Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

H άμμος ξέμεινε στις τσέπες μας, το γαλάζιο επιμένει να μπερδεύεται στον αμφιβληστροειδή μας, η αλμύρα ανιχνεύεται στη γεύση μας και τα σώματά μας κουβαλούν τη ζωογόνο ενέργεια του ήλιου.

Γύρισα πίσω κι ολες αυτές τις στιγμές προσπαθώ να τις κρατώ ζωντανές, μπαταρίες για όσα θα ακολουθήσουν.

Ζαλισμένη, λοιπόν, από τη φάση της προσαρμογής στην καθημερινότητα ο χρόνος μοιάζει με παραμορφωμένο ρολόι του Νταλί, με δείκτες καρφωμένους στο τέλος του ελληνικού καλοκαιριού, στην ευχάριστη ανάπαυλα που πέρασε.

Και τώρα τι;

Διαβάστε το άρθρο της Μάριον Μιχελιδάκη στο aixmi.gr!