ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΝΟ για ενενήντα λεπτά (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μία θέση στην καρδιά των οπαδών της Λίβερπουλ θα υπάρχει πάντα για τον Μάικλ Οουεν!

ΗπρΩτη εμπειρIα του Μάικλ Οουεν από τη δοκιμασία των πέναλτι ήταν ιδιαίτερα επώδυνη. Μην πάει το μυαλό σας στο δραματικό βράδυ με την Αργεντινή στο Σεντ Ετιέν το 1998. Αυτό που συζητάμε τώρα συνέβη σ' ένα πάρκο του Τσέστερ το 1989. Ο εννιάχρονος Μάικλ με τη φανέλα της αγαπημένης του Εβερτον καθόταν στο αυτοσχέδιο τέρμα ανάμεσα σε δύο πουλόβερ. Απέναντί του ήταν ο μεγάλος του αδελφός με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Το κρίσιμο πέναλτι θα έκρινε τον τελικό του Κυπέλλου στην παιδική φαντασία τους! Το σουτ ήταν πολύ δυνατό, αλλά ο μικρός Μάικλ έπεσε σωστά στην πορεία της μπάλας. Ωστόσο, ο πόνος που διαπέρασε το κορμί του μόλις ακούμπησε την μπάλα ήταν έντονος. Το χέρι του είχε σπάσει σε δύο σημεία! Αυτή η εμπειρία περνούσε κάθε φορά από το μυαλό του όταν φορούσε ο ίδιος πια την κόκκινη φανέλα.
ΑπΟ τα 11 του χρόνια, περνώντας το κατώφλι του προπονητικού κέντρου της Λίβερπουλ, η ζωή του ήταν συνδεδεμένη με το κόκκινο. Το καλοκαίρι του 2004 βλέποντας τη Λίβερπουλ να βολοδέρνει στη μετριότητα αποφάσισε να μετακινηθεί. Η επιλογή της Ρεάλ έμοιαζε λογική και η παραμονή του στη Μαδρίτη, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε εκεί, κρίνεται απολύτως επιτυχημένη. Παρ' ότι έπαιζε κυρίως ως αλλαγή, η στατιστική του με ένα γκολ ανά σχεδόν εβδομήντα λεπτά συμμετοχής τον καθιστά απολύτως επιτυχημένο. Η επιστροφή του στην Αγγλία θα ήθελε να είναι και πάλι στο άντρο του. Ομως η Λίβερπουλ, την οποία άφησε επειδή δεν κέρδιζε τίτλους, είχε πια γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα χρήματα που ζητούσε η Ρεάλ, κάτι παραπάνω από τα διπλά που έδωσε στη Λίβερπουλ για να τον αποκτήσει, ήταν απλησίαστα για το μπάτζετ του «Ανφιλντ». Η Νιούκαστλ τα έδωσε με ευχαρίστηση, ξέροντας πως αποκτά ένα είδωλο. Η μέχρι τώρα παρουσία του στο «Σεν Τζέιμς Παρκ» κρίνει ως κατάλληλη την κίνηση. Οποτε παίζει σκοράρει. Χωρίς αυτόν η Νιούκαστλ δεν κερδίζει!
ΧθεΣ ΟμωΣ είχε έρθει η μεγάλη μέρα. Η επιστροφή στον τόπο που αγαπήθηκε. Εκεί που έγινε γνωστός, εκεί που βρήκε πρόσφορο το έδαφος για να γίνει ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης το 2001.

Την Ωρα που οι ομάδες ήταν στην καταπακτή πιθανότατα ο Οουεν να ένιωσε την ανάγκη –από συνήθεια- να ακουμπήσει τη φημισμένη πινακίδα με το This is Anfield. Σε έναν τέτοιο ποδοσφαιρικό ναό έχουν γυρίσει ως αντίπαλοι και έχουν χειροκροτηθεί ο Κίγκαν, ο Κλέμενς, ο Νταλγκλίς, ο Φάουλερ και ο Ρας. Οπως και χθες ο Οουεν. Ολοι έφυγαν ηττημένοι στο τέλος, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο. Αλλά με σκυμμένο το κεφάλι, λες και ένα αόρατο χέρι γράφει πάντα το σενάριο σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ολοι επίσης δήλωσαν πως ένιωθαν τα πόδια τους κομμένα. Πιθανότατα το ίδιο να συνέβη και με τον Οουεν.
ΟμωΣ πλΕον ήταν εχθρός. Εστω και για ενενήντα λεπτά! Ή, για την ακρίβεια, μόνο για ενενήντα λεπτά. Γιατί μία θέση στην καρδιά των οπαδών της Λίβερπουλ θα υπάρχει πάντα για εκείνον!