«Ετοιμάζομαι να σπάσω το ρεκόρ...»

Έλα Χρήστο... Πόσα χρόνια είπες ότι πέρασαν; Πόσαααα; 16 ΧΡΟΝΙΑ! Μάλιστα φίλοι και φίλες, καλά ακούτε, όσοι ακούτε sport-fm. 16 χρόνια!
Ποιος να μου έλεγε ότι όταν ο Χρήστος μου πρωτογνώρισε τον Χελάκη σε έναν αγώνα πρωταθλήματος Τύπου πως όχι μόνο θα παίζαμε μπάλα μαζί, αλλά θα βρισκόμασταν στην ίδια ραδιοφωνική στέγη. Μια ζωή λοιπόν, ΣΠΟΡ FM! Μόνο στο MEGA ήμουν παραπάνω. Παραλίγο 20 χρόνια. Πίστευα ότι από το μεγάλο κανάλι, θα με έπαιρναν κάποια μέρα σηκωτό. Δυστυχώς οι καιροί αλλάζουν.

Γράφει ο Γιώργος Θαναηλάκης

Κάτι μου λέει ότι στον ΣΠΟΡ FM θα το σπάσω το ρεκόρ. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Οικονομικά προβλήματα υπάρχουν, όπως παντού άλλωστε. Δεν ξέρω όμως αν αλλού, υπάρχει ένας Χρήστος Σωτηρακόπουλος, ένας Γιώργος Δήμας, ένας Μηνάς Τσαμόπουλος, ένας Γιάννης Θειακός, μια Εύη Μάνου, τόσοι πολλοί καλοί συνάδελφοι και προπαντός, φίλοι.

Δεν ξέρω αν υπάρχει η πρωινή παρέα των "φουνταριστών", εννοώντας και τους συνεργάτες μας, αλλά και τους φίλους που μας ακούνε. Δεν ξέρω αν υπάρχει το καλό κλίμα, το χιούμορ, η διάθεση, τα πειράγματα, τα κουλούρια, οι μπουγάτσες, ο Μαχαίρας... Είναι πλέον γνωστό μετά από τόσα χρόνια, ότι η μνήμη μου είναι... μιας διαδρομής. Ευτυχώς ο Μηνάς έχει απεριορίστων και ο "Σωτηρακό" διαρκείας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τα όσα σημαντικά συνέβησαν αυτά τα 16 χρόνια, ούτε και πήρα τηλέφωνο τον Χρήστο - όπως κάνω συνήθως - να μου θυμίσει μερικά και να ξεμπερδεύω.

Ωστόσο, κάποιες εικόνες, έστω και θολές, δύσκολα διαγράφονται...

Η πρώτη εκπομπή που βγήκε στον αέρα από τη πρώτη αθλητική συχνότητα, δίπλα στον Σωτηρακόπουλο, πως να ξεχαστεί; Η πρώτη εκπομπή με δίδυμο Μηνά και "πνίξτε τον φουνταριστό". Η πρώτη εκπομπή με τον Γιάννη Θειακό, όταν έφυγε ο Μηνάς, σπουδαστής τότε του ΚΑΡ ο Γιαννάκης, ψαρωμένος αλλά με περίσσιο τσαμπουκά, που είχε εντυπωσιάσει τον Χρήστο και άρπαξε την ευκαιρία. Το μικρό στούντιο στη πλατεία Δαβάκη, με θέα... το μπαλκόνι με την Ουκρανή που άπλωνε -ελαφρώς ντυμένη , αν ήμασταν τυχεροί- τα εσώρουχά της. Τα ατελείωτα σκαλοπάτια, που μου είχαν γίνει εφιάλτης, καθότι το διώροφο που μας φιλοξενούσε δεν είχε ασανσέρ. Τα μετρούσα, όπως τα πλακάκια στην πισίνα. Δεν είχε γαμώτο και τζαμαρία το Ινστιτούτο Αισθητικής στον 1ο όροφο, τουλάχιστον να έδινε και λίγο ενδιαφέρον.

Τα περίφημα ταρτάκια του ΤΑΟ από κάτω, σε κάθε γιορτή, επίσκεψη και γενικώς πανηγύρι. Τις ομηρικές μάχες του Μπάμπη με την Αφροδίτη. Τι έφταιγε και η Πώλα...; Τον Μιχάλη τον Τσόχο, σε ρόλο one-man-show να κάνει εκπομπές όπου λάχει. Σε καλό του βγήκε πάντως, διευθυντής εφημερίδας έγινε...! Τον Παντελή τον Καλαϊτζίδη να τρέχει πανικόβλητος όταν έπεφτε το σήμα,ή κάτι βραχυκύκλωνε. Τις επισκέψεις μου σε διάφορες δισκογραφικές εταιρίες, μπας και εξασφαλίσω κανένα cd για την εκπομπή για να παίζουμε και καμιά νέα επιτυχία, αφού ως αθλητικός σταθμός, δεν μας έστελναν τα promo. Τη φωνή του Ηρακλή Κοτζιά στις κυριακάτικες μεταδόσεις. Τον Γιάννη Διακογιάννη, όπως δεν τον έχουμε συνηθίσει, να θυμάται γαλλικά τραγούδια. Τα νυχτοκάματα του Βασίλη Γερασίμου.

Και φυσικά, τον Αντώνη τον Μπόκτορ, με την αλογοουρά κι εκείνο το πλάνο βλέμμα απορίας, όταν πετάγαμε εξυπνάδες στον αέρα με τον Μηνά, σαν να 'λεγε από μέσα του "ρεεεεε, που έμπλεξα με δαύτους". Ο Αντώνης που έπαιξε κι αυτός πρωταγωνιστικό ρόλο με τις ατάκες που πολύ έξυπνα πετούσε τσόντα στην εκπομπή. "Έφυγε" και γεμίσαμε μαλλιάδες... Ο Στέφανο, ο Πάνος, ο Κώστας, ο Τάκης... Eυτυχώς που είναι και ο Κυριάκος και φωτίζει λίγο
το στούντιο, όταν έχει συννεφιά. Έχουμε κι Αντώνη πάντως... Αν είχα χρόνο να σκεφτώ, ίσως να έρχονταν κι άλλες εικόνες.

Σίγουρα, υπάρχουν πολλές κι από το παρελθόν, αλλά κυρίως από τη "νέα εποχή", όπου ως όμιλος πλέον, αφήσαμε το διώροφο και μετακομίσαμε 58 νούμερα πιο πέρα στα φιμέ τα τζάμια για να μη μας χτυπάει ο ήλιος. Σε μοντέρνα γραφεία, όπως εμείς τα θέλαμε, αλλά και με ασανσέρ. Και με κυλικείο.
Και με θυρωρό. Μόνο η ταπετσαρία με τις κηλίδες μας θυμίζει λίγο το παλιό στούντιο. Χρήστο, σε ποιά γενέθλια θα την αλλάξουμε αυτή; Τις πιο πρόσφατες εικόνες πάντως θα τις κρατήσω για τα 30! Ελπίζω να τις θυμηθώ τότε, αλλά κυρίως ελπίζω να είμαστε όλοι εδώ, η γνωστή παρέα του sport-fm και να σας κρατάμε ευχάριστη συντροφιά. Γιατί το αξίζετε. Είστε οι καλύτεροι ακροατές, σε σας οφείλουμε ότι ακόμη εκπέμπουμε και σας ευχαριστούμε με όλη μας τη ψυχή!

Χρόνια μας πολλά λοιπόν!