Κάποιες προσβόλες δεν χωνεύονται εύκολα.
Καταπίνονται, φρακάρουν και περιμένουν πώς και πώς τη στιγμή που γυρίζει ο τροχός -και… είναι γνωστό τελοσπάντων τι κάνει και ο φτωχός σ’ αυτή την περίπτωση- για να ξεραστούν!
Και καλά (που λέει ο λόγος) να είσαι ο Γουέιν Μπριτζ και να μαθαίνεις ότι ο πρώην συμπαίκτης σου, Τζον Τέρι, ξηγιότανε κάτι «μερεμέτια» στην κυρά σου.
Τον αγνοείς επιδεικτικά την πρώτη φορά (αν και θα ‘πρεπε να του ανακαινίσεις ελαφρώς την πρόσοψη), τον ξαναγράφεις στον ημιόροφό σου τη δεύτερη φορά που τον τρακάρεις στο γήπεδο (όπως την περασμένη Κυριακή) και κάτι σώζεις από τη ρημαγμένη υπόληψη…
…όταν είσαι, όμως, κοτζάμ αρχηγός της Αλ Νασρ (Χουσεΐν Σουλαϊμάνι με τ’ όνομα) και πάνε να σε βγάλουνε… φτερού, το πράγμα σοβαρεύει. Όταν, λοιπόν, συναντάς τον Μιρέλ Ραντόι και θυμάσαι τα φωνήεντα που είχε τραγουδήσει για πάρτη σου τον περασμένο Μάρτη («με ακολουθεί συνεχώς κατά τη διάρκεια των αγώνων και μ’ αγγίζει σαν κορίτσι. Δεν ξέρω γιατί, ίσως δεν του αρέσουν οι γυναίκες, αλλά οι άντρες») δεν αρκείσαι να τον πορδεύσεις στη χειραψία. Μόλις τον πετύχεις μπόσικο στο ματς, τον κερνάς -άθελά σου φυσικά- κι ένα περιποιημένο βολεδάκι!
Επιμέλεια: Γιώργος Μαραθιανός