Μια Ελλάδα που δεν ψάχνει για δικαιολογίες!

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, τα καλοκαίρια στην Αθήνα μας «έβγαζαν» αναγκαστικά στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Κάθε απόγευμα, από τις πέντε έως το βράδυ, το πρωτάθλημα του πόλο συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα.

Ήταν οι εποχές της ανίκητης ομάδας του Εθνικού, με τον Ολυμπιακό να τον κοντράρει μάταια κάθε χρόνο. Αλλά και με τον Παναθηναϊκό, την Πάτρα, το Παλαιό Φάληρο, τη Χίο, το Καλαμάκι, την Κέρκυρα.

Κόσμος στις εξέδρες, που θα ζήλευε και το ποδόσφαιρο.

Και αστέρια πρώτης γραμμής.

Ο Κουβεγιετόπουλος, ο Καρολόγος, ο Κώνστας, ο Ιωσηφίδης. Και μετά, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, ο Καπράλος, ο Σιταρένιος, ο Σταθάκης, ο Αρώνης, ο Μουδάτσιος. Παράλληλα, η Βουλιαγμένη έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα, ενώ στη Γλυφάδα ανέτειλε το άστρο του Γιαννόπουλου, του πρώτου Ελληνα που πήγε απο οποιοδήποτε ομαδικό σπορ σε τέσσερις σερί Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 1983 εμφανίζεται και το παιδί-θαύμα του αθλήματος, ο Γιώργος Μαυρωτάς στη Βουλιαγμένη, ο οποίος τελειώνοντας την καριέρα του, θα είχε πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες! Τη συνέχεια την έδωσαν ο Καϊάφας, ο Πάτρας, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο αείμνηστος Νώντας Σαμαρτζίδης, ο Λούδης, ο Βενετόπουλος, ο Καλακόνας.

Η υδατοσφαiριση ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκοί αγώνες. Χωρίς διακοπή και χωρίς ανάσα κάθε καλοκαίρι. Πραγματικοί αθλητές, που κάλυπταν τις ατελείωτες ώρες προπόνησης μετρώντας πλακάκια. Με υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία, που έσπευδε όμως να στείλει τηλεγράφημα και να έχει εκπρόσωπο στο αεροδρόμιο ύστερα από κάθε επιτυχία.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Xρήστου Σωτηρακόπουλου στο www.aixmi.gr