Πέταξε στα σκουπίδια τρεις μήνες (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ο ΠΑΟ είχε την ευκαιρία να απαλλαγεί από τον Μαλεζάνι τον Γενάρη και να ερχόταν στη θέση του ο καινούργιος τεχνικός, ο οποίος θα κέρδιζε χρόνο μαθαίνοντας πρόσωπα και πράγματα

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε στόχο τη δεύτερη θέση. Ο στόχος του ήταν το πρωτάθλημα, άρα η σεζόν του είναι αποτυχημένη. Λόγια του Γιάννη Γκούμα. Θαρραλέα και σταράτα. Μόνο που καλό θα ήταν να λέγονταν στο χρονικό σημείο που ο ίδιος τόνισε προχθές πως η ομάδα του βγήκε εκτός στόχων. Αμέσως μετά το ντέρμπι του δεύτερου γύρου με τον Ολυμπιακό.
Δεν θέλω να υπενθυμίσω τι έγραφα τότε. Νομίζω πως δικαιώθηκε η άποψή μου διά του τελικού αποτελέσματος. Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά είχε βγει εκτός στόχων. Το ότι η ΑΕΚ προσπάθησε σκληρά να τον... ξαναβάλει στο παιχνίδι οφειλόταν στις δικές της αδυναμίες και όχι στην (όποια) αγωνιστική βελτίωση των «πρασίνων». Που πέταξαν στα σκουπίδια τη μεγαλύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε: να έχουν απαλλαγεί από τον Μαλεζάνι από τον Γενάρη και να ερχόταν στη θέση του ο (όποιος) καινούργιος τεχνικός. Κοιτώντας και παρατηρώντας πράγματα. Πρώτον, ποιος στα αλήθεια πιστεύει πως με έναν άλλο τεχνικό θα πήγαινε χειρότερα η ομάδα; Δεύτερον, θα κέρδιζε τον υπερπολύτιμο χρόνο του να μάθει πρόσωπα και πράγματα. Τρίτον, θα δινόταν η ευκαιρία στους παίκτες να εντυπωσιάσουν τον νέο τεχνικό, με ό,τι καλό θα προέκυπτε για τον σύλλογο.

Αντί γι' αυτό τι είδαμε; Μια απλή βελτίωση με την απόφαση του Μαλεζάνι να ορθολογίσει τις επιλογές του και ο ΠΑΟ έκανε κάποιες σερί νίκες που του ανέβασαν το ηθικό. Όταν όμως χρειάστηκε να κερδίσει ματς που ισοδυναμούσαν με τελικούς, τι συνέβη; Ένα νικηφόρο -το μόνο άλλωστε όλη τη σεζόν- ντέρμπι με την ΑΕΚ και δύο σφαλιάρες. Η μία στην Ξάνθη είχε το ελαφρυντικό της καλής απόδοσης, αλλά εκεί ο Ιταλός βαρύνεται με την απόφασή του να οπισθοχωρήσει την ομάδα, φλερτάροντας με την ισοφάριση. Προχθές ο ΠΑΟ θύμιζε το συνονθύλευμα του πρώτου γύρου. Ούτε αρχή ούτε μέση ούτε τέλος. Ο Ηρακλής μπορούσε να νικήσει με μεγαλύτερο σκορ κι αυτό θα ήταν το πιο δίκαιο.

Έγραφα πριν από σχεδόν τρεις μήνες: «Αυτή τη στιγμή το στοίχημα Μαλεζάνι έχει χαθεί. Και όχι στο γήπεδο Καραϊσκάκη, αλλά πολύ νωρίτερα. Ο Ιταλός είχε από πέρυσι τον χρόνο να δει και να διορθώσει πράγματα. Παράλληλα μπορούσε και να έχει πάρει ένα εύκολο πρωτάθλημα. Τα έκανε θάλασσα. Τη φετινή χρονιά όμως θα ήταν δικές του οι ευθύνες για ό,τι συνέβαινε και είναι καλό που δεν του φορτώθηκε από την εξέδρα η περσινή αποτυχία. Μέχρι τώρα το ταμείο είναι μείον. Σε συγκομιδή πόντων, σε επίπεδο εντυπώσεων, σε αγωνιστικό προφίλ. Μία ομάδα χωρίς πλάνο, χωρίς ηθικό, χωρίς παρόν. Το σημαντικότερο είναι πως, λόγω των νέων παιδιών που έχει, μπορεί να λέει ότι έχει μέλλον. Οχι όμως με τον Μαλεζάνι».
ΑΣ μου πει κάποιος τι άλλαξε από τότε. Απλούστατα χάθηκε αυτό το υπερπολύτιμο διάστημα. Εκτός κι αν εδώ και καιρό έχουν δρομολογηθεί οι αποφάσεις και η παραμονή του Ιταλού αποτελούσε πρόσχημα, αλλά από πίσω βλέπει και ενημερώνεται ο καινούργιος τεχνικός. Ακόμα κι αν διαψευστεί αυτό, θα ήταν το πιο φρόνιμο που όφειλε να έχει πράξει η διοίκηση.

Όσο για την ΑΕΚ που δεν χάνει πια τη δεύτερη θέση, υπάρχει ένα προηγούμενο της ίδιας που οφείλει να της γίνει οδηγός για τα επερχόμενα προκριματικά του καλοκαιριού: το πάθημα του 1999. Τότε που πήρε το εισιτήριο για τον Αύγουστο, αλλά αυτοκτόνησε με την ΑΪΚ Στοκχόλμης αντίπαλο. Η διοίκηση Νικολαΐδη με την έξοδο στα προκριματικά παίρνει σημαντική ανάσα. Για να μπουν λεφτά στο ταμείο, όμως, πρέπει να ξεπεραστεί ο καλοκαιρινός σκόπελος. Κι αυτό με το τωρινό ρόστερ δεν είναι βέβαιο.

Θυμίζω απλώς πως σεντόνι κουνάς μόλις ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα του Αυγούστου και πας στο Μονακό για την κλήρωση! Οχι όταν παίρνεις τη δεύτερη (ή τρίτη ή τέταρτη) θέση που οδηγεί εκεί. Η ίδια η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, αλλά και η Εβερτον, η Λιόν, η Σέλτικ, η Αντερλεχτ, η Πόρτο, η Ρέιντζερς, η Ντόρτμουντ, η Μπριζ, η Σπόρτινγκ, η Πάρμα και πολλές άλλες μπορούν (με μεγάλη πίκρα) να το επιβεβαιώσουν.