Οι ενοχές μιας ματωμένης βραδιάς (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ύστερα από εκείνη τη νύχτα όλα άλλαξαν. Στο ποδόσφαιρο, το «π.Χ.» και το «μ.Χ.» σημαίνουν «προ και μετά Χέιζελ». Διότι εκείνο το απόγευμα πριν από 21 χρόνια, με ό,τι συνέβη και κυρίως με ό,τι επακολούθησε, η εικόνα του αθλήματος άλλαξε. Είναι αδιανόητο να φανταστεί κανείς σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ με τις γηπεδικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε.

Εκείνο το βράδυ η Ευρώπη βίωσε έναν εφιάλτη. Αυτόν που ερχόταν από μακριά, από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Από τα μαχαιρώματα στα στενά του Ρότερνταμ το '74 στον τελικό του ΟΥΕΦΑ (Φέγενορντ–Τότεναμ), από τα πλακώματα στους δρόμους και τις πλατείες κάθε φορά που οι Άγγλοι ταξίδευαν. Και όχι μόνο αυτοί. Ο τελικός του Κυπελλούχων στη Βαρκελώνη το '72 (Ρέιντζερς–Ντιναμό Μόσχας) είχε διακοπεί λόγω της εισβολής Σκωτσέζων οπαδών, με αποτέλεσμα την πρώτη τιμωρία αποκλεισμού ενός χρόνου σε νικήτρια ομάδα στην ιστορία των Ευρω-Κυπέλλων! Στη Ρώμη, το 1973, οπαδοί της Λάτσιο συνεπλάκησαν με άλλους της Ιπσουιτς, το '77 Άγγλοι «ισοπέδωσαν» το Λουξεμβούργο, που είχε την ατυχία να διαθέτει μόλις μία ντουζίνα αστυνομικούς, το '79 Γερμανοί και Γιουγκοσλάβοι έκαναν θερινό το κέντρο του Ντίσελντορφ σε τελικό Γκλάντμπαχ–Ερυθρού Αστέρα. Η πανούκλα εξαπλωνόταν, αλλά όλοι έκλειναν τα μάτια ωσάν τις «νοικοκυρές» που κρύβουν τη σκόνη κάτω από τα χαλάκι και η ΟΥΕΦΑ τόνιζε πως το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Πλακώνονται μέσα στα γήπεδα; Ποινές-χάδια. Έξω από αυτά; Είναι θέμα των κυβερνήσεων!

Τη δεκαετία του '80 το πράγμα είχε ξεφύγει. Τότε που στην Ελλάδα διασκεδάζαμε ακόμα μαζί στις εξέδρες, οι ξένοι ήταν στον μεσαίωνα! Η νύχτα του «Χέιζελ» έφερε αυτό που όλοι έτρεμαν, αλλά που απωθούσαν στο πίσω μέρος του εγκεφάλου.

Η ανικανότητα της βελγικής Αστυνομίας ήταν το καταλυτικό σημείο. Η οργή κάποιων οπαδών της Λίβερπουλ απέναντι στους Ιταλούς επειδή είχαν ξυλοκοπηθεί άγρια και χωρίς λόγο στη Ρώμη ένα χρόνο πριν έπαιξε επίσης ρόλο. Η υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ της βελγικής μπίρας ήταν σπίθα σε μπαρουταποθήκη. Κάποιοι φίλοι της Γιούβε μπήκαν οπλισμένοι με λοστούς -ακόμα και με καραμπίνα- στο γήπεδο! Ήταν ο τριακοστός τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η γιορτή που όλοι καρτερούσαν. Η κόντρα των κορυφαίων ομάδων της ηπείρου τα τελευταία χρόνια. Γιουβέντους και Λίβερπουλ. Ένα ματς-μαγεία, που έμελλε να μείνει ως το σημείο «μηδέν» του αθλήματος.

Οι Άγγλοι επιτέθηκαν στους Ιταλούς στην εξέδρα Ζ. Το κακό δεν άργησε να γίνει. Εκεί βρίσκονταν κυρίως άνθρωποι με παιδιά και οικογένειες. Δεν υπήρχε λόγος, ούτε δικαιολογία. Το κακό θέλει δευτερόλεπτα για να συμβεί. Έγινε. Η κατάρρευση της εξέδρας έφερε τα δάκρυα. Οι 40 άνθρωποι που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί θυσιάστηκαν για την αναγέννηση του αθλήματος.

Εκείνο το βράδυ έχασαν όλοι. Η Γιουβέντους, που πήρε ένα Κύπελλο βαμμένο με αίμα, τη στιγμή που είχε την ομάδα για να το κερδίσει κανονικά. Αλγεινή εντύπωση δημιούργησε επίσης το γεγονός ότι ο Πλατινί και οι συμπαίκτες του πανηγύρισαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Η Λίβερπουλ, διότι αμαυρώθηκε η ιστορία της από μερικές δεκάδες αιμοβόρα κτήνη. Η διαιτησία, διότι ο Ελβετός Ντάινα έκανε ό,τι πιο προκλητικό: με πέναλτι αρκετά μέτρα έξω από την περιοχή για να κερδίσει ετσιθελικά η «Κυρία». Η ΟΥΕΦΑ, διότι ανάγκασε τις ομάδες να αναμετρηθούν υπό τέτοιες συνθήκες. Όλα στον βωμό του σόου!

Πάνω απ' όλους, εκείνη τη βραδιά έχασε η ανθρωπιά. Καμία αξία δεν μπορεί να έχει ένα ματς μπροστά σε μία ζωή, πόσω μάλλον 40! Αυτά που ακολούθησαν έδειξαν τουλάχιστον πως το πάθημα έγινε μάθημα. Και εκείνη η ματωμένη νύχτα στο «Χέιζελ» το 1985 έφτασε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Στην Ευρώπη, από τότε δεν ξανακοίταξαν πίσω. Στην Ελλάδα, το πρόβλημα –το βλέπετε ολοκάθαρα– γιγαντώθηκε. Ευχή, να μη χρειαστεί να βιώσουμε το δικό μας «Χέιζελ» για να πάρουμε επιτέλους κάποτε μέτρα!