Δικαιούται να πάρει σπίτι του το Κύπελλο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μπορούσε ποτέ να μην ήταν αυτός ο πρωταγωνιστής, ακόμη και σε μία τέτοια μέρα; Ο Μουρίνιο είναι είδηση, ακόμη και όταν: (α) η Τσέλσι κατακτά τον δεύτερο σερί τίτλο, (β) το κάνει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, διαλύοντας τη Γιουνάιτεντ, (γ) ο Ρούνεϊ τραυματίζεται και η Αγγλία αγωνιά εν όψει Μουντιάλ.

Και όμως, για όποιον «διαβάζει» τη γλώσσα του σώματος, ο Πορτογάλος ήταν ο πρωταγωνιστής. Έβγαλε το κασκόλ της Τσέλσι και φόρεσε το πορτογαλικό. Μετά έβγαλε το σακάκι και το μετάλλιο και τα πέταξε στην εξέδρα. Μια κίνηση που «εξηγείται» πώς; Σαν ένα «ευχαριστώ» στον κόσμο που τον στήριξε, σε μια χρονιά που η δημοτικότητά του, σε όλες ανεξαιρέτως τις άλλες ομάδες, χτύπησε στο ναδίρ; Σαν ένα «αντίο», ανάλογο με αυτό στην Πόρτο, όταν εξαφανίστηκε από τους πανηγυρισμούς, λίγα λεπτά μετά τον θρίαμβο (κατά σύμπτωση με 3-0 ) στο «Γκεζελκίρχεν» επί της Μονακό; Ή απλώς είναι η κίνηση αυτού που δεν έχει μάθει ποτέ να είναι στην άκρη και να αφήνει άλλους να του παίρνουν το όποιο μερίδιο δόξας του αντιστοιχεί; Διαλέγετε και παίρνετε. Αλλωστε, είναι αλήθεια πως εδώ και καιρό ο Μουρίνιο αποτελεί διακαή πόθο του Μοράτι και της Ιντερ, ενός συλλόγου που ξοδεύει πολλά (και με έναν ιδιοκτήτη για τον οποίο σαφέστατα δεν υπάρχουν αμφιβολίες για την προέλευση των χρημάτων, όπως με τον... ταβάριτς Ρόμαν), αλλά έχει κατακτήσει απειροελάχιστα. Επίσης, ποιος στη Μαδρίτη δεν θα ήθελε να τον δει στον πάγκο της Ρεάλ, με εξαίρεση φυσικά τους φίλους της Ατλέτικο;

Αυτός ο τίτλος, πάντως, δεν κατακτήθηκε χθες. Έγραφα τον περασμένο Σεπτέμβρη, αμέσως μετά το απογοητευτικό 0-0 ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πως ποτέ στο παρελθόν μια ομάδα δεν είχε κατακτήσει τον τίτλο πριν μπει ο Οκτώβρης, αλλά μπορούσε να το κάνει η Τσέλσι. Και το έκανε, με το που άλλαξε ο μήνας, με το θριαμβευτικό 4-1 επί της Λίβερπουλ στο «Ανφιλντ». Τι και αν οι παίκτες του Μπενίτεθ έκαναν μετά δύο εκπληκτικά σερί νικών, τι και αν εχουν δεχτεί σε λιγότερα ματς γκολ από ό,τι οι «μπλε», τι και αν η βελτίωσή τους σε σύγκριση με πέρυσι είναι ολοφάνερη, η απόσταση από την Τσέλσι παρέμενε μεγάλη. Και η Γιουνάιτεντ; Εδώ ήταν ακόμη πιο μεγάλο το χάσμα. Όσο και αν η βαθμολογία ξεγελά. Οι «κόκκινοι διάβολοι» ναι μεν σύμφωνα με τους πόντους έδειχναν ως η μόνη ομάδα που θα μπορούσε να απειλήσει, αλλά η έλλειψη ποιοτικών μέσων, η κακή αμυντική εμφάνιση σε πολλά ματς (όπως και χθες) και οι ελάχιστες λύσεις στον πάγκο προσωπικά δεν μου άφηναν την παραμικρή αμφιβολία πως πρωταθλήτρια θα ήταν ξανά η ομάδα του «Στάμφορντ Μπριτζ». Μη μειώνουμε, όμως, τους διεκδικητές. Η Γιουνάιτεντ με 79 πόντους θα ήταν πρωταθλήτρια σε πολλές άλλες χρονιές, ενώ –για παράδειγμα– το 1997 χρειάστηκε μόλις 75 για να πάρει τον τίτλο, και άνετα μάλιστα. Η Λίβερπουλ έχει τους πιο πολλούς βαθμούς, δύο ματς πριν από το τέλος, από οποιαδήποτε άλλη σεζόν μετά το 1989-90, τη σεζόν του τελευταίου της πρωταθλήματος!

Και ειδικά τον φετινό τίτλο ο Μουρίνιο δικαιούται να τον πάρει σπίτι του, διότι αυτός έχει το μεγαλύτερο μερίδιο για τη μεταμόρφωση της Τσέλσι. Διότι καλοί και ακριβοί παίκτες υπήρχαν και πριν από την άφιξή του, το 2004. Τη νοοτροπία του νικητή, όμως, την εμφύσησε ο Πορτογάλος. Που πια έχει ένα πράγμα να σκεφτεί: αν αξίζει να παραμείνει στο δημιούργημά του, επιδιώκοντας αυτό που δύο φορές του ξέφυγε, δηλαδή το Τσάμπιονς Λιγκ, ή να επιχειρήσει ένα ακόμη άλμα, αποδεικνύοντας σε κάποια άλλη χώρα ότι είναι ο «εκλεκτός», όπως πολύ πετυχημένα είπε την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στο Λονδίνο. Δίλημμα για τους κοινούς θνητούς. Για έναν που πιθανότατα θεωρεί πως είναι αθάνατος, ποιος ξέρει;