Μια από τις απαράβατες δέκα εντολές (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Αναπολώ τις εποχές της δεκαετίας του '70 και του '80, που και
στα δικά μας γήπεδα δεν σταματούσε το τόπι να κυλά

Μπορεί να προκαλεί μερικές φορές την αντίδραση των επαγγελματιών, που χριστουγεννιάτικα τη βγάζουν στα γήπεδα, αλλά το γιορτινό πρόγραμμα πάντα διαφοροποιούσε τους Αγγλους από όλους τους υπόλοιπους. Διάβαζα την εξαιρετική συνέντευξη του Νίκου Νταμπίζα στο (πολύ καλό παρεμπιπτόντως) επίσημο περιοδικό της Λάρισας και η απάντησή του σχετικά με όλα αυτά τα χρόνια που αγωνιζόταν μέσα στις γιορτές ήταν χαρακτηριστικό δείγμα της ωριμότητάς του. «Ηταν μία θυσία που έπρεπε να κάνω για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και το κόστος της επιθυμίας το πλήρωνα, αλλά με ευχαρίστηση», λέει ο άνθρωπος που έκανε πολύ υψηλών προδιαγραφών καριέρα στη Νιούκαστλ. Και συνεχίζοντας ο Νίκος λέει μία ατάκα που συνοψίζει τι σημαίνει για τους Βρετανούς το να αγωνίζονται στις γιορτές: «Είναι γι’ αυτούς μία από τις απαράβατες δέκα εντολές». (Ελπίζω να μου το επιτρέψει που το χρησιμοποιώ στον τίτλο!)

Ομολογώ πως αναπολώ τις εποχές της δεκαετίας του '70 και του '80, που και στα δικά μας γήπεδα δεν σταματούσε το τόπι να κυλά. Έπαιζαν οι ελληνικές ομάδες παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ή στις 26 Δεκεμβρίου και στις 2 Ιανουαρίου και τα γήπεδα γέμιζαν! Τα τελευταία δέκα χρόνια (λες και δεν αμείβονται πλουσιοπάροχα) οι παίκτες αποφασίστηκε να... ξεκουράζονται! Αλήθεια από τι; Για να είναι ξεκούραστοι από τον Φλεβάρη στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα; Για το καλοκαιρινό ραντεβού της Εθνικής ομάδας σε μεγάλη διοργάνωση, που συνέβη μόνο το 2004;

Και για να έχουμε καλό ρώτημα, ο Παπαϊωάνου, ο Κούδας, ο Δομάζος, ο Σιδέρης, ο Χρηστίδης και όλοι αυτοί που κάποτε έπαιζαν παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς είχαν μεγαλύτερα συμβόλαια; Ας έμπαινε στον κόπο ο Αντώνης Αντωνιάδης, που στις μέρες του οι ομάδες έπαιζαν και τη Δευτέρα του Πάσχα, να απαντήσει, τι ακριβώς κάνει περισσότερο ένας ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ποδοσφαιριστής για να ξεκουραστεί αυτή την περίοδο επί δέκα μέρες από άλλους κλάδους και επαγγέλματα;

Τέρμα η γκρίνια! Στα αγγλικά γήπεδα θα δώσουν τέσσερα ματς σε διάστημα επτά ημερών, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα. Και παραδοσιακά αυτές οι συναντήσεις κρίνουν πολλά. Μόλις περάσουν θα ξέρουμε με βεβαιότητα αν η κούρσα του τίτλου είναι τελειωμένη υπόθεση, ποιες ομάδες από τώρα θα κουνάνε μαντίλι στην κατηγορία.

Πέρυσι, για παράδειγμα, η νίκη της Τσέλσι ανήμερα την Πρωτοχρονιά στο «Ανφιλντ» επιβεβαίωνε πως ο τίτλος θα ήταν δικός της ύστερα από μισό αιώνα. Όμως μία παράδοση από το 1992 και ύστερα, που ήθελε την ομάδα που είναι τελευταία τα Χριστούγεννα να υποβιβάζεται από την Πρέμιερσιπ, έσπασε.

Η Γούεστ Μπρόμιτς κατάφερε κάτι που έμοιαζε αδιανόητο και μάλιστα το πέτυχε στο τελευταίο ματς της σεζόν με δραματικό τρόπο. Φέτος η Τσέλσι μοιάζει και πάλι άπιαστη. Η τελευταία φορά που ομάδα που είχε ξεφύγει πολύ τα Χριστούγεννα έχασε τον τίτλο ήταν το 1997, όταν η Γιουνάιτεντ ήταν δώδεκα πόντους μπροστά από την Αρσεναλ. Όμως είναι αλήθεια πως η ξέφρενη πορεία της ομάδας του Μουρίνιο είναι εκτός λογικής, με απίθανη στατιστική δεκαπέντε νικών και μόλις μιας ισοπαλίας και ήττας. Υπό άλλες συνθήκες, οι βαθμοί που έχουν ήδη η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ θα τους αρκούσαν να είναι χοντρά στη διεκδίκηση του τίτλου, τουλάχιστον στα 18 από τα τελευταία 20 πρωταθλήματα. Σε μία Πρέμιερσιπ που ολοένα γίνεται και πιο αδύναμη και που μπορείς να τερματίσεις αήττητος (όπως η Αρσεναλ το 2004) ή με μόλις μία ήττα (όπως πέρυσι η Τσέλσι) ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Κάποτε με δέκα ήττες μπορούσες να πάρεις ακόμα και πρωτάθλημα. Τώρα, αν κάνεις τόσες, κινδυνεύεις να είσαι εκτός των θέσεων που οδηγούν στην Ευρώπη!

Η ουσία είναι αλλού: ο κόσμος αγκαλιάζει αυτές τις γιορτινές αγωνιστικές και τα εισιτήρια το αποδεικνύουν. Και στην Αγγλία και στη Σκωτία, ο οπαδός θέλει να δει την ομάδα του και δεν διστάζει να πάει στο γήπεδο ακόμα και με πολικές θερμοκρασίες. Φυσικά το απαιτητικό πρόγραμμα δυσκολεύει τις ομάδες και τους προπονητές. Μόλις χθες ο Γκρέιαμ Σούνες προστέθηκε σε αυτούς που διαμαρτύρονται για τους πολλούς αγώνες σε μικρό διάστημα. Στην εποχή του όμως οι ποδοσφαιριστές έδιναν πιο πολλά παιχνίδια από τώρα και μάλιστα μερικές φορές, όπως το 77-78 και το 82-83, υπήρχαν αγωνιστικές που διεξάγονταν εντός 24 ωρών η μία από την άλλη! Σαφέστατα χρειάζονται κάποιο μπρέικ οι παίκτες, αλλά πιθανότατα για μία εβδομάδα τον Ιανουάριο, όπως κάνουν οι Σκωτσέζοι, και όχι μέσα στις γιορτές, που είναι το ίδιο παραδοσιακή η μπάλα με τη γαλοπούλα!