Ήταν ένα αληθινό πανεπιστήμιο να συζητάς μαζί του

Τελευταία φορά που μίλησα με τον Τόμισλαβ Ιβιτς ήταν τον Δεκέμβριο του 2009. Ημουν στο αεροδρόμιο για κάποιο ταξίδι, όταν είδα το όνομά του στην εισερχόμενη κλήση. Τις προηγούμενες μέρες ήταν στο νοσοκομείο με σοβαρή επιπλοκή της υγείας του, αλλά μόλις είχε βγει κι είχε παραλάβει ένα δώρο που του έστειλα με τον απεσταλμένο της «SportDay» Γιώργο Κουτσογιαννέλη στη γενέτειρά τού, το Σπλιτ, με την ευκαιρία τού αγώνα της ΑΕΚ με τη Χάιντουκ.

Ηταν μία φανέλα του Παναθηναϊκού με το όνομά του και τη χρονιά 1986 αντί για αριθμό. Μου το είχε ζητήσει στον αέρα του NovaΣΠΟΡ FM 94,6 τον Νοέμβρη, όταν είχε βγει να μιλήσει στην επέτειο των 23 ετών από την «επανάσταση που δεν άρχισε ποτέ», την παρουσία του στον ΠΑΟ το 1986 που κράτησε σχεδόν 100 μέρες και τελείωσε πολύ πικρά. Εκείνη τη μέρα με έντονη συγκίνηση είχε πει πως θα ήθελε αν ακούει κάποιος από τον σύλλογο να του στείλει ένα ενθύμιο από την παρουσία του στην Παιανία, άσχετο αν δεν εξελίχτηκε όπως ονειρευόταν. «Ακόμα κι όταν θα έχω πεθάνει θα ήθελα στο μουσείο που μου έφτιαξε η Χάιντουκ εδώ στο Σπλιτ να υπάρχει ο Παναθηναϊκός και να είναι δίπλα στις ομάδες που κατάφερα να κάνω κάτι σημαντικό».

Ο Κώστας Αντωνίου, ένας από τους παίκτες που τον πρόλαβαν σε εκείνη τη σύντομη παρουσία του, φρόντισε να κάνει την επιθυμία του πράξη και τον ευχαριστώ δημόσια. Τη μέρα που με πήρε τηλέφωνο ο Τόμισλαβ, η φωνή του έτρεμε από συγκίνηση. Ομολογώ πως ανατρίχιασα κι αισθάνθηκα περίεργα. Δεν ακουγόταν πια όπως ο Ιβιτς που ήξερα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πολύ καταβεβλημένος. «Ενα ευχαριστώ για το δώρο, Χρήστο, και να είσαι πάντα καλά, τώρα έχω όλα αυτά που ήθελα για να είναι ολοκληρωμένο το μουσείο», μου είπε κι ομολογώ πως σχεδόν δάκρυσα.

Ακούγοντας χθες την είδηση του θανάτου του, ένα σφίξιμο στην καρδιά το ένιωσα. Για μένα που στη δεκαετία του '80 άρχιζα την καριέρα μου, η γνωριμία και μόνο μαζί του θα ήταν σημαντική. Αλλά η σχέση μας εξελίχτηκε σε εμπιστοσύνης και φιλική κι όταν τον επόμενο χρόνο βρέθηκα στο Τόκιο για τον τελικό της Πόρτο, την οποία οδηγούσε από επιτυχία σε επιτυχία, με την Πενιαρόλ για το Διηπειρωτικό Κύπελλο, με άφησε άφωνο όταν στην επίσημη συνέντευξη Τύπου ήρθε και με αγκάλιασε, ενώ μετά τη νίκη της ομάδας του με 2-1 με προσκάλεσε για φαγητό στο επίσημο δείπνο των παικτών, όπου μου γνώρισε και τον πρόεδρο Πίντο ντα Κόστα. Στα χρόνια που ακολούθησαν συναντηθήκαμε πάμπολλες φορές και πλέον, όταν έγινε μετά το 2000 σχολιαστής της κροατικής τηλεόρασης για το Τσάμπιονς Λιγκ, πάντα βρίσκαμε χρόνο για ένα ποτήρι κρασί και πολλή κουβέντα για μπάλα. Ηταν ένα αληθινό πανεπιστήμιο να συζητάς μαζί του κι αυτό θα του το χρωστάω πάντα.