίς τη μακρινή ονειρική πάσα που διέθετε ο Χοντλ, χωρίς τη μαγική ντρίμπλα του Μπαρνς, χωρίς την ικανότητα να σκοράρει τόσο πολύ όσο ο Γουίλαν, ο Κιν διέθετε κάτι από όλους συν ένα ακόμα: ψυχή! Αυτή που όμοιά της έβρισκες μόνο στον Σκωτσέζο Σούνες στα χρόνια που κυριαρχούσε η Λίβερπουλ και στον Μπράιαν Ρόμπσον, τον άνθρωπο που έμελλε να αντικαταστήσει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον τον χαρακτήρισε χθες, τη μέρα που οι δρόμοι του Κιν χώρισαν με την ομάδα που υπηρέτησε από το 1993, τον καλύτερο χαφ στον κόσμο στη γενιά του.
Πιθανότατα είναι υπερβολικός. Αλλά ο Κιν είναι αλήθεια πως, αντίθετα με άλλα ταλέντα, όχι μόνο καθιερώθηκε αλλά ξεπέρασε και τις όποιες προσδοκίες! Ως αμυντικός χαφ τουλάχιστον για τρία χρόνια, από το 1998 έως και το 2001, δεν είχε αντίπαλο. Ιδιαίτερα τη σεζόν 1998-99, που η Γιουνάιτεντ στην ακμή της κατέκτησε το τρεμπλ, ο Ιρλανδός ήταν εκπληκτικός.
Στον ημιτελικΟ που δέχτηκε την κίτρινη κάρτα στο Τορίνο, με αποτέλεσμα να μη δώσει το «παρών» στον τελικό της Βαρκελώνης, ήταν αυτός που έφερε τούμπα το ματς. Το δικό του γκολ μείωσε το σκορ, η δική του παρουσία σε κάθε φάση έδωσε το σύνθημα. Στον τελικό τον θυμάμαι με το κοστούμι να σηκώνει το Κύπελλο, αλλά μέσα του ένιωθε πως δεν του άξιζε η τιμή! Το είπε άλλωστε δύο χρόνια αργότερα. «Χρειάζομαι ένα ακόμη μετάλλιο νικητή, που να είναι... κανονικό, να πάιζω και εγώ στον τελικό!» Δεν έμελλε να έρθει όμως.
Τον ΔεκΕμβριο του '99, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της υπογραφής του κανούργιου συμβολαίου που θα τον κρατούσε μέχρι το 2003 στο «Ολντ Τράφορντ», πέτυχε το γκολ με το οποίο η Γιουνάιτεντ κατακτούσε το Διηπειρωτικό στο Τόκιο με αντίπαλο την Παλμέιρας.
Δεν τον ενδιΕφερε ποτέ το δημόσιο πρόσωπό του. Αποβλήθηκε 13 φορές, παραδέχτηκε στο βιβλίο του πως χτύπησε ηθελημένα τον Χάαλαντ της Μάντσεστερ Σίτι το 2001, γιατί του το χρωστούσε από την εποχή που ως παίκτης της Λιντς τον τραυμάτισε το 1997!
Εφυγε από την Απω Ανατολή αφήνοντας σύξυλη την εθνική Ιρλανδίας το 2002, τα έχωσε στους οπαδούς της ομάδας επειδή δεν έκαναν αρκετή... φασαρία προτιμώντας «τα σάντουιτς μς τις γαρίδες»
-όπως είχε πει χαρακτηριστικά.
Δεν δIστασε να τα βάλει με τα Μedia, δεν φοβήθηκε να τα «χώσει» πολλές φορές στους συμπαίκτες του.
«ΒΑλτε τον σε ένα δωμάτιο και θα πλακωθεί με τον εαυτό του», έγραφε ο Πάτρικ Κόλινς το 1998. Αλλωστε το αίμα των Ιρλανδών βράζει πιο πολύ από των υπολοίπων στα βρετανικά νησιά!
ΑκΟμΑ και Ανθρωποι που δεν είναι φίλοι του, όπως ο πρώην γκολκίπερ της Γιουνάιτεντ, Πέτερ Σμάιχελ, δεν έχουν κρύψει τον θαυμασμό τους για την αξία του. «Θα ξεκινούσα κάθε ομάδα με αυτόν στην ενδεκάδα», έγραψε ο Δανός στην αυτοβιογραφία του!
Μπορεί πια τα χρόνια να τον πήραν και να μην «υπακούν» πια τα πόδια του στις εντολές του εγκεφάλου, όπως κάποτε, αλλά η συμμετοχή του στην παντοκρατορία ήταν σημαντική σε αυτά τα 13 χρόνια.
Με επτΑ πρωταθλΗματα, τέσσερα Κύπελλα Αγγλίας, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών και ένα Διηπειρωτικό, από πλευράς μεταλλίων, κέρδισε πιο πολλά πιθανό από όσα ονειρευόταν όταν περνούσε το κατώφλι του γηπέδου το 1993.
ΕκεIνο που δεν μπορεί να αποτιμηθεί είναι πόσο πολύ θα λείψει η ψυχή και το σώμα αυτής της Γιουνάιτεντ, όπως τον είχε αποκαλέσει ο ίδιος ο σερ Αλεξ πριν από οκτώ χρόνια. Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα!