Έχουν τον τρόπο τους

Τρίτη καλύτερη άμυνα των προκριματικών, αήττητη εδώ και 15 ματς, αγκαλιά με την τέταρτη πρόκριση σε πέντε διοργανώσεις, αυτή η Eθνική ομάδα συνεχίζει να είναι ό,τι πιο αξιόπιστο δημιούργησε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και όμως, κάποια πράγματα τα προσπερνάμε ως δεδομένα. Δεν είναι ωστόσο έτσι. Γιατί ποιο είναι πραγματικά το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου για να απαιτούμε από αυτή την ομάδα να προκρίνεται πάντα;

Επιασα και τον εαυτό μου οφσάιντ, το βράδυ της κλήρωσης των ομίλων, στις 30 Ιουλίου, για το επόμενο Μουντιάλ. Είπα φωναχτά πως πρέπει να περάσουμε πρώτοι οπωσδήποτε αλλιώς θέλουμε σκότωμα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν είναι έτσι τα γεγονότα. Ναι, πρέπει να πάμε και στη Βραζιλία το 2014, γιατί ο όμιλός μας είναι τέτοιος που αυτή η Εθνική ομάδα έχει την ποιότητα και ξέρει να τη διαχειριστεί. Οπως αυτός ο ένας βαθμός που θέλουμε αύριο στην Τιφλίδα για να πάμε σε ένα ακόμη EURO είναι το μίνιμουμ που θέλουμε από μία ομάδα που μας καλόμαθε, όχι γιατί έκανε επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά επειδή έχει συνέπεια.

Εχει μία συνέχεια και μία απαράμιλλη νοοτροπία που δεν «ταιριάζουν» με την ελληνική κοινωνία η οποία μέσα από χρόνια ανοργανωσιάς και φυγοπονίας καθώς και ασυγκράτητης ματαιοδοξίας οδηγήθηκε σε αυτό τον όλεθρο που βιώνουμε. Αντίθετα, αυτή η Εθνική ομάδα έμαθε να παλεύει κόντρα στα κύματα και να βγάζει στις δύσκολες στιγμές χαρακτήρα. Συνεπώς έχουμε και μεγάλες απαιτήσεις από μία ομάδα που αποτελείται από αληθινά αυτόφωτους και όχι ετερόφωτους σταρ.

Εκείνο που αξίζει να σημειώσει κάποιος είναι αυτό που χθες επισήμανε ο Βασίλης Σαμπράκος εδώ στη «SportDay». O Φερνάντο Σάντος για πρώτη φορά στην ιστορία μας αφήνει στίγμα για να υπάρξει ξεκάθαρο δείγμα ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλες τις βαθμίδες και όχι μόνο στους Ανδρες. Ο πιο σημαντικός προπονητής της τελευταίας δεκαετίας που πάτησε το πόδι του στον τόπο μας, που μας αγάπησε και μας κατάλαβε με όλες τις αδυναμίες και όλα τα στραβά μας και που μας άφησε να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε επίσης. Είναι πολύ σπάνιο για κάποιον τεχνικό από ανώτερη ποδοσφαιρικά χώρα που έρχεται στην Ελλάδα να αποδεχτεί τις ιδαιτερότητες και να δουλέψει με βάση αυτές. Βελτίωσε όλους σχεδόν τους παίκτες που δούλεψαν μαζί του και επίσης δεν παράτησε ποτέ τον αγώνα τού να περνά νέες φιλοσοφίες χωρίς αγκυλώσεις και βραχυκυκλώματα.

Αυτός ο σπουδαίος ποδοσφαιράνθρωπος επιλέγει πάντα ό,τι θεωρεί ως καλύτερο για να γίνει η δουλειά και όλη η ομάδα επί των ημερών του έμαθε να βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Οι Αμερικανοί έχουν ένα εξαιρετικό ρητό που λέει «there is no i in the word TEAM» και αυτό ακριβώς καταλαβαίνει όποιος συνεργαστεί έστω και λίγο με τον Σάντος. Η επιστροφή τού Φάνη Γκέκα ήταν μάθημα ζωής και όχι μόνο ποδοσφαιρικό ζήτημα. Η συγγνώμη αυτού του χαρισματικού γκολτζή και η παρουσία του άμεσα στην ενδεκάδα αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πως αυτοί που ξέρουν να αποδέχονται τα λάθη τους και αυτοί που δεν στέκονται σε εγωισμούς πάντα στη ζωή θα κερδίζουν.

Αύριο στην Τιφλίδα, στην πόλη που σύμφωνα με τη μυθολογία μας κάποτε υπήρχε το χρυσόμαλλο δέρας, πρέπει να πάρουμε τον πόντο που θα μας στείλει στα τελικά και πάλι. Η αφιονισμένη Γεωργία του Τιμούρ Κετσπάγια
θα επιχειρήσει να μας τορπιλίσει όπως στην πρεμιέρα ή όπως στο 1-0 επί των Κροατών. Θα είναι δύσκολη βραδιά που όμως θαρρώ πως οι δικοί μας θα τη χειριστούν όπως ξέρουν. Και θα αποτελεί ακόμη μία επιβεβαίωση πως τελικά η ζωή κλείνει το μάτι σε αυτούς που ξέρουν να παλεύουν και να μην αποδέχονται τα στραπάτσα, μικρά ή μεγάλα, μοιρολατρικά.