Νωρίτερα πια η αποκαθήλωση

Αν δεν το έχετε καταλάβει, μιλάμε για το απόλυτο καλοκαίρι της παρακμής στο ζήτημα των μεταγραφών. Κάθε τέτοια εποχή του χρόνου τα ονόματα που έκαναν παρέλαση από τα πρωτοσέλιδα δημιουργούσαν στον κόσμο την ψευδαίσθηση πως η ομάδα του θα είναι πανίσχυρη τη νέα χρονιά. Ολα αυτά σε συνδυασμό με το καφεδάκι, την ξαπλώστρα, την παραλία, τον ήλιο και τη χαλαρή διάθεση που υπάρχει στο διάστημα του θέρους έφτιαχναν ένα ωραιότατο σκηνικό.

Μόνο που η κατάσταση στη χώρα δεν επιτρέπει αυτά τα όνειρα και επειδή πια οι αγώνες αρχίζουν νωρίτερα, με τις ομάδες μας να παίζουν στα μέσα Ιουλίου στην Ευρώπη, η αποκαθήλωση των «ηρώων» των πρωτοσέλιδων έρχεται νωρίτερα. Πέρυσι ο Ολυμπιακός έπαθε το κάζο στο Ισραήλ τις πρώτες μέρες του Αυγούστου και αυτομάτως, λέγοντας «αντίο» στην Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία του πριν από τον Σεπτέμβριο, άλλαξε όλη η εικόνα. Το ότι μπόρεσε να φέρει τον Βαλβέρδε και να τον στηρίξει με δέκα μεταγραφές είχε να κάνει με την ευτυχή συγκυρία της απόκτησης του πακέτου των μετοχών του από τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά αυτό ήταν εξαίρεση και όχι κανόνας.

Ετσι όπως είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή, μοιάζει αδύνατο να γίνουν αληθινά καλές μεταγραφές. Ολα τα ονόματα που ακούγονται είναι μετριότατοι παίκτες που, για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν είναι καλύτεροι από δικούς μας ποδοσφαιριστές ακόμα και της δεύτερης κατηγορίας. Αλλά καταλαβαίνω απολύτως τους προέδρους που λένε πως τα ποσά που ζητούν κάποιοι συνάδελφοί τους για τους Ελληνες παίκτες είναι εξωφρενικά για μία χώρα σε εποχή μνημονίου. Οπότε καταφεύγουν σε παίκτες δεύτερης και τρίτης διαλογής από το εξωτερικό που αποκτούνται δανεικοί ή ελεύθεροι και κάνουν τον σταυρό τους. Μόνο που έτσι ούτε ανταγωνιστικές ομάδες μπορεί να δημιουργηθούν και φυσικά δεν βλέπει κανείς φως στην άκρη του τούνελ.