Λατρεύοντας την ουτοπία και αγνοώντας την πραγματικότητα!

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται, λέει ο θυμόσοφος λαός και ταιριάζει γάντι στην ιστορία που βλέπει το φως της δημοσιότητας σχετικά με την ΑΕΚ. Οι εφημερίδες (και όχι μόνο όσες πρόσκεινται στην «Ενωση») καταλαβαίνω απόλυτα πως πρέπει να μην κλείσουν κάθε χαραμάδα ελπίδας στον κόσμο. Ωστόσο ό,τι και να γραφτεί πια, δεν είναι εύκολο να γίνει πιστευτό. Ειδικά αν με το που γίνεται πρωτοσέλιδο ένα όνομα, όπως καλή ώρα εκείνο του Βίκτωρα Ρέστη, έρχεται και η άμεση διάψευση. Ο Ντέμης Νικολαΐδης, που συσπείρωσε το 2004 τους ΑΕΚτζήδες σε μία άνευ προηγουμένου πανστρατιά -παρ' ότι έφυγε πικραμένος το 2008-, κάνει προσπάθειες και πάλι να βρεθεί λύση, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι πως έχει μικρές πιθανότητες.

Μία πολύ ψύχραιμη φωνή που είναι το aek365.gr έκανε ξανά χθες μία ρεαλιστική προσέγγιση στο θέμα. Μιλώντας σε αυτή την ιστοσελίδα ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν μάσησε τα λόγια του και δεν επιχείρησε να συντηρήσει ψευδαισθήσεις. «Είμαι απογοητευμένος από την αντιμετώπιση των θεμάτων της ΑΕΚ από τα ΜΜΕ. Καταλαβαίνω την ανάγκη για ενημέρωση, αλλά τα περισσότερα δημοσιεύματα και ιδίως αυτά που αναφέρονται σε ονόματα και σενάρια για πανίσχυρους επιχειρηματίες το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν και να δημιουργούν ψεύτικα όνειρα και ελπίδες στον κόσμο της ΑΕΚ, πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο. Η κατάσταση στην ΑΕΚ είναι κρίσιμη. Ναι, προσπαθώ να βρω λύση για την ομάδα μου τους τελευταίους τρεις μήνες. Αν και όταν βρεθεί θα υπάρξει επίσημη ενημέρωση από εμένα».

Οσο απλό ακούγεται τόσο σύνθετο είναι. Βλέπετε, ο Τύπος (και όχι μόνο στην Ελλάδα) λατρεύει περισσότερο την πιθανότητα από τη βεβαιότητα! Και αυτό γιατί το κοινό καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να συντηρεί την ουτοπία που τη λατρεύει πιο πολύ από τη σκληρή πραγματικότητα!

Ο κόσμος έχει ανάγκη να διαβάζει για σωτήρες, όπως για χρόνια τα καλοκαίρια επιθυμούσε (και πιθανώς το κάνει ακόμη) να διαβάζει για ημίθεους, τιτάνες, κόμπρες και σούπερμαν την περίοδο των μεταγραφών. Οπότε η προοπτική να έρθει στην ομάδα ο Αραβας με τα ατελείωτα λεφτά ή ο Ρώσος με τα εκατομμύρια ρούβλια είναι πάντα ελκυστική. Ακόμα πιο εντυπωσιακό στο μυαλό του οπαδού είναι να βρεθεί ο Ελληνας μεγιστάνας που θα έβαζε τα λεφτά στην ομάδα της καρδιάς του.

Μόνο που ούτε Αραβες υπάρχουν, οι οποίοι να ενδιαφέρονται για επενδύσεις στην Ελλάδα (λες και το ποδόσφαιρο μπορεί ποτέ να θεωρείται επένδυση σε αυτόν τον τόπο όπου τα γήπεδα έχουν μείνει στο έλεος των λεηλασιών των «στρατών»), ούτε φυσικά Ρώσοι που έχουν χρήματα για να τα βάλουν στην μπάλα, νομιμοποιώντας ένα σωρό άλλες δραστηριότητές τους. Αυτοί δεν θα ασχοληθούν με τη χώρα μας, αλλά θα προτιμήσουν κάποια ομάδα στη Βρετανία ή στην Ισπανία.

Ωστόσο δεν φταίνε μόνο τα media, αλλά και οι ίδιες οι ομάδες, αφού μέσα στις τάξεις τους υπάρχουν αντίρροπες τάσεις και φυγόκεντρες δυνάμεις. Ποτέ δεν φτιάχνονται τα θέματα που αφορούν κυρίως διοικητικούς συσχετισμούς αποκλειστικά από το μυαλό των ρεπόρτερ. Πάντα υπάρχει μία αφετηρία σκέψης που συνήθως τροφοδοτείται με καύσιμο από τη ματαιοδοξία κάποιων ή τον μακιαβελισμό κάποιων άλλων, οι οποίοι επιχειρούν να «κάψουν» ονόματα γκρεμίζοντας γέφυρες ή χτίζοντας κάποιες άλλες.

Παρ' όλα αυτά, όπως και στην ιστορία του Παναθηναϊκού με τους άφαντους Αραβες (που μαζί με την εγκληματική αδιαφορία των μετόχων του οδήγησε τον σύλλογο στο να βιώνει διοικητικά τη χειρότερη στιγμή στην ιστορία του), έτσι και στην «Ενωση» τα ΜΜΕ προσπάθησαν να συντηρήσουν τα ζητήματα κάνοντας τη τρίχα τριχιά! Και αυτό το μπιλιάρδο στην πλάτη των αγωνιούντων οπαδών, λυπάμαι που το λέω ωμά, είναι σαν να θέλεις να κάνεις έναν αλκοολικό να ξεφύγει από την κατάθλιψή του κερνώντας τον σφηνάκια!