Η Λάρισα δεν γύρισε απλώς για να μείνει (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η νύμφη Λάρισα, σύμφωνα με τον μύθο, έπαιζε με την μπάλα της δίπλα στον ποταμό Πηνειό όταν γλίστρησε και πνίγηκε! Η πόλη πήρε το όνομά της απ' αυτήν και οι ομοιότητες με την ποδοσφαιρική ομάδα–καμάρι της περιοχής είναι πολλές! Η ΑΕΛ ιδρύθηκε το 1964 και χρειάστηκε μόλις εννιά σεζόν για να κάνει το άλμα στην Α’ Εθνική. Κρατήθηκε μόλις δύο χρόνια στην παρέα των μεγάλων, όμως όταν επέστρεψε το 1978 ήταν αποφασισμένη όχι απλώς να παραμείνει, αλλά να βάλει τη δική της σφραγίδα.

Η ιστορία έχει γράψει τι συνέβη μετά. Το Κύπελλο του 1985, που ήρθε ως συνέχεια των χαμένων τελικών το 1982 και το 1984, καθώς και της δεύτερης θέσης του 1983, ήταν το επιστέγασμα της εξαιρετικής δουλειάς που είχε αρχίσει στη δεκαετία του ’70 και αποτελεί ακόμα και σήμερα τον μπούσουλα για όποιες ομάδες εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης θα ήθελαν να διακριθούν. Η πρόκριση στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1985 επιβεβαίωνε πως τίποτα δεν ήταν αφημένο στην τύχη. Ηρθε όμως και το αξεπέραστο επίτευγμα της κατάκτησης του πρωταθλήματος το 1988 για να τοποθετήσει ψηλά τον πήχη. Δυστυχώς ακόμα και για την ίδια!

Πέρα από κάθε αγωνιστική ανάλυση σχετικά με τη φετινή πορεία της Λάρισας, πρέπει να υπογραμμιστεί η συμμετοχή του κόσμου της. Σε μία πόλη που μαζί με την ευρύτερη περιοχή δεν ξεπερνά τις 150.000, οι οπαδοί της ΑΕΛ ποτέ δεν την άφησαν μόνη. Και είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ περίπτωση ομάδας εκτός των δύο μεγάλων αστικών κέντρων που οι οπαδοί της είναι Λάρισα και τίποτε άλλο! Αν αυτό δεν είναι δείγμα ποδοσφαιρικής υγείας, ψάχνω να καταλάβω τι θα ήταν το πλησιέστερο!

Η πορεία της ομάδας δείχνει πως το ΟΥΕΦΑ δεν είναι μακρινός στόχος. Ομως, όπως εύστοχα ανέφερε χθες ο Αλέξης Σπυρόπουλος, για την ΑΕΛ ο μέσος όρος των 7.000 εισιτηρίων της αποτελεί τίτλο! Γιατί για έναν σύλλογο τίποτα δεν αντικαθιστά την αγάπη των οπαδών. Μπορεί να μην το καταφέρει φέτος, αλλά είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να ξαναβγεί στην Ευρώπη. Ακόμα κι αν μειωθούν οι θέσεις τα επόμενα χρόνια, η Λάρισα θα έχει φτιάξει και χτίσει τέτοιες προϋποθέσεις, που δεν θα μπορεί να εμποδιστεί η ανέλιξή της.

Το διοικητικό μοντέλο Πηλαδάκη θα έπρεπε να αποτελεί «λυσάρι» για την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η ξεκάθαρη απάντηση σ' όποιους ονειρεύονται λεφτάδες προέδρους και κάθε λογής «σωτήρες». Με επιχειρηματικό πλάνο, με ανθρώπους σε κάθε πόστο που ξέρουν τη δουλειά τους και με τον καλύτερο νέο Ελληνα προπονητή. Ο Γιώργος Δώνης αφομοίωσε ό,τι έμαθε στην Αγγλία κι ό,τι διδάχτηκε κοντά σε κάποιους σπουδαίους τεχνικούς στην καριέρα του. Από την πρώτη μέρα που φόρεσε την προπονητική φόρμα, έβλεπες τη φιλοσοφία του. Δεν πρόκειται να την απεμπολήσει για το χατίρι ενός καλού αποτελέσματος κι είναι ευτυχία που αυτό επιχειρεί να το κάνει σε τέτοιο εργασιακό περιβάλλον με ασφάλεια. Ο Κώστας Πηλαδάκης εμπιστεύεται τον τεχνικό, ο οποίος έχει στο πρόσωπο του Νίκου Λυράκη μια ασπίδα προς τα έξω κι όλοι μαζί, γνωρίζοντας ο ένας τα χούγια του άλλου, τολμούν ένα άλλο μοντέλο. Η εξαιρετικά διορατική κίνηση της απόκτησης του Νίκου Νταμπίζα, με την πείρα και τις υψηλότερου επιπέδου παραστάσεις με επτά χρόνια στα αγγλικά γήπεδα απ' οποιονδήποτε άλλον Ελληνα παίκτη, πρόσθεσε ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ.

Η Λάρισα γύρισε για να μείνει. Μάλλον λάθος. Δεν γύρισε έτσι απλά για να βολοδέρνει στη μεγάλη κατηγορία. Γύρισε για να μας υπενθυμίσει πως το χθες είναι ο καλύτερος οδηγός για το αύριο. Φτάνει βέβαια να μην επαναπαύεσαι σ' αυτό σήμερα, αλλά να προσπαθείς καθημερινά! Και στο Αλκαζάρ αυτό όχι μόνο το έχουν διαπιστώσει, αλλά το κάνουν πράξη!