Σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ενα περιζήτητο ταλέντο του 2001 προσπαθεί να σώσει στην Πόρτσμουθ την καριέρα του

Η καριέρα ενός αθλητή κρέμεται σε μια κλωστή. Μια καλή εμφάνιση, ένα γκολ, ένα καλάθι, ένα ρεκόρ, ένα μετάλλιο, εκτοξεύουν στο ζενίθ κάποιον άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ένας τραυματισμός μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Ή μια κακή απόφαση. Που συνήθως προέρχεται από το περιβάλλον και μπορεί να είναι η επιρροή του μάνατζερ.

Στο ποδόσφαιρο τέτοια περίπτωση υπήρξε ο Αντρές ντ' Αλεσάντρο. Οταν πριν από μερικά χρόνια έπεφταν στα πόδια του η Γιουβέντους και η Ρόμα, αλλά και η Εσπανιόλ, προτίμησε τη Γερμανία και την Μπουντεσλίγκα. Πρωτάθλημα που δεν ταίριαζε στα χαρακτηριστικά του. Και το χειρότερο; Τη Βόλφσμπουργκ! Μια ομάδα χωρίς την παραμικρή προοπτική, απλά και μόνο επειδή η χορηγός της, η αυτοκινητοβιομηχανία Φολκσβάγκεν, έριχνε στο τραπέζι τρελά λεφτά. Η Ρίβερ Πλέιτ φυσικά προτίμησε τα χρήματα. Η τελική απάντηση, όμως, ήταν του ιδίου. Και τον πήρε στον λαιμό του, όπως συνήθως συμβαίνει, ο ατζέντης του. Που είχε αρχικά αποσπάσει την υπογραφή του και μετά εκείνη των γονιών του, όταν ήταν ακόμα 16χρονος και με τη μετακίνηση στη Γερμανία έλυσε το οικονομικό πρόβλημά του. Στη συνέχεια ούτε καν ασχολήθηκε μαζί του και η σχέση τους διακόπηκε, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Τώρα ένα περιζήτητο ταλέντο του 2001 προσπαθεί να περισώσει στην Πόρτσμουθ την καριέρα του. Δεν θα μου κάνει εντύπωση αν αποτύχει κι εκεί, παρά τα αδιαμφισβήτητα προσόντα του! Κι αυτό διότι ούτε αυτή η ομάδα ταιριάζει στο στυλ του.

Γιατί όμως τόσοι Αργεντινοί παίκτες, με θαυμάσια στοιχεία, έπεσαν στον ποδοσφαιρικό Καιάδα τα τελευταία δέκα χρόνια; Η πιο εύκολη απάντηση είναι να πούμε πως δεν ήταν τελικά τόσο καλοί. Η πιο δύσκολη είναι να αναζητήσουμε το πρόβλημα στο «κόλλημα» των Γκάουτσος με την ανεύρεση του νέου Ντιέγκο Μαραντόνα!

Σε αντίθεση με τη Βραζιλία, που από τη δεκαετία του '80 και έπειτα εγκατέλειψε την ιδέα να βγάλει τον καινούργιο Πελέ (μετά την ανεπιτυχή παρομοίωση με τον Ζίκο), η Αργεντινή προσπαθεί ακόμα να βρει τον καινούργιο Μαραντόνα. Οι Βραζιλιάνοι συμβιβάστηκαν οριστικά το 1990 με την ιδέα και έψαξαν διαφορετικό δρόμο προς την κατάκτηση του Μουντιάλ. Με καλή άμυνα και επιμονή στα αμυντικά χαφ (που κάποτε ήταν μπαλαδόροι, όπως ο Κλοντοάλντο, ο Ντιρσέου, ο Σερέζο και ο Ζούνιορ), αποδέχτηκαν πως ο Ντούνγκα σε μια ομάδα είναι το ίδιο χρήσιμος με τον Ρομάριο. Και πως ο καλός γκολκίπερ δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη! Ετσι, το 1994 ξανάφτασαν στην κορυφή.

Η Αργεντινή, αντίθετα, από το 1986, που πήρε το Κύπελλο, ψάχνει ακόμα. Ο Ρεδόνδο δεν άντεξε την ταμπέλα του διαδόχου μόλις ο Ντιέγκο βρέθηκε ντοπέ το 1994, ο Γκαγιάρδο δεν ήταν ποτέ κάτι ξεχωριστό, ο Ορτέγκα μάλλον υπερτιμήθηκε, αν και δεν του έκατσαν οι αγωνιστικές επιλογές όπου μεταγράφηκε. Ο Αϊμάρ και ο Σαβιόλα ήταν μεγάλα ψάρια σε μικρές λίμνες και συνάμα πολύ μικρά για τις μεγάλες. Ο Καμπιάσο τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Ρικέλμε, με τα εξαιρετικά τεχνικά προσόντα, ήταν ένα κλικ πιο αργός για να κάνει τη διαφορά στην Ευρώπη. Και ο Ντ' Αλεσάντρο περισσότερο απ' όλους πλήρωσε την κάκιστη επιλογή να βάλει (αυτός ή ο ατζέντης του, η ζημιά είναι η ίδια) τα λεφτά μπροστά απ' την καριέρα!

Μόνο ο Μέσι έχει όλα τα χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στον Μαραντόνα. Αριστερό πόδι, καλή ηλικία, επινοήσεις που μαγεύουν και, το κυριότερο, παίζει σε μια ομάδα που βοηθά να κάνεις το άλμα. Η Μπαρτσελόνα έχει κοινό που αγαπά το καλό ποδόσφαιρο. Η συγκυρία να διαθέτει συμπαίκτες σαν τον Ροναλντίνιο και τον Ετό, μοναδική!

Πιθανότατα ο Λιονέλ θα αποτελέσει την ποδοσφαιρική έκδοση του Αρθούρου, που θα βγάλει το Εξκάλιμπερ από τον βράχο. Τότε ο διάδοχος του Ντιέγκο θα έχει βρεθεί. Και η Αργεντινή θα μπορεί (περισσότερο από το να κατακτήσει ξανά ένα Μουντιάλ) να μην τρώει τα παιδιά της ως άλλος, σύγχρονος Κρόνος, πριν καν ξεκινήσουν την καριέρα τους!