Μέσι, Μαραντόνα, Κρόιφ ή Πελέ: Λάθος να βάζουμε ταμπελίτσες!

Η ανάγκη να ανακαλύπτει κανείς ήρωες στα σπορ προέρχεται από τις πιο σκοτεινές καταπακτές του μυαλού. Μέσα από στερεότυπα και, φυσικά, από το απόσταγμα προσωπικών εμπειριών ο καθένας δημιουργεί το δικό του πάνθεον των ηρώων. Το να κάνεις, όμως, προσπάθεια να βάλεις σε μία σειρά, τόσο διαφορετικά καλούπια, είναι ελαφρά πιο εύκολο από το να τετραγωνίσεις τον κύκλο! Σε ένα χαοτικό περιβάλλον, και μέσα σε ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει, το να βάζεις τη λογική να τοποθετηθεί μπροστά από το συναίσθημα είναι σχεδόν απίθανο.

Οι ήρωες των παιδικών χρόνων πάντα θα έχουν προβάδισμασ απέναντι σε αυτούς που εισέρχονται αργότερα στη ζωή μας. Κάθε φορά, λοιπόν, που ακούω συζητήσεις για το αν ο Μέσι θα ξεπεράσει τον Μαραντόνα, αν ο Πελέ είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, αν ο Ζιντάν μπαίνει κάπου εκεί ως σφήνα, αν ο Κρόιφ ήταν καλύτερος από τον Πούσκας ή τον Πλατινί, χαμογελάω. Οι ήρωές μας δεν γεννήθηκαν για να μας προβληματίζουν, αλλά για να μας γεμίζουν τη ζωή με φως, δίνοντάς μας ελπίδα πως και τα πιο τρελά όνειρα δεν θα είχαν ύπαρξη αν δεν μετουσιώνονταν σε πραγματικότητα, όπως έλεγε ο Όσκαρ Oυάιλντ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο aixmi.gr