Ποδοσφαιρική αδικία

Την επόμενη φορά που το παλιό «Βεστφάλεν» θ' αλλάξει πάλι ονομασία, θα πρέπει ν' αφαιρεθεί από τις προτάσεις το «Στάδιο... δικαιοσύνης»! Γιατί το χθεσινοβραδινό «διπλό» της Μαρσέιγ στο Ντόρτμουντ και η πρόκριση των «Φωκαέων» σε βάρος του Ολυμπιακού συνιστούν ποδοσφαιρική αδικία.

Δεν το λέμε ούτε από σωβινισμό ούτε για να χαϊδέψουμε εγχώρια αυτιά, αλλά διότι από τη μία η νίκη του Ολυμπιακού επί της Αρσεναλ στο Καραϊσκάκη με το «χορταστικό» 3-1 κι από την άλλη η εικόνα της πειραϊκής ομάδας στα παιχνίδια της με τους Γάλλους -γενικότερα στον όμιλο- δίνουν κάθε δικαίωμα στους «ερυθρόλευκους» να είναι φαρμακωμένοι. Η πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, που θα ήταν η τρίτη διαδοχική, χάθηκε άδοξα τη στιγμή που οι Μαρσεγέζοι πέτυχαν τη μεγάλη ανατροπή στην έδρα της Μπορούσια.

Ομως, ουδέν κακόν αμιγές καλού: αν εγκύψει κάποιος στις ομάδες που συνεχίζουν στο Γιουρόπα Λιγκ και είναι δυνάμει αντίπαλοι του Ολυμπιακού θα διαπιστώσει ότι είναι βατές. Είναι προσπελάσιμες και μπορούν να αποτελέσουν βάλσαμο στην πληγή του αποκλεισμού από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οικονομικά, υπάρχει απόσταση μεταξύ των δύο θεσμών, όμως η ποδοσφαιρική ζωή δεν σταματά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου.

Ο Ολυμπιακός έχει -κι αυτό πρέπει να σκεφτούν όλοι στον Πειραιά- το κέρδος της νίκης επί κοτζάμ Αρσεναλ, όταν μάλιστα οι επιτυχίες του επί αγγλικών ομάδων ήταν συνήθως με το ταπεινό 1-0 (το 1972 με την Τότεναμ, το 2004 με το γκολ του Στολτίδη επί της Λίβερπουλ και πρόπερσι επί της Αρσεναλ). Εχει κέρδος την καλή εμφάνιση. Παρακολουθήσαμε χθες το βράδυ παίκτες με πολλή δουλειά επάνω στο τερέν, όπως για παράδειγμα τον Φουστέρ (στο διάστημα που αγωνίστηκε), τον Μανιάτη, τον Μοντέστο. Από την άλλη, είδαμε μία Αρσεναλ με πολλά προβλήματα σε όλο το εύρος της λειτουργίας μίας ομάδας.

Την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του Ερνέστο Βαλβέρδε αναγνώρισε και ο κόσμος κι αυτό είναι σημαντικό. Δεν υπάρχει, δηλαδή, καμία «σκιά» αποτυχημένου στον Ολυμπιακό. Πόσω μάλλον όταν νωπή είναι ακόμη στις μνήμες η νίκη του Ολυμπιακού επί της -υποτίθεται- πιο άξιας Μαρσέιγ στο «Βελοντρόμ».