Ο Ανδρέας και η μπάλα στα μνήματα

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος επαναλαμβάνει διαρκώς ότι από παιδί ήταν δίπλα στο γήπεδο, πως υπήρξε αθλητής του και πως έχει το «χρυσό τριφύλλι». Κανείς δεν το αμφισβήτησε ποτέ, ούτε τη δεδομένη επιθυμία του να πάει ο σύλλογος καλά. Από αγαθές προθέσεις η ιστορία του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού ήταν γεμάτη. Μόνο που ο δρόμος για την κόλαση, λένε οι Κινέζοι, είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων.

Οποιοι από εκείνη την εποχή βλέπαμε τον καπνό από μακριά και λέγαμε πως δεν θα υπάρχει μόνος του χωρίς φωτιά, χαρακτηριζόμασταν εγκάθετοι και μεμψίμοιροι. Λυπάμαι που η φτωχή μου πείρα των 32 ετών σε αυτό το επάγγελμα με δίδαξε να είμαι σκεπτικιστής και ρεαλιστής. Είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι ρομαντικός κι ευκολόπιστος, αλλά δεν μπορεί κανείς να πει πως για ό,τι συνέβη αυτά τα τρία χρόνια και το πώς εξελίχτηκε αυτή η ετερόκλητη σχέση χρειαζόταν η χθεσινή συνέντευξη για να γίνουν αντιληπτά.

Εγραφα από τον Μάη του 2008 πως το γηπεδικό θα αποτελούσε τεράστιο αγκάθι στις σχέσεις και τη συνύπαρξη τόσων διαφορετικών προσωπικοτήτων. Φάνηκε ξεκάθαρα από τα λεγόμενα του κυρίου Βγενόπουλου πως δεν υπήρξε ποτέ ενότητα (και) σε αυτό το κομμάτι.

Η διαχείριση όλων αυτών των ετών και οι αντικρουόμενες εκδοχές για το ποιος άφησε και ποιος όχι λεφτά στο ταμείο, ήταν ένα ακόμα σημείο που σε ένα κομμάτι με τίτλο «Σαφές πλαίσιο ευθυνών πριν από τις θριαμβολογίες» προδιέγραφα πριν από τρία χρόνια σε αυτή την εφημερίδα, πως θα είναι πολύ περίεργο ποιος θα αποφασίζει από τα καθημερινά πράγματα μέχρι πιο σύνθετα, όπως θα είναι η απόλυση ενός προπονητή ή η αναγκαιότητα να ξεπεραστούν τα μπάτζετ σε μία μεταγραφή. Το να λες στους φίλους του ΠΑΟ να κρατάνε μικρό καλάθι με όλα όσα άκουγαν δεν ήταν και το πιο ευκολοχώνευτο σχόλιο, αλλά το προτίμησα από το να χαϊδεύω αυτιά, όπως οι πιο πολλοί συνάδελφοι.

Συνεπώς, δεν έμαθα κάτι χθες που με ξάφνιασε. Αλλά ούτε κι άκουσα κάτι που θα εκτιμούσα ως πραγματικό αισιόδοξο για το αύριο ενός συλλόγου που δεν έχει οδηγηθεί σε διοίκηση πρωτοδικείου από το 1978. Από το στόμα ενός ανθρώπου που το 2008 έλεγε πως όλοι μαζί στην «ΠΕΚ» είναι πιο ισχυροί από τον Αμπράμοβιτς, ήρθε η πιο ρεαλιστική ατάκα για οποιονδήποτε δεν καταλαβαίνει πόσο άλλαξαν τα κόζα σε όλους τους τομείς στην Ελλάδα. «Δεν είμαι τόσο δυνατός όσο πριν από τρία χρόνια», είπε και για όποιον διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές αυτή ήταν και η ταφόπλακα στα όποια όνειρα έκαναν κάποιοι αιθεροβάμονες, πως θα έταζε λαγούς με πετραχήλια. Ο Βγενόπουλος θέλει να βοηθήσει, αλλά μέχρις εκεί. Αλλωστε, σε αυτό πάντα ήταν ειλικρινής από την πρώτη συνέντευξη Τύπου, λέγοντας πως έχει πολλές δουλειές για να ασχολείται όπως άλλοι παράγοντες με την μπάλα καθημερινά.

Η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου που προτείνει έχει λογική. Θα αποδείξει πια οριστικά πόσοι και ποιοι θέλουν πραγματικά το καλό του συλλόγου και ποιοι απλώς τον χρησιμοποιούν. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη θα έχει επίσης την ευκαιρία να δείξει πώς πραγματικά εννοεί την αποχώρησή της και σε τελική ανάλυση, αν δεν καλυφτεί αυτό το ποσό, τότε δεν χρειάζεται να γίνεται κουβέντα.

Στο ταγκό χρειάζονται πάντα δύο και γι' αυτό δεν υπάρχει ατομική αλλά συλλογική ευθύνη σε κάθε λάθος, λένε στην Αργεντινή. Και στην περίπτωση του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού τα πολλά λάθη που έγιναν δεν μπορεί πάντα να βαρύνουν τον έναν. Ούτε ο Ανδρέας φταίει μόνο, ούτε ο Γιάννης μόνο, ούτε ο Νικόλας μόνο, ούτε ο Παύλος με τον Θανάση. Μαζί, όμως, έχουν τεράστια ευθύνη εδώ που φτάσαμε. Ο Βγενόπουλος δεν έπαιξε χθες τη φουλ επίθεση όπως είχε κάνει σε εκείνη την πρώτη αρχηγική του παρουσία τον Γενάρη του 2008. Κι αυτή τη φορά ήταν πολύ φειδωλός στο να τάξει όπως τότε. Τότε έβαλε αμέσως γκολ στα «εκατομμύρια πράσινες καρδιές». Τώρα περισσότερο έμοιαζε με προσπάθεια να στείλει την μπάλα στα... μνήματα!