Ο αθλητισμός σε αυτό το επίπεδο είναι μία μορφή τέχνης

Στον ελληνικό αθλητικό Τύπο της Δευτέρας, στα πρωτοσέλιδα που κραύγαζαν για το +5 του ΠΑΟ, τη νίκη ύστερα από 13 χρόνια στο ΟΑΚΑ του ΠΑΟΚ και τη συνάντηση των σωτήρων για την ΑΕΚ, δεν περίσσεψε ο παραμικρός χώρος για το ματς της τριακονταετίας στο τένις! Και φυσικά δεν αναφέρομαι στον ξεκάθαρα οπαδικό για τον οποίο ακόμα και οι πληροφορίες για όλους τους άλλους δημοσιεύονται μόνο με περιπαικτικό ύφος, οπότε το να είχα τέτοια απαίτηση θα ήταν ουτοπικό. Κάνω κουβέντα για όλες τις εφημερίδες που είναι αποστασιοποιημένες θεωρητικά, αλλά που ουσιαστικά βράζουμε στο ίδιο καζάνι, αφού και πάλι για οπαδούς «βγαίνουν» τα πρωτοσέλιδά μας, απλώς αναφερόμαστε σε όλες τις ομάδες.

Τα κορίτσια του πόλο τουλάχιστον αυτή τη φορά βρήκαν λίγο χώρο περισσότερο στα πρωτοσέλιδα με τις επιτυχίες τους και μία εφημερίδα από τις πολιτικές, ο «Ελεύθερος Τύπος», τις είχε, παρά την ήττα του Σαββάτου, σε περίοπτη θέση τη Δευτέρα.

Ομως, για να γυρίσουμε στο τένις, μιλάμε για μία συγκλονιστική μονομαχία σχεδόν έξι ωρών, που ξεπέρασε ακόμα και το συγκλονιστικό ματς που είχα την τύχη κάποτε να δω δια ζώσης, μεταξύ ΜακΕνρό και Λεντλ στο Ρολάν Γκαρός ή και τις μεγάλες κόντρες του Μποργκ με τον Κόνορς στη δεκαετία του 70. Ούτε καν κάποιος από τους πολλούς τελικούς ανάμεσα σε Φέντερερ και Ναδάλ που είδαμε την τελευταία πενταετία πλησίαζε σε συγκινήσεις αυτό που απλόχερα έδωσαν σε κάθε αληθινό φίλαθλο ο Τζόκοβιτς με τον Ναδάλ στη Μελβούρνη την Κυριακή. Στους «Times», στην «Independent», στον «Observer», στην «Equipe», στην «Gazzeta dello sport», στην «De Telegraaf», στη «Marca» και στην «As», στη «Record», στην «Bild» αφιερώθηκαν σε κάθε γλώσσα σελίδες ύμνων για ένα θέαμα που η ανθρώπινη ψυχή έβγαλε πάνω στο τερέν όλη τη δύναμή της, δημιουργώντας ένα κομψοτέχνημα! Το χθεσινό κομμάτι-ωδή του Αντώνη Καρπετόπουλου σε αυτή τη ραψωδία του τένις θα μπορούσε να φιλοξενηθεί ακόμα και στα προαναφερόμενα έντυπα κύρους, οπότε δεν μπορώ να καλύψω κάτι περισσότερο προσωπικά. Αυτό όμως δεν αρκεί για να σώσει τα προσχήματα για μία εφημερίδα όπως επιθυμεί να είναι η «SportDay».

Στον ελληνικό Τύπο μόνο τα «Νέα» (εκεί που διευθυντής είναι ένας αληθινός φίλαθλος και τεράστιος δημοσιογράφος με σχεδόν αλάνθαστο κριτήριο, ο Χρήστος Μεμής) βρήκαν χώρο για να βάλουν στην πρώτη σελίδα τους αυτό το αληθινό υπερθέαμα. Αν αυτό δεν είναι κατάντια, ψάχνω να βρω λέξεις για να το περιγράψω. Και για αυτό φταίμε όλοι και μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εμείς κάναμε τον κόσμο στην Ελλάδα να ασχολείται μόνο με το ποδόσφαιρο και σε αυτό μόνο με τους μεγάλους και με την παραφιλολογία και όχι με το καλό του πρόσωπο. Εδώ υπάρχουν εκατοντάδες άμυαλα παιδάκια που ξημεροβραδιάζονται στα διάφορα sites και βρίζονται στα φόρουμ για τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα, τη Γιουνάιτεντ, τη Λίβερπουλ, την Μπάγερν, τη Μίλαν και την Ιντερ! Για τέτοιας μορφής κρετινισμό μιλάμε και τέτοιου είδους φανατισμό, αφού δεν μπορούν να απολαύσουν το παραμικρό. Επαναλαμβάνω όμως ηθικοί αυτουργοί αυτού του εκμαυλισμού αξιών στην αθλητική ζωή του τόπου και στη διακόρευση κάθε μορφής δημοσιογραφικής ηθικής, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς συνηθίσαμε τον κόσμο από μικρή ηλικία να λατρεύει τις ασχήμιες και να κολυμπά στον βούρκο! Επειδή, μάλιστα, η κρίση κάνει την όλη κατάσταση ακόμα χειρότερη, διαλύοντας τα πάντα, δύσκολα μπορεί κάποιος να δει ένα φως στο τούνελ.

Τουλάχιστον για αυτούς που απολαμβάνουν ακόμα αυτό που βλέπουν και αδιαφορούν για χρώματα, ταμπέλες, κλισέ και οπαδικές επιλογές, η εξάωρη μονομαχία της Κυριακής επιβεβαίωσε το πόσο όμορφος είναι ο αληθινός αθλητισμός που κατ' επέκταση γίνεται και πρωταθλητισμός. Και χάρη στην εξαιρετική κάλυψη του Eurosport, που στην ελληνική του έκδοση είχε και πάρα πολύ καλή περιγραφή και ανάλυση από τον (σαφέστατα γνώστη) Περικλή Μακρή, ένας μεγάλος αριθμός κόσμου στην Ελλάδα το απόλαυσε αντιλαμβανόμενος πως ο αθλητισμός σε αυτό το επίπεδο είναι μία μορφή τέχνης!