Τo Kύπελλο που γεννούσε πάντα σταρ (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σε αυτή την πόλη που ξεκίνησαν όλα ολοκληρώνεται απόψε μισός αιώνας. Αν ο Γκαμπριέλ Ανό μπορούσε να φανταστεί πώς εξελίχτηκε το δημιούργημά του, θα ήταν συγγραφέας και θα τον λέγανε Ιούλιο Βερν!

Βέβαια, αυτό το Κύπελλο, που ξεκίνησε ως Πρωταθλητριών και μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ, κάποτε ήταν ανοιχτό μόνο στους αληθινά πρώτους. Σε αυτούς που κατακτούσαν το πρωτάθλημα στη χώρα τους.

Η ανάγκη της εξέλιξης, η απειλή απόσχισης από τους μεγάλους, οι απώλειες εσόδων και δικαιωμάτων με τους αποκλεισμούς νωρίς στη διοργάνωση, η επέκταση των ποδοσφαιρικών συνόρων της Ευρώπης σε κάθε γωνία της γης, έφερε τις αλλαγές.

Τώρα πια, το Πρωτάθλημα των πρωταθλητών έχει μέσα και τρίτους και τέταρτους. Έχει την έννοια ενός διευρυμένου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, κάτι σαν Πρωταθλητριών και ΟΥΕΦΑ μαζί.

Η τηλεόραση, που αγάπησε το ποδόσφαιρο την τελευταία 20ετία πάρα πολύ, πίεσε να γίνουν τα πράγματα όπως τα επιθυμούσε. Και φυσικά, με τα δικά της χρήματα κινείται ο κόσμος. Της .πάλας, εννοείται.

Έχεις την αίσθηση μερικές φορές πως οι σπόνσορες δεν θα έκαναν τον κόπο να ασχοληθούν, αν δεν ήταν η τηλεόραση. Και η τηλεόραση δεν θα ήθελε τελικούς, ό πως κάποτε.

Με τη Μάλμε, τη Στεάουα, τον Παναθηναϊκό, την Παρτιζάν, τον Ερυθρό Αστέρα, την Μπριζ. Τώρα θαρρείς πως ένα ματς σαν το Πόρτο - Μονακό είναι καλό για το… ξεκάρφωμα.

Όμως αυτό το Κύπελλο πια είναι για τα μεγάλα δόντια. Και οι φετινοί φιναλίστ είναι τέτοια, άσχετο αν και οι δύο έχουν κάνει ελάχιστα πράγματα σε αυτό το επίπεδο. Όμως είναι μέλη της G14, μετέχουν ανελλιπώς σε αυτή τη γιορτή, έχουν οπαδούς και εκτός των συνόρων τους.

Ειδικά η Μπαρτσελόνα είναι μια ομάδα που νιώθεις πως οι φίλοι της βρίσκονται σε κάθε γωνία του πλανήτη.

Συμπληρώνονται 51 τελικοί φέτος. Η ιστορία αυτού του Κυπέλλου προοριζόταν πάντα να γεννά νέους σταρ. Όχι μόνο νικητές αλλά συχνά και ηττημένους. Για κάθε Ντι Στέφανο υπήρχε και ένας Κοπά.

Για κάθε Εουσέμπιο και ένας Κόκτσις. Για κάθε Κρόιφ, Ριβέρα, Μπεκενμπάουερ, και ένας Λαρκέ, ένας Δομάζος, ένας Μπέτεγκα. Για κάθε Νταλγκλίς, Κίγκαν, Ρουμενίγκε, Μάγκατ Φράνσις, ένας Νέτσερ, Μπλαχίν, Σίμονσεν, Σούστερ, Παπέν.

Από το '89 και μετά, με δεδομένη την ανάπτυξη της τηλεόρασης, οι σταρ είναι πια πάρα πολλοί. Δεν χρειάζεται καν να φτάσουν στον τελικό ή στα ημιτελικά, για να τους ξέρει ο κόσμος.

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένα παγκόσμιο τρόπαιο. Μια διοργάνωση χωρίς εθνική ταυτότητα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς σύνορα. Είναι η πιο μεγάλη διασυλλογική διοργάνωση στον πλανήτη. Περίπου 200 χώρες θα δουν το ματς σήμερα.
Τι άλλη απόδειξη θέλετε; Και στο πρόσωπο του Ροναλντίνιο και του Ανρί το Κύπελλο έχει, όπως και τότε, παλιά, δύο σταρ που, κερδίζουν ή χάνουν, είναι νικητές. Στην καρδιά του αληθινού φιλάθλου. Αν αυτό σκεπτόταν κάποτε ο Ανό, τότε το πέτυχε. Για όλα τα άλλα, σηκώνει πολλή συζήτηση!