Δουλέμποροι του 21ου αιώνα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Επιτήδειοι, έχοντας στα χέρια μια υπογραφή, περιφέρουν έναν ποδοσφαιριστή σαν άψυχο αντικείμενο

Το σίριαλ της ανανέωσης της συνεργασίας του Ζούλιο Σέζαρ με την ΑΕΚ έφερε στο προσκήνιο τον ρόλο που διαδραματίζουν οι ατζέντηδες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πιθανόν για πρώτη φορά στην Ελλάδα κάποιοι συνειδητοποίησαν πόσο έχει αλλάξει το τοπίο και πως διάφοροι επιτήδειοι, έχοντας στα χέρια τους μια υπογραφή, περιφέρουν έναν ποδοσφαιριστή σαν άψυχο αντικείμενο. Μπορεί η περίπτωση του Μπαρμπόσα να δημιούργησε απορίες σε εμάς, όμως αποτελεί απλώς μια σταγόνα στον ωκεανό του μοντέρνου... δουλεμπορίου που επικρατεί την τελευταία δεκαετία.
Φυσικά και πάλι η αφετηρία είναι ο Δεκέμβριος του 1995. Η δικαστική νίκη του Ζαν Μαρκ Μποσμάν «έσπασε» τις αλυσίδες των παικτών από τους συλλόγους, δημιουργώντας όμως έναν άλλο ομφάλιο λώρο. Οι μάνατζερ είδαν φως και... μπήκαν, ξεκινώντας αυτό το καινούργιο πρόβλημα. Οι ίδιοι καλά κάνουν και θέλουν ακόμα και από την ηλικία των πέντε ετών να έχουν εξασφαλισμένο ένα μεγάλο ταλέντο. Το «καλά κάνουν» εννοείται πως λέγεται με την ευλογία της ΦΙΦΑ, που επέτρεψε να αναπτυχθεί αυτό το... δουλεμπόριο στον 21ο αιώνα, δείχνοντας πολύ καθυστερημένα αντανακλαστικά. Δεκάδες «Μπαρμπόσα» μπόρεσαν να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα ακόμα και των εγγονών τους, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα κάποιων νεαρών και δένοντάς τους χειροπόδαρα με συμβόλαια, τους περιφέρουν σαν τις αρκούδες στο παζάρι ανάλογα με τα κέφια τους. Για την ακρίβεια, ανάλογα με τα μηδενικά που συνοδεύουν τις οικονομικές προσφορές.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση από τον Αργεντινό Νίκολας Φρούτος δεν υπάρχει. Ο στράικερ της Ιντεπεντιέντε, που πρόσφατα παραχωρήθηκε στην Αντερλεχτ, δεν έχει ούτε έναν ούτε δύο, αλλά πέντε ατζέντηδες! Πιο συγκεκριμένα, πέντε ιδιοκτήτες! Διότι ούτε ο ίδιος γνωρίζει ακριβώς ποιοι έχουν τις εταιρείες που μοιράζονται τα δικαιώματά του. Αποτέλεσμα, το τραγελαφικό τού να παραχωρηθεί στους Βέλγους χωρίς να το γνωρίζει, διότι έτσι αποφάσισε ο ένας ατζέντης, και να του απαγορευτεί από τον Οκτώβριο να αγωνίζεται στην Ιντεπεντιέντε επειδή ο άλλος ιδιοκτήτης φοβόταν μην τραυματιστεί! Ο ίδιος, έχοντας 9 γκολ σε 10 ματς με την ομάδα του Μπουένος Αϊρες, αισθανόταν σε εξαιρετική κατάσταση και προτιμούσε να παίζει, παρά να αχρηστευθεί για τρεις μήνες. Η ομάδα του πήρε μόλις 350 χιλιάδες ευρώ για να τον δώσει, μιας και τα περισσότερα χρήματα της μεταγραφής, που στοίχισε 2 εκατ. ευρώ, κατέληξαν στην τσέπη των... αετονύχηδων μάνατζερ!

Σαν αυτόν υπάρχουν πολλοί. Μόλις πριν από δύο χρόνια η Λιντς έχασε τον Χάρι Κιούελ αντί 1,5 εκατ. ευρώ, με το υπόλοιπο ποσό των 5,5 εκατ. ευρώ να καταλήγει στον μάνατζερ του Αυστραλού προκειμένου να υπογράψει στη Λίβερπουλ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα συμβόλαια και οι όροι που έχουν συμφωνήσει με τους ατζέντηδες οι παίκτες είναι τόσο σκληρά, που μέχρι σχεδόν την ηλικία των 26 σπάνια έχουν λόγο σε οποιαδήποτε απόφαση. Αυτό συμβαίνει συνήθως στη Λατινική Αμερική και την Αφρική, όπου ακόμα οι ατζέντηδες χαρίζουν... καθρεφτάκια, όπως παλιά στους ιθαγενείς, υποσχόμενοι ζωή χαρισάμενη σε φτωχά παιδιά. Ακόμα χειρότερα είναι τα συμβόλαια που γίνονται με τις οικογένειες που δίνουν το Ο.Κ. για το υπόλοιπο της καριέρας του ταλαντούχου γιου, συνήθως με την εύκολη λύση κάποιων χρημάτων μπροστά!

Η ΦΙΦΑ στις περισσότερες των περιπτώσεων κάνει τα στραβά μάτια. Οι άδειες των μάνατζερ βάζουν λεφτά στα ταμεία και ανακυκλώνουν το χρήμα στην αγορά. Όποιοι αφελείς νόμισαν πως η υπόθεση Μποσμάν θα έκανε τους αθλητές κύριους του εαυτού τους, δεν είχαν υπολογίσει πως, όπως στη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ, υπάρχει πάντα ένα γουρούνι έτοιμο να κυβερνήσει με το που διαπιστώσει κενό εξουσίας.