Στον παράδεισο έχουν Αύγουστο

Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που γνώρισαν από κοντά το Νίκο Παπάζογλου. Η Θεσσαλονίκη βλέπεις. Δε θέλω να αφηγηθώ κάτι, μόνο να σας δείξω στιγμιότυπα, από αυτή την ωραία γνωριμία, κάτι σα fix-carre από το φιλμάκι αυτής της πολύτιμης για μένα συνάντησης.

1979, σε δισκοπωλείο της Τσιμισκή, βλέπω για πρώτη φορά το εξώφυλλο του δίσκου «Η εκδίκηση της γυφτιάς». Μου κάνει εντύπωση ο τίτλος και το εξώφυλλο με την αισθητική του και ιδιαίτερα με τη φωτογραφία αυτού του αγοριού με γαρύφαλλο στο αυτί που χαμογελάει πονηρά, ειρωνικά, πάντως χαρούμενα. Είναι γύφτος; Μπαίνω μέσα και “διατάζω” το γνωστό μου δισκοπώλη: «Βάλε λίγο ν ακούσω». Δεν ήξερα αν αυτό που άκουγα ήταν παρωδία, κωμωδία, δίσκος χιουμοριστικός, σκυλάδικο του κερατά ή κουλτουριάρικο. Τον αγόρασα. Τον άκουσα εκατοντάδες φορές για να καταλάβω τι ήταν αυτό που με έκανε να το θέλω χωρίς να το λατρεύω. Στο τέλος τον λάτρεψα. Δύο χρόνια αργότερα κατεβαίνοντας φοιτητής στην Αθήνα η κασέτα μπήκε πρώτη – πρώτη στις αποσκευές μου και μου κράτησε παρέα αυτά τα μοναδικά χρόνια της φοιτητικής ζωής.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Περικλή Πηλείδη στο aixmi.gr