Ενα Κύπελλο που κρατά αναλλοίωτη τη μαγεία και τον μυστικισμό του!

Ηταν Απρίλης του 1970. Εβρεχε καταρρακτωδώς και τίποτα δεν θύμιζε πως είχε μπει η άνοιξη. Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες κι από τα αυτοκίνητα! Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα η ελληνική TV, έκανε τα πρώτα της βήματα. Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα.

Ερχόμασταν πιο κοντά σε άλλες κουλτούρες. Ισως η πιο σημαντική διαφορά που εντοπίσαμε μέχρι τότε ήταν η μετάδοση εκείνου του απογεύματος. Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας μάς πήγαινε στο «Γουέμπλεϊ». Η Τσέλσι θα έπαιζε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Τα ονόματα του Μπρέμνερ, του Οσγκουντ, του Λόριμερ και του Μπονέτι θα έμπαιναν στη ζωή μας. Οι παίκτες που έβγαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, οι πάγκοι των δύο ομάδων δίπλα δίπλα, ακόμα και ο τρόπος απονομής στο τέλος.

Το τελετουργικό, μοναδικό. Το παιχνίδι, εξαιρετικό. Το τελικό 2-2 σήμαινε για πρώτη φορά επαναληπτικό στον 20ό αιώνα. Από εκείνο το απόγευμα μαγεύτηκα με τη διαδικασία. Με το όλο σκηνικό. Μαζί με τον Αγγελο, το κολλητό φιλαράκι από εκείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα, δεν χάναμε παιχνίδι για πολλές σεζόν μαζί. Το Κύπελλο Αγγλίας ήταν ιεροτελεστία. Εκείνος Λιντς Γιουνάιτεντ φανατικός κι επειδή τα «παγόνια» ήταν συχνότατα τότε σε τελικό, το... καθήκον μου ήταν να υποστηρίζω τον αντίπαλο! Τι Τσέλσι ήμουν, τι Αρσεναλ, τι Σάντερλαντ! Κι εκείνος, ατάραχος όπως πάντα, επέμενε πως θα καταλάβω το λάθος μου με τον καιρό! Τα νεύρα μού έσπαγε με την ηρεμία του! Είχε δίκιο, όμως, γιατί η Λιντς εκείνων των παιδικών μας χρόνων ήταν μαγική ομάδα.

Οπως και η Λίβερπουλ που θαυμάσαμε να νικά τη Νιούκαστλ το '74. Οπως και η Αρσεναλ του νταμπλ το '71. Είδαμε καλά ματς, αλλά δεν γλιτώσαμε και τη φύρα. Το 2-0 της Γουέστ Χαμ με τη Φούλαμ το '75, το 1-0 της Ιπσουιτς με την Αρσεναλ το '78. Χαρήκαμε στην έκπληξη της Σαουθάμπτον το 1976 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μείναμε άφωνοι με την τροπή που πήρε το ματς του '79 όταν η Γιουνάιτεντ ανέτρεψε το 0-2 σε δύο λεπτά στο τέλος, αλλά δέχτηκε αμέσως το 3-2 από τον Αλαν Σάντερλαντ.

Στη δεκαετία του '80, δουλεύοντας πια, άλλους τελικούς είδα στην τηλεόραση, όπως το επικό 3-2 της Τότεναμ επί της Μάντσεστερ Σίτι το 1981, με το σλάλομ του Ρίκι Βίγια, άλλους στο «Γουέμπλεϊ», όπως τη νίκη της Λίβερπουλ με την Εβερτον 3-2 το '89, αλλά και την αναπάντεχη επιτυχία της Γουίμπλεντον με τη Λίβερπουλ που προσφερόταν φαβορί στο 1,10, η μικρότερη απόδοση ποτέ στην ιστορία των τελικών του F.A. Cup. Περιέγραψα επίσης τον τελικό για την ΕΡΤ το 1990, το 1-0 της Γιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας (ύστερα από το εκπληκτικό 3-3 στο πρώτο ματς), που ήταν ο πρώτος από τους τίτλους του σερ Αλεξ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το 1985 ήμουν στο στούντιο της ΕΡΤ παρουσιάζοντας την ειδική εκπομπή πριν από το 1-0 της Γιουνάιτεντ κόντρα στην Εβερτον χάρη στο γκολ του Γουάιτσαϊντ την ώρα που είχε μείνει με 10 παίκτες. Βίωσα επίσης την ωραία εικόνα ένα Ελληνόπουλο να μπαίνει στο γήπεδο και να ζει αυτή τη γιορτή. Ο Νίκος Νταμπίζας έζησε την ατμόσφαιρα στους δύο σερί χαμένους τελικούς της Νιούκαστλ το '98 και το '99. Πέρυσι το συγκλονιστικό 3-3 της Λίβερπουλ με τη Γουέστ Χαμ, με τον Τζέραρντ να σκοράρει με απίστευτο σουτ από 35 μέτρα, έδωσε και πάλι αίγλη στον θεσμό, που έχανε πολλή από τη λάμψη του τα τελευταία δέκα χρόνια.

Η επέκταση του Τσάμπιονς Λιγκ, το σνομπάρισμα του θεσμού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000 και οι πολλοί ξένοι, που στο πρωτάθλημα δίνουν χρώμα αλλά στο Κύπελλο αφαίρεσαν κάτι από τη μαγεία, αποτελούν βασικούς λόγους της πτώσης! Δεν ξέρω, βέβαια. Μπορεί τίποτα να μην άλλαξε και το πρόβλημα είναι πως απλώς εμείς... μεγαλώσαμε! Είναι κι αυτό μια εξήγηση! Πάντως, το ότι το 2008 έφτασαν τελικό η Πόρτσμουθ με την Κάρντιφ (φωτό) και πως το φετινό τρόπαιο το διεκδικούν η Μάντσεστερ Σίτι (άτιτλη από το 1976) και η Στόουκ, που μοναδικό της λάφυρο είναι το Λιγκ Καπ του 1972 (όταν ακόμα έπαιζε ο Γκόρντον Μπανκς), μου αφήνουν μια όμορφη γεύση. Γιατί αυτό το τρόπαιο ήταν πάντα η όαση σε έναν κόσμο που αλλάζει καθημερινά και οι παραδόσεις που το συνοδεύουν ακόμα το μεταβάλλουν σε κάτι το μυστικιστικό! Μακάρι και το ματς να μας μείνει αλησμόνητο.