Πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα σημαίνει και καλύτερες ομάδες!

Το ελληνικό ποδόσφαιρο γνώρισε την άνθησή του, σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη, από το 1996 έως και το 2004.

Σε αυτό το διάστημα όπου πολλές φορές οι εκπρόσωποί μας νικούσαν μέσα και έξω στους πρώτους γύρους, έφτανε η άνοιξη και είχαμε δύο και τρεις ομάδες να συνεχίζουν, ανεβήκαμε ακόμη και στην έκτη θέση του ranking της ΟΥΕΦΑ. Βγάλαμε μέχρι και τρεις ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι εκπληκτικό για τα δεδομένα του πρωταθλήματός μας, ενώ την ίδια εποχή η Εθνική μας εκτοξεύτηκε λόγω Ρεχάγκελ από την 65η θέση στην 8η της λίστας της ΦΙΦΑ.

Το καλοκαίρι του 2004 οι εκπληκτικές μέρες και νύχτες στην Πορτογαλία μάς χάρισαν και τη χαρά ενός ευρωπαϊκού τίτλου. Επειδή όμως τίποτα δεν έγινε βάσει πλάνου αλλά απλά έτυχε, η οπισθοχώρησή μας -σε συλλογικό επίπεδο- συνέβη σύντομα. Η Εθνική, αντίθετα, έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει σε υψηλά στάνταρ και αυτό έχει να κάνει και με τις προκρίσεις της, αλλά και με τη νέα γενιά καλών παικτών που δεν άφησαν να φανεί το κενό όσων αποχώρησαν.

Η Εθνική ομάδα στο ματς της 7ης Οκτωβρίου με την Κροατία δεν θεωρώ κακό πως πάει μόνο για ένα αποτέλεσμα. Εχω ξαναγράψει πως με φοβίζει αν μία ελληνική ομάδα παίζει για δύο αποτελέσματα. Η ιστορία μας είναι γεμάτη με τέτοιες περιπτώσεις και θεωρώ πως η υψηλή αδρεναλίνη που έχουν αυτά τα ματς θα μας δώσει την ευκαιρία να βγάλουμε το καλό πρόσωπό μας στο γήπεδο.

Αλλά τι γίνεται με το ελληνικό πρωτάθλημα; Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει πως καλές ομάδες βγαίνουν μόνο μέσα από ανταγωνιστικά πρωταθλήματα. Και το ελληνικό έχει πάψει να είναι ανταγωνιστικό εδώ και μία εξαετία. Μόνο ένας φανατικός μπορεί να διαπιστώσει βήματα προόδου. Ανταγωνιστικό πρωτάθλημα δεν σημαίνει να διεκδικούν τον τίτλο δύο ομάδες, το πολύ τρεις, δεν σημαίνει να υπάρχει ένα... καζάνι με πέντε ομάδες που βράζουν μαζί για το ποια θα πέσει.

Ανταγωνιστικό πρωτάθλημα είναι αυτό που ο πρωταθλητής χάνει σε πέντε, έξι, επτά, οκτώ ματς. Και κάποτε στην Ελλάδα αυτό συνέβαινε. Μόνο στην πρώτη χρονιά του επαγγελματικού πρωταθλήματος να ανατρέξει κανείς, θα δει πως ο Ολυμπιακός που πήρε τον τίτλο έχασε σε επτά ματς, ο Αρης, που έφτασε στο μπαράζ για τον πρωταθλητή, έχασε σε έξι και ο τρίτος Παναθηναϊκός, που ηττήθηκε μόλις σε τέσσερα παιχνίδια, πλήρωσε τις 15 ισοπαλίες που έκανε! Επίσης ανταγωνιστικό πρωτάθλημα σημαίνει να μην υπάρχουν τόσο τεράστιες οικονομικές διαφορές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αλλά αυτό δεν είναι ευθύνη του Ολυμπιακού, αλλά των διοικήσεων των άλλων που έκανα μαγαζιά-γωνίες να μοιάζουν ψιλικατζίδικα.

Επίσης η περιβόητη Σούπερ Λίγκα αποδείχτηκε αυτό που φοβόμασταν όλοι όταν δημιουργήθηκε: μία ΕΠΑΕ με απλώς καινούργια γραφεία. Το ότι επίσης ο πρωταθλητής της χώρας σου θα παίξει επίσημο ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ την ερχόμενη Τρίτη χωρίς να έχει αγωνιστεί στις δύο πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος είναι παγκόσμια πρωτοτυπία! Το ότι επίσης ακόμη δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι οι άλλοι δύο που θα συμπληρώσουν τη 16άδα πώς να το χαρακτηρίσει ένας ξένος; Το ότι γίνεται κουβέντα ακόμη για να μην ανέβει κανείς και να μείνουν οι ομάδες 14, δεν το χαρακτηρίζω καν! Και φυσικά αυτή η εμμονή στο να μη δικαιωθούν Λάρισα και Πανσερραϊκός προκαλεί απορίες.

Οι αποφάσεις πρέπει να παρθούν σύντομα, αν όχι... χθες! Γιατί ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα είναι και καλύτερο πρωτάθλημα με πιο έτοιμες ομάδες. Αλλά κυρίως ένα υγιές πρωτάθλημα βοηθάει ώστε να υπάρχει και καλύτερο κλίμα για μία πάντα ανταγωνιστική Εθνική ομάδα. Είναι τόσο απλό όσο ακούγεται!