Λέτο... σκέτο

Ηταν το μακρινό 1978 στη Λεωφόρο όταν ο ΠΑΣ Γιάννινα κατόρθωνε να νικήσει στην Αθήνα τον Παναθηναϊκό (2-3 το σκορ εκείνου του αγώνα). Εκτοτε, με διαλείμματα τις χρονιές που ο «Αγιαξ της Ηπείρου» απουσίαζε από το μεγάλο πρωτάθλημα, οι «πράσινοι» έβρισκαν πάντα τον τρόπο και τον έφερναν βόλτα. Εγινε συνήθεια.

Ισως αν ο Τοτσέ στο φινάλε του α' ημιχρόνου δεν σημείωνε το 2-0 ο Παναθηναϊκός να είχε προβλήματα από την... άγνοια κινδύνου των «κυανoλεύκων», οι οποίοι κατέβηκαν –κι αυτό είναι προς τιμήν τους– να παίξουν μπάλα κι όχι να καταστρέψουν. Ομως, με «ίσως» δεν γράφεται η ποδοσφαιρική ιστορία. Πέραν τούτου, η ομάδα του Ζεσουάλντο Φερέιρα δεν στρογγυλοκάθισε στο σκορ του α' ημιχρόνου, ανέβασε την απόδοσή του κι ο Κλέιτον –απέμεινε μονάχα ο Κουίνσι να βολοδέρνει– κι έτσι, ακόμα και όταν ο ΠΑΣ μείωσε με τον Μπακαγιόκο, φάνηκε ότι ήταν θέμα χρόνου να κλειδώσει ο ΠΑΟ τη νίκη. Κι αφού στο μεταξύ –οφείλουμε να το επισημάνουμε κι αυτό– ο Πορτογάλος τεχνικός σταμάτησε να πηγαινοφέρνει τους παίκτες σε διάφορες θέσεις.

Για τον Παναθηναϊκό είναι βάλσαμο στις πληγές του αυτό το «δύο στα δύο», όταν μάλιστα πέρυσι, που ξεκινούσε με κεκτημένη ταχύτητα από την κατάκτηση του νταμπλ, δεν κατάφερε τέτοια εκκίνηση. Είναι στο +6 από τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, που όμως δεν έχουν παίξει ακόμα ούτε δευτερόλεπτο, αλλά ποιος λέει ότι και οι δύο θα μπουν τόσο καλά στην κούρσα του πρωταθλήματος;

Κι όσο για τους Γιαννιώτες, δεν είναι «προς θάνατον» ότι έχασαν. Αλλα είναι τα ματς που θα κρίνουν τη επιβίωσή τους στην κατηγορία.