Τουλάχιστον τον δικαιώνουν οι ξεροκέφαλοι αριθμοί!

Κάθε φορά που τοποθετείται ο Ντέμης Νικολαΐδης υπάρχουν την επόμενη μέρα στις εφημερίδες τα σχόλια αυτών που συστηματικά τον αποθέωναν και αυτών που βγάζουν ακόμα όλη τη χολή τους. Οι ακραίες περιπτώσεις πάντα με απωθούσαν, αλλά διασκεδάζω πολύ με αυτούς που επιμένουν να αναφέρονται στον Ντέμη ως «Θεμιστοκλή», πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο γυρίζουν το μαχαίρι σε κάποια πληγή, κάνοντας κριτική, η οποία φυσικά ακουμπά στα όρια της εμπάθειας.

Εχω ξαναγράψει πως ο Νικολαΐδης είναι αυτόφωτος σταρ και όχι ετερόφωτος, όπως δεκάδες στον μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με την τοποθέτησή του απέδειξε για μία ακόμα φορά πόσο έξυπνα ξέρει να χειρίζεται το επικοινωνιακό του κομμάτι. Παίρνοντας αφορμή από τα όσα είπε ο κύριος Παππάς στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», προλαβαίνει το όποιο αποτέλεσμα του διαχειριστικού ελέγχου, το οποίο αναμένεται να μην περιλαμβάνει την παραμικρή αιχμή εναντίον της δικής του διοικητικής περιόδου, και περνάει στην αντεπίθεση με ζηλευτή επιτυχία. Μοιάζει με εκείνες τις εφορμήσεις του προς την αντίπαλη εστία την εποχή που φορούσε ακόμα τα ποδοσφαιρικά παπούτσια και εκθέτει μέσα σε λίγες παραγράφους τους επικριτές του. Κάνει αυτοκριτική, λέγοντας πως έκανε λάθη, αλλά εκείνο που ουσιαστικά βγαίνει μέσα από το κείμενό του είναι περισσότερο πίκρα.

Μιλάμε, για να μην ξεχνιόμαστε, για ένα παλικάρι που τον χειμώνα του 2004 και ενώ απολάμβανε την αναγνώριση των ισπανικών ΜΜΕ για την παρουσία του στην Ατλέτικο Μαδρίτης, οργάνωνε (στα όρια της οπαδικής του αφέλειας και αγάπης για την ομάδα) τη σωτηρία της ΑΕΚ. Μιας ΑΕΚ που είχε φτάσει σε σημείο έσχατης απαξίωσης και είχε μπροστά της το φάσμα του υποβιβασμού λόγω χρεών. Το καλοκαίρι του 2004, όταν η αναπάντεχη κατάκτηση του Euro έφερνε τρελά συμβόλαια στους διεθνείς, ο Νικολαΐδης δεν ανανέωσε στην Ατλέτικο, που τον ήθελε για δύο ακόμα χρόνια, και ήρθε τρέχοντας με όνειρό του «να μεγαλώσει τη λίμνη», όπως είχε πει στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα.

Η αιώνια ελπίδα των οπαδών της ΑΕΚ, Δημήτρης Μελισσανίδης, εκείνο το καλοκαίρι, όταν τα χρέη έπνιγαν το σωματείο, λογικά πράττων, είπε «όχι» στην πολλοστή επίκληση των οπαδών. Γιατί η λογική επίτασσε εκείνη την ώρα να φύγει μακριά όποιος έπρεπε να βάλει λεφτά, αλλά οι ομάδες δεν σώζονται από λογικούς, παρά μόνο από παράτολμους και ονειροπόλους. Ο Μελισσανίδης τότε αποκάλεσε όποιον έμπαινε μπροστάρης στην ομάδα «τρελό ή λαμόγιο». Ο Νικολαΐδης ήταν και είναι τρελός με την ΑΕΚ, αλλά εκείνο που έμενε να αιωρείται όλα αυτά τα τρία χρόνια που λείπει από τη διοίκηση ήταν μια σκιά. Για τους εχθρούς του και τους ζηλόφθονους θα ήταν η μεγαλύτερη χαρά αν προέκυπτε ένα στοιχείο για να τον πουν και λαμόγιο! Τελικά φαίνεται πως τα ξεροκέφαλα τα νούμερα λένε άλλα...

Η αλήθεια είναι πως απειροελάχιστοι στον δημοσιογραφικό χώρο ξέρουν να διαβάσουν και να καταλάβουν τι λέει ένας ισολογισμός μιας Ανώνυμης Εταιρείας και ακόμα περισσότερο ο έλεγχος ορκωτών λογιστών. Η τελευταία ελπίδα των αντιπάλων του Ντέμη θα ήταν να μείνει κάτι περίπλοκο στον αέρα με μισόλογα, για να το αναπαράγουν ύστερα τα διάφορα φόρα.

Εκείνο που μένει αναπάντητο, πάντως, είναι το τι θα είχε συμβεί αν η υπόθεση Βάλνερ δεν στερούσε από την ΑΕΚ ένα δικό της πρωτάθλημα, κερδισμένο πεντακάθαρα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Τότε ακόμα και η όποια υπέρβαση στο μπάτζετ θα είχε ισοσκελιστεί, ο διακαής πόθος των οπαδών για τον τίτλο έπειτα από τόσα «άνυδρα» χρόνια θα είχε ικανοποιηθεί και πιθανώς η συσπείρωση που επιτεύχθηκε μέσα από τη λαϊκή πανστρατιά του 2004 θα είχε πολλές πιθανότητες να επιζήσει. Ομως αυτά είναι για να συζητάμε.

Τα γεγονότα και οι αριθμοί λένε ξεκάθαρα πως τα τέσσερα χρόνια με τον Νικολαΐδη ως πρόεδρο η ΑΕΚ ξεπέρασε τον Παναθηναϊκό τρεις σερί φορές στη βαθμολογία, έπαιξε έπειτα από χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ, κάνοντας τις πρώτες νίκες της στη διοργάνωση (η μία, μάλιστα, επί της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης, Μίλαν), και ουσιαστικά έφτασε και στην επίτευξη του αρχικού πλάνου της. Γιατί όλοι ξεχνούν πως ναι μεν υπήρχε στόχος να φτιαχτεί μία ομάδα με νέους παίκτες, αλλά πρώτιστα έπρεπε να γίνει βιώσιμη και ύστερα ξανά ανταγωνιστική. Πούλησε παίκτες και μάλιστα με το αζημίωτο, αγόρασε παίκτες που κόστισαν κάνοντας σωστές και λάθος επιλογές, αλλά έγινε αμέσως με τη σοφή καθοδήγηση του Φερνάντο Σάντος πραγματικά μεγάλη ομάδα και πάλι.

Επίσης, όλοι παραβλέπουν πως ουσιαστικά την πρώτη μαγική χρονιά της συσπείρωσης, με μπάτζετ το ένα τέταρτο εκείνου που διέθεταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, έφτασε μόλις μία νίκη μακριά από το να πάρει το πιο ανέλπιστο πρωτάθλημα, χάνοντας από τον Ιωνικό με το περιβόητο πια γκολ του Νατσούρα. Σταθερά έμενε μέσα στην πρώτη δυάδα τα επόμενα χρόνια, αποκτώντας υψηλές βλέψεις, όπως απαιτεί η ιστορία της. Πώς κατάντησε σε αυτή την τριετία που έφυγε από τη θέση του, είναι ολοφάνερο. To να του φορτώνουν όλα τα λάθη του Θανόπουλου, του Μπάγεβιτς και του Αδαμίδη είναι άδικο.

Οσο για τον ίδιο, τελικά δεν τη μεγάλωσε τη λίμνη, που έγραψε χθες και ο Χελάκης, αλλά αυτό ήταν κάτι φιλόδοξο από την αρχή. Φυσικά έκανε λάθη, το λέει και ο ίδιος, με κυριότερο την πρόωρη ανανέωση του συμβολαίου του Φερέρ, τον οποίο μετέτρεψε σε απόλυτο αφεντικό, κάτι που πλήρωσε αγωνιστικά η ομάδα. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να θεωρούν κάποιοι στην ΑΕΚ το πέρασμά του καταστροφικό, ακούγεται τουλάχιστον ως η μέγιστη αχαριστία. Αλλά μην ξεχνάμε πως ζούμε στη χώρα που η αν η αχαριστία ήταν ποινικό αδίκημα, θα είχαν γεμίσει οι φυλακές!