Σόου που χάρηκαν οι εραστές της μπάλας (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οι Αργεντινοί μάς θύμισαν τι ακριβώς σημαίνει θεαματικό ποδόσφαιρο και έθεσαν υποψηφιότητα για τον τελικό της 9ης Ιουλίου στο Βερολίνο

Χρειάστηκαν μόλις δέκα δευτερόλεπτα για να γίνει η καλύτερη φάση μέχρι τώρα στο Μουντιάλ. Από τον Σορίν στον Ρικέλμε, από εκεί στον Σαβιόλα, μετά στον Καμπιάσο, «ένα-δύο» με τον Κρέσπο, που του πατάει την μπάλα και γκολ.
Πιο πολλή ώρα παίρνει να το περιγράψεις, παρά να το βλέπεις να γίνεται. Αν το ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα βασανίζεται από τα συστήματα και τις διπλές ζώνες άμυνας με τα καλογυμνασμένα κορμιά, ευτυχώς έρχονται τέτοιες στιγμές που νιώθεις ότι υπάρχει ελπίδα.

Την Τετάρτη νόμιζα πως η εναλλαγή των Ισπανών από τον Πουγιόλ και τον Αλόνσο, μέχρι το γκολ του Τόρες, ήταν κάτι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί. Οι προσευχές όσων αγαπούν την μπάλα εισακούστηκαν και το είδαμε πάλι. Και αυτή τη φορά, ακόμα καλύτερο. Οι χορευτές του φλαμέγκο με τις κόκκινες στολές στη Λειψία άκουσαν τα «όλε» και έσκυψαν, αφήνοντας τη σκηνή στους άλλους με τα μπλε. Αυτούς που θα χόρευαν ταγκό. Και η αρτιότητα της εκτέλεσης της φιγούρας από τους Αργεντινούς θα έκανε ακόμα και τον μεγάλο Κάρλος Γκαρδέλ να χειροκροτήσει.

Την ποιότητα της παράστασης των Αργεντινών την ευχαριστήθηκε χθες κάθε εραστής της μπάλας. Μία ισορροπημένη ομάδα, μεστή και έτοιμη για το άλμα. Με πολλές λύσεις από τον πάγκο, που άλλοι τεχνικοί θα έδιναν ένα πόδι και ένα χέρι για να τις είχαν στο βασικό σχήμα. Ο Τέβες και ο Μέσι δεν είναι για πάγκο. Αλλά ποιος να βγει για να χωρέσουν στην αρχική ενδεκάδα; Ο Μάξι Ροντρίγκεζ δικαιολόγησε με τα δύο γκολ που έβαλε την επιλογή του. Ο Καμπιάσο κάθισε χωρίς γκρίνια στον πάγκο και όταν χρειάστηκε, αρκετά νωρίς, δήλωσε έτοιμος. Ο Ρικέλμε ήταν και πάλι αρχοντικός, πιο έτοιμος από ποτέ να οδηγήσει ως άλλος Μωυσής αυτή την Αργεντινή στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας. Ο Σαβιόλα με τη φανέλα της εθνικής αφήνει πίσω τα πολλά προβλήματα της σεζόν. Ο Κρέσπο αποτελεί κίνδυνο-θάνατο στην περιοχή. Και ο Μαστσεράνο (όπως είναι το όνομά του και όχι Μασκεράνο) κάνει όλη εκείνη τη δουλειά που η κάμερα δεν πιάνει. Μια δουλειά που χρειάζεται όμως να την επωμίζεται κάποιος υπεύθυνα, ώστε να μπορούν οι άλλοι των χαφ να κάνουν κορδελίτσες και κολπάκια.

Η Σερβία διαλύθηκε μόλις δέχτηκε το τρίτο γκολ. Και μένοντας με 10, πέταξε την πετσέτα στο πάτωμα. Μην είμαστε όμως αφοριστικοί πάνω στο ότι η αποβολή κάνει μία ομάδα να φαίνεται καλύτερη. Η Ισπανία την Τετάρτη ήταν κλάσεις ανώτερη, ακόμα και όταν η Ουκρανία έπαιζε με 11. Η Αργεντινή χθες έδειχνε την ικανότητα να βάλει έξι γκολ ακόμα και αν ο Κέζμαν δεν αποβαλλόταν. Ηταν θέμα κεφιού και διάθεσης. Αλλά πάνω απ' όλα, ποιότητας.

Αυτή η Αργεντινή μπορεί να λέει πως το Βερολίνο στις 9 Ιουλίου είναι ο μίνιμουμ στόχος της. Με το ερώτημα «ο Πέκερμαν έχει την πείρα να διαχειριστεί κάποια κρίση;» να παραμένει όμως, οι Αργεντινοί οφείλουν να θυμούνται πως σε ένα τέτοιο τουρνουά αρκεί ένα κακό ημίχρονο για να πετάξεις όλη την προσπάθεια στα σκουπίδια.