Mucho Morbo...

Oι Ισπανοί έχουν μία λέξη που δεν μεταφράζεται εύκολα σε άλλη γλώσσα. Είναι το «Morbo». Σημαίνει την αγωνία για κάτι που είναι σε εξέλιξη, αλλά ταυτόχρονα και την προσμονή. Για παράδειγμα, πάει ένα ματς στα πέναλτι και εσύ δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την εξέλιξη, αλλά έχεις και τεντωμένα τα αυτιά για να μαθαίνεις τι γίνεται. Ολη η Ισπανία αυτές τις μέρες ζει ένα morbo. Και θα το ζει για μέρες ακόμα. Το πρώτο από τα τέσσερα ντέρμπι ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έγινε το Σάββατο και το τελικό 1-1 ήταν σαν νίκη για τους Καταλανούς.

Το +8 στο πρωτάθλημα δεν καλύπτεται, οπότε εκεί δίνουμε έναν πόντο στον Γκουαρντιόλα, ο οποίος δεν έχει χάσει ακόμα τελικό στη σύντομη καριέρα του. Αλλά ο τρόπος που ο Μουρίνιο κατάφερε να περιορίσει τη ζημιά του με δέκα παίκτες, το Σάββατο το βράδυ, δίνει αφορμή για κουβέντα. Αν ήταν ο Μουρίνιο στον πάγκο της Μπάρτσα και ο Γκουαρντιόλα έμενε με δέκα στον πάγκο αυτής της Ρεάλ, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Πολύ φοβάμαι πως δεν θα γινόταν ποτέ ισοπαλία. Απόψε είναι τελικός Κυπέλλου, κάτι σημαντικό μεν, αλλά όχι όσο αυτά τα δύο ματς που θα γίνουν για το Τσάμπιονς Λιγκ. Επίσης θεωρώ πως η αποψινή κόντρα πάλι θα χρησιμοποιηθεί για κρας τεστ.

Το να αντιμετωπίζει η Ρεάλ την Μπαρτσελόνα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι πρωτάθλημα ούτε Κύπελλο, αλλά κάτι πολύ ξεχωριστό. Δεν ξέρω κάποιον που να αγαπά το ποδόσφαιρο και να μη συζητεί αυτά τα ματς. Πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια η Μπαρτσελόνα έγινε η πρώτη ομάδα που έβγαζε έξω τη Ρεάλ, σ' ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών που το είχε μεταβάλει σε παράσταση για ένα ρόλο. Το 2002 η Ρεάλ με τον Ζιντάν σε μεγάλη βραδιά πέρασε νικηφόρα από το «Καμπ Νόου» με 2-0 και ουσιαστικά σφράγισε το πέρασμα στον τελικό της Γλασκώβης και πήρε το ένατό της τρόπαιο. Αυτά τα ματς από μόνα τους είναι ένας τελικός το καθένα. Δεν είναι καλό, λένε κάποιοι, που γίνονται τέσσερα τέτοια ματς σε 20 μέρες, αλλά από την άλλη μερικές φορές κανέναν δεν χαλάει ένα πλούσιο γεύμα με ωραίο επιδόρπιο. Αυτά τα ματς δεν σηκώνουν για μένα προγνωστικά. Μόνο προσμονή και αγωνία. Mucho Morbo... Ή αλλιώς, όπως λέμε, «δεν μπορώ να περιμένω»!