Η κούραση είναι ανίκητος εχθρός (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η Λίβερπουλ φτάνει σήμερα τους 44 αγώνες από την αρχή της σεζόν και οι συνέπειες έχουν αρχίσει να φαίνονται

Οσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, το πιο εύκολο από τα επερχόμενα τρία παιχνίδια για τη Λίβερπουλ είναι το αποψινό. Το να υποδέχεσαι την Αρσεναλ εννοείται πως δεν μπορεί να είναι κάτι που αντιμετωπίζεις ελαφρά τη καρδία. Αλλά σε μια σεζόν που απόψε η «κόκκινη αρμάδα» συμπληρώνει 44 ματς, η πολυτέλεια του να μην εξαρτάσαι μόνο από έναν αγώνα είναι σημαντική. Ακόμα λοιπόν κι αν... στραβώσει το βράδυ στο «Ανφιλντ», υπάρχουν πολλά παιχνίδια για να διορθώσεις τη βαθμολογική σου θέση. Κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Κύπελλο το Σάββατο και στο «Ντα Λούζ» την επόμενη Τρίτη με την Μπενφίκα, δεν υπάρχουν περιθώρια. Και ο Ράφα Μπενίτεθ –πραγματιστής όσο ελάχιστοι– γνωρίζει πως η κούραση, που είναι πολύ φυσιολογικό να βαραίνει τα πόδια των παικτών του, μπορεί να αποδειχθεί ένας ανίκητος εχθρός.
Η Αρσεναλ γενικά δεν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από το «Ανφιλντ». Αν και το οξύμωρο στην ιστορία είναι πως αποτελεί γι' αυτήν ταυτόχρονα τόπο σταύρωσης, αλλά και λύτρωσης. Για παράδειγμα, η νίκη την τελευταία αγωνιστική του 1988-89 με το περιβόητο γκολ του Τόμας της έδωσε τότε τον πρώτο τίτλο ύστερα από 18 άγονα και άτιτλα χρόνια. Συνήθως μάλιστα όταν κερδίζει μπροστά από το «Κοπ», παίρνει και το πρωτάθλημα. Συνέβη το 1990-91, όπως και το 2001-02, αλλά και το 2003-04.

Πιο συχνΑ όμως φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι. Πέρυσι, για παράδειγμα, με 11 παίκτες να μην είναι διαθέσιμοι στον Μπενίτεθ, η Λίβερπουλ νίκησε με το γκολ του Νιλ Μέλορ από τριάντα μέτρα στις καθυστερήσεις. Μέσα στη δεκαετία του '90 όχι απλά οι «κανονιέρηδες» έχαναν, αλλά και μόνο που έβλεπαν απέναντί τους τον Ρόμπι Φάουλερ αρκούσε! Το 1994 χρειάστηκαν λιγότερα από πέντε λεπτά για το πιο γρήγορο χατ τρικ στην ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος. Το 1996 ξανά τρία δικά του γκολ χάρισαν μία ακόμα νίκη. Σε πολλά άλλα παιχνίδια βρήκε τον δρόμο προς τα δίχτυα ακόμα και όταν έμπαινε ως αλλαγή, όπως στο θριαμβευτικό 4-0 του Δεκέμβρη του 2000.

Στη φετινή σεζόν η Αρσεναλ επιχειρεί να παραμείνει στην πρώτη τετράδα, αλλάζοντας ουσιαστικά τη μισή ενδεκάδα. Ο Βενγκέρ γνωρίζει καλύτερα απ' όλους πόσο καταστροφικό σενάριο μπορεί να αποδειχθεί η μετακίνηση στο νέο γήπεδο χωρίς την προοπτική του Τσάμπιονς Λιγκ. Από τη μέρα που ο Αλσατός πέρασε το κατώφλι του «Χάιμπουρι», μόλις μια χρονιά –την πρώτη του, το 1996-97– η Αρσεναλ τερμάτισε εκτός της πρώτης δυάδας. Είναι προς τιμήν του το ότι εμπιστεύεται νέα παιδιά, δίνοντας ακόμα και σε 16χρονο (όπως ήταν πέρυσι ο Φάμπρεγκας) φανέλα βασικού. Αυτό όμως δεν αλλάζει και την ψυχρή αλήθεια των αριθμών, οι οποίοι λένε πως με μόλις δύο νίκες στα εκτός έδρας ματς στην Πρέμιερσιπ δεν μπορείς να περιμένεις θαύματα.

Αν ο αγώνας δεν ήταν απόψε, αλλά σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου, η Αρσεναλ δεν θα είχε την παραμικρή τύχη. Αγωνιστικά, ακόμα και τώρα η Λίβερπουλ είναι πιο συμπαγής ως ομάδα και καλύτερη, όπως και να το δει κανείς. Εκτός από ένα –βασικότατο, παρ' ολα αυτά– σημείο: το εύκολο γκολ. Εκεί που η Αρσεναλ διαθέτει στο πρόσωπο του Τιερί Ανρί έναν κυνηγό για τον οποίο ο Μπενίτεθ θα... έκοβε τις φλέβες του.

Η κούραση των γηπεδούχων είναι η ελπίδα των Λονδρέζων. Αν όμως υπάρχει κάτι που σίγουρα μπορεί να δημιουργήσει ένα... deja vu, είναι το να δουν τον Ρόμπι Φάουλερ έτοιμο να παίξει. Σε εκείνη την περίπτωση, ακόμα κι αν δεν παίζει πια κανείς από αυτούς που έχαναν κάποτε μόλις τον έβλεπαν, η αγωνία αυτών που θα είναι στην εξέδρα θα αποτελεί σημαντική παράμετρο.