Δεν φταίει μόνο ο Καρνέζης…

Το εύκολο πράγμα, μετά το κάζο που έπαθε ο Παναθηναϊκός την Τετάρτη, είναι να τα φορτώσουν όλα στον διαιτητή που κράτησε σαράντα δευτερόλεπτα παραπάνω στις καθυστερήσεις ή απέβαλε αναίτια τον Βύντρα και να καθαρίσουν. Επίσης μπορούν να τα φορτώσουν όλα πάνω στον Καρνέζη, γκρεμίζοντας την καριέρα του πριν καν χτιστεί και επίσης να μην ασχοληθούν με την ουσία. Η οποία είναι απλή: ας έπαιζαν και στο πρώτο ματς όπως προχθές και δεν θα γινόταν τώρα κουβέντα για την πρόκριση. Ή ας έβαζαν τα τετ α τετ που χάθηκαν και το σκορ θα είχε φτάσει σε τέτοιο ύψος που ούτε ο διαιτητής, ούτε ο Καρνέζης, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν θα ανέτρεπαν τα δεδομένα.

Το να μπει κανείς σε αναλύσεις του αν ο Βύντρα έπρεπε να αποβληθεί από το πρώτο μέρος ή πως ο διαιτητής, ως μόνος χρονομέτρης, μπορεί να κρατήσει όσες επιπλέον καθυστερήσεις θέλει χωρίς να δώσει εξηγήσεις, μου ακούγεται περιττό. Και αυτό διότι -επαναλαμβάνω- ο ΠΑΟ αποκλείστηκε πυροβολώντας τον εαυτό του. Αφού βέβαια προηγουμένως η ΑΕΚ είχε κάνει το ίδιο αφήνοντας έναν αντίπαλο να επιστρέψει από ουσιαστικά 0-3 στο σκορ. Αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο και σε όποιον δεν αρέσει να υπάρχουν τέτοιες εξελίξεις σε ένα ματς επειδή γίνονται λάθη από τις άμυνες, ας παρακολουθήσει σκάκι.

Προτιμώ λοιπόν προσωπικά να σταθώ στην περίπτωση του Καρνέζη. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος τερματοφύλακας που κάνει χοντρή γκέλα. Η ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι γεμάτη από σελίδες γραμμένες από τα δάκρυα των γκολκίπερ. Από τον Καν στο Μουντιάλ του 2002 έως τον Αρκονάδα στο Euro του 1984, είναι ατελείωτη η λίστα από τερματοφύλακες που κρέμασαν τις ομάδες τους ενώ πριν ήταν ήρωες. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι δεν είναι το ίδιο επειδή ο Καρνέζης δεν ήταν ήρωας πριν καταδικάσει την ομάδα του σε ήττα. Το ζητούμενο δεν είναι να τον συγκρίνουμε με αυτούς, αλλά να καταλάβουμε ότι η θέση του τερματοφύλακα είναι «απασφαλισμένη χειροβομβίδα».

Ο Σμάιχελ άρχισε την καριέρα του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ένα γελοίο γκολ από τη Λιντς στο ντεμπούτο του. Ο Ντέιβιντ Σίμαν στοίχισε ένα Κύπελλο Κυπελλούχων στην Αρσεναλ το 1995 δεχόμενος γκολ από τη σέντρα από τον Ναΐμ της Σαραγόσα στο τελευταίο λεπτό της παράτασης και στο ματς της Αγγλίας με τη Βραζιλία το 2002 τον «κρέμασε» ο Ροναλντίνιο με φάουλ από 35 μέτρα! Ο Ντασάεφ είδε την μπάλα να του φεύγει από τα χέρια και η Σοβιετική Ενωση αποκλείστηκε στο Μουντιάλ του 1990, όπως καταδικαστικό ήταν το «φτηνό» γκολ που δέχτηκε η άλλη τεράστια φυσιογνωμία, ο Λεβ Γιασίν, στο Μουντιάλ του 1966 στην ήττα των Σοβιετικών από τους Δυτικογερμανούς. Με το τριφύλλι στο στήθος, για να πάμε πιο κοντά στην περίπτωση του Καρνέζη, γκολ που καταδίκασαν την ομάδα τους δέχτηκαν σχεδόν όλες οι επικές φιγούρες του συλλόγου. Από τον Τάκη Οικονομόπουλο (και όχι ένα, αλλά τρία γκολ στον ημιτελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 με τον Ερυθρό Αστέρα) έως τον Βασίλη Κωνσταντίνου και από τον Γιόζεφ Βάντζικ μέχρι τον Θωμά Λαφτσή και τον Αντώνη Μήνου. Ο Νίκος Σαργκάνης, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την επική εμφάνισή του με την εθνική ομάδα στη Δανία, το 1980, δέχτηκε το πιο αστείο γκολ της καριέρας του σε ισοπαλία του Ολυμπιακού με την Καβάλα.

«Καλός τερματοφύλακας δεν είναι ο αλάνθαστος γιατί τέτοιος δεν υπάρχει», έλεγε ο Γκόρντον Μπανκς. «Καλός είναι αυτός που ξεπερνά πολύ γρήγορα το λάθος του όσο σημαντικό κι αν είναι. Αλλωστε σύντομα θα κάνει και κάποιο καινούργιο». Η στωικότητα αυτής της απάντησης περικλείει όλη την αλήθεια. Το λάθος του γκολκίπερ πάντα θα φαίνεται. Γιατί δεν υπάρχει περιθώριο να το διορθώσει κάποιος άλλος.

Στον Παναθηναϊκό, πέραν λοιπόν του προφανούς, του να μαζέψουν τα κομμάτια τους από ένα ματς που πήγε να εξελιχτεί σε απόλυτο θρίαμβο αλλά προέκυψε τραγωδία, καλό είναι και να προστατέψουν ένα νέο παλικάρι. Εναν τερματοφύλακα που έχει όλα τα προσόντα, αλλά που η μπάλα τον πρόδωσε σκληρά, όπως μόνο εκείνη ξέρει να κάνει με τόση κυνικότητα.