Και ακόμη δεν έχουμε ακούσει τίποτα…

Εκείνο που συνειδητοποιεί ο μέσος πολίτης σε αυτή τη χώρα είναι πως όταν πραγματικά θέλει, η πολιτεία κάνει άψογα τη δουλειά της. Και επειδή δεν μπορεί να μην κάνει ο κόσμος δεύτερες σκέψεις , από όλο και πιο πολλούς άκουσα αυτέ στις μέρες την ατάκα «τώρα το θυμήθηκαν που θέλουν να σκεπαστεί η κουβέντα για το μακροπρόθεσμο». Συμφωνώ πως μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά γιατί πρέπει να γκρινιάζουμε όταν τελικά αποδεικνύεται πως γίνεται κάτι σωστά και δεν απαιτούμε περισσότερα; Αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο θέμα μας και όχι γιατί (επιτέλους) φαίνεται να μπαίνει το μαχαίρι στο κόκκαλο.

Παρακολουθώντας την ιστορία με τα στημένα και βλέποντας πώς η εισαγγελία σε συνεργασία με την EΥΠ κατάφερε να ξεμπλέξει το κουβάρι, σε πιάνει μελαγχολία! Γιατί πολύ απλά τίποτα δεν μας λείπει συγκριτικά με τους Βορειοευρωπαίους, για να είμαστε κι εμείς μία κανονική κι ευνομούμενη χώρα. Αυτά που κοιτάμε και θαυμάζουμε στους ξένους αποδεικνύεται στην πράξη πως μπορούν να γίνουν κι εδώ, φτάνει να υπάρχει αληθινή πολιτική βούληση. Το παραδικαστικό κύκλωμα που κουκούλωσε δεκάδες περιπτώσεις στο διάστημα της παντοδυναμίας του ανήκει στο παρελθόν και η δουλειά που έκανε η κυρία Πόπη Παπανδρέου με την ομάδα της αποτελεί παράσημο για ένα χώρο που τόσο έχει κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Επίσης, η εξαιρετική δουλειά που κάνει το ΣΔΟΕ ενοχλώντας πολλούς που είχαν μάθει στην ανομία επί μεγάλο διάστημα, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, ένας άλλος τομέας με τεράστιες επιτυχίες, που θα τις ζήλευαν και στο εξωτερικό, έχει εδώ και χρόνια υπό τον Μανώλη Σφακιανάκη καταφέρει να λειτουργεί υποδειγματικά.
Και τα βλέπεις αυτά κι αναρωτιέσαι γιατί αφήνουμε αυτή τη χώρα να βγάζει προς τους πολίτες της πρώτα αλλά και προς το εξωτερικό την εικόνα ζούγκλας; Γιατί δεν απαιτούμε πραγματικά να υπάρχει τέτοια αποδοτικότητα από τους δημόσιους λειτουργούς σε μόνιμη κι όχι σε αποσπασματική βάση; Υπάρχει τελικά καλύτερη Ελλάδα και δεν είναι μόνο πολιτικό σλόγκαν, αλλά ολοζώντανη πραγματικότητα. Τι κρίμα που δεν το βιώνουμε πιο συχνά!

Σε μία ιστορία που έχουμε ήδη ακούσει πολλά και οι πληροφορίες λένε πως δεν έχουμε ακούσει τίποτα ακόμη, ας μην λησμονούμε πως κάποιοι φυσικά θα ενοχληθούν και κάποιοι ήδη έχουν χάσει τον ύπνο τους. Επίσης σε μία τόσο σημαντική ιστορία ο αθλητικός τύπος δίνει εξετάσεις για την όποια αξιοπιστία του έχει απομείνει. Θλίβομαι που βλέπω περισσότερη αγωνία σε κάποιες εφημερίδες και site για το ποιος είναι περισσότερο ένοχος από κάποιον άλλο και ποιοι κάνουν πόλεμο σε ποιους αντί για την κανονική δουλειά του δημοσιογράφου που οφείλει να είναι η αποστασιοποιημένη στάση απέναντι στα γεγονότα. Αλλά πολύ φοβάμαι πως μάλλον ζητάω ουτοπικά πράγματα σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς.