Ο ΣΠΟΡ FM μέσα από τα μάτια των «ακροατών»

Κάθε Ιούνιο στις 8 του μήνα γιορτάζουμε τα γενέθλια μας! Και κάθε φορά διαβάζετε τις αναμνήσεις όλων εκείνων που βρέθηκαν από την πρώτη ημέρα στο σταθμό.

Αυτή τη φορά είπαμε να αλλάξουμε τη συνταγή!

Διαβάστε τις αναμνήσεις 5 ακροατών… που κατέληξαν μετά από χρόνια να δουλεύουν στο μέσο που αγάπησαν!

Χρήστος Ρομπόλης

Βρίσκομαι στο σταθμό από το 2002, αλλά η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν αρκετά χρόνια πριν. Κι ευτυχώς στην περίπτωσή μου δεν επαληθεύτηκε το «η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μένει». Ήταν 1999, όταν σαν ακροατές και δευτεροετείς ακόμη στο τμήμα δημοσιογραφίας του Παντείου, αποφασίσαμε με έναν συμφοιτητή να επισκεφτούμε μία βραδινή εκπομπή (του Βαγγέλη Μπραουδάκη) και να ζήσουμε τη μαγεία του ραδιοφώνου.

Η πρώτη όψη της «μαγείας», ήταν οι τότε παλαιολιθικές εγκαταστάσεις του σταθμού, με ασανσέρ που δεν υπήρχε, πόρτες που έτριζαν κι έναν σχεδόν σκοτεινό χώρο, όπου αίθουσα σύνταξης, κουζίνα, γραμματεία, ακόμη και τουαλέτα, ήταν ενοποιημένα. Το soundtrack της πρώτης εικόνας ήταν ο Βασίλης Γερασίμου, όχι με κάποιο από τα γνωστά του λαϊκά ακούσματα, αλλά με το ροχαλητό του, καθώς «ζεσταινόταν» για την εκπομπή του που ακολουθούσε στον καναπέ έξω από το στούντιο.

Δεν χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω πως τα υπερσύγχρονα γραφεία, οι «μαγικές» κονσόλες, τα high tech μικρόφωνα, όλα όσα «υλικά» πιστεύαμε πως ήταν αναγκαία για να κάνεις ραδιόφωνο αλλά και το savoir vivre των παραγωγών, ήταν τελικά περιττά. Γιατί το καλό ραδιόφωνο το κάνουν άνθρωποι αυθεντικοί στα μικρόφωνα (ακόμη κι αν κοιμούνται), οι πολλοί αφανείς που είναι πίσω τους και κυρίως οι ακροατές τους. Χρόνια μας Πολλά, λοιπόν.

Γιώργος Μαραθιανός

Λένε πως το κομμάτι του εγκεφάλου που ελέγχει τις αναμνήσεις είναι δίπλα σ’ αυτό που αναγνωρίζει τις μυρωδιές. Το δικό μου πρέπει να βρίσκεται δίπλα σ’ εκείνο που αναγνωρίζει τα… αντικείμενα. Διότι για κάποιο περίεργο λόγο όλο με τέτοια συνδέω τον ΣΠΟΡ FM! Βλέπω, ας πούμε, σκουπόξυλο και δεν θυμάμαι μόνο το «ραδιόφωνο με στιλλλλλ... στιλιάρι που θέλετε»! Θυμάμαι τι χτύπαγε τα μεσημέρια ο γείτονας στον τοίχο όταν έφθειρα τα νεφρά μου με τις φάρσες του Μπάμπη και του Λεάνη.

Βλέπω αναπτήρα και θυμάμαι το «τσικ» που έκανε εκείνος του Μοσχονά όταν άναβε τσιγάρο στο «Όποιος αντέξει» δίπλα στον Μπραουδάκη. Βλέπω παντζούρια και θυμάμαι τι έτρεχα πανικόβλητος να κλείσω στις 6 το πρωί, μην ακουστούν οι «καλημέρες» του Μαχαίρα και του Νικολαΐδη μέχρι το απέναντι τετράγωνο. Βλέπω επιτραπέζιο και θυμάμαι το παλιό που είχα με τις αθλητικές κάρτες και το κοσκίνιζα μήπως πιάσω αδιάβαστο τον Σωτηρακόπουλο στην εκπομπή με τα κουίζ.

Βλέπω φιάλη ουίσκι και -χωρίς άλλες εξηγήσεις- θυμάμαι τον Γερασίμου. Βλέπω το παλιό ραδιόφωνο με το χερούλι και τις υποδοχές για τις κασέτες (ναι ρε, είμαι ρετρό τύπος εγώ και το κρατάω) και θυμάμαι πού πρωτοάκουσα την αγέραστη φωνή του Ζερβάκη. Τις μεταδόσεις του Μιαούλη και του Χελάκη. Τις διαφημίσεις του Ρουσουνέλου και τα σποτ όπου ο Κοραής προσπαθούσε να μας πείσει ότι -ενάντια στα πιστεύω μας- πρέπει να επισκεφθούμε καταστήματα με ευλύγιστες κυρίες.

Και γενικά όλα αυτά που με οδηγούσαν στο συμπέρασμα «τι ίδρυμα είναι αυτοί εκεί μέσα», που έχω την καθημερινή ευτυχία να επιβεβαιώνω σήμερα! Χρόνια μας πολλά!

Βαγγέλης Νερατζίας: Τεστ γνώσεων και…ακροατές

Μεγαλώνει ο Σπορfm, μεγαλώνουμε κι εμείς…16 χρόνια πέρασαν από την πρώτη μέρα του σταθμού. Άλλωστε, ήταν μια πρωτοποριακή κίνηση που βρήκε με το «καλημέρα» ανταπόκριση, ενώ το νεοσύστατο τότε Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ ήδη στριφογύριζε στο μυαλό μου, αφού δημιουργήθηκε όταν τελείωσα το λύκειο.

Οι πρώτες μου δυνατές αναμνήσεις πριν διαβώ την «πόρτα» για τους 94.6; Οι εκπομπές με τις γραμμές των ακροατών που έβγαζαν τα «σπασμένα» τους και το γνωστό-αγαπημένο «2-0» όπου ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος προκαλούσε τους ακροατές σε τεστ γνώσεων για τα αθλητικά δρώμενα, ήταν μακράν τα αγαπημένα μου.

Πλέον βρίσκομαι αρκετά χρόνια ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και ο σταθμός δεν είναι απλά η δουλειά μου, αλλά αποτελεί το δεύτερο μου σπίτι…Χρόνια πολλά
Σπορfm, χρόνια πολλά σε όλους εσάς που μας στηρίζεται και μας αγαπάτε!

Τζωρτζίνα Πέννα

Όταν άκουσα για πρώτη φορά στα 15 μου το Γιώργο Χελάκη να ουρλιάζει από τη συχνότητα του ΣΠΟΡ FM , για τα γκολ της Εθνικής το 2004 μέσα από ένα ταξί, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έρθει η ώρα να τα ζήσω όλα αυτά από κοντά.

Πρέπει να μπήκα εκείνη την περίοδο σε 29075432095934759 ταξί. Κάθε ταξί και ΣΠΟΡ FM. Κάθε ΣΠΟΡ FM και ¨γκοοοοοοοοοοοολ του τυπάρααααααα.¨ Και να που το «ποτέ» μού χτύπησε την πόρτα και ζω την τρελοτρέλα του Γερασίμου λάιβ στη βραδινή του βάρδια με μπουζουκοκαταστάση και απέραντα βρισίδια απο ακροατές που δε διανοούνται μετά τις 2 το μικρόφωνο να το πιάνει άλλος εκτός από τον Βασίλη!

Ήμουν κι εγώ μία από σας παρόλο που δεν ακούω καψουροτράγουδα. Για να μη σας τα πολυλογώ ...όταν εγώ ήμουν 14 ο Ζερβάκης ήδη έκλεινε τα 94.6!

Ένας χρόνος και κάτι παρουσίας στον σταθμό, δεν το λες και λίγο αλλά σίγουρα ούτε και πολύ σε σχέση με το 16 !

ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, ΤΡΕΛΑΣ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑΣ ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! (ΣΠΟΡ FM ,ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ!)

Θανάσης Ράλλης

Κοιτώντας πίσω στη ζωή μου όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει στιγμές μεγάλης ηλιθιότητας. Ίσως αυτό το γεγονός θα έπρεπε να μου χτυπήσει μερικά καμπανάκια αλλά προς το παρόν το αγνοώ. Καλοκαίρι του 1996. Μαζεύοντας κουπόνια από πολιτική εφημερίδα καταφέρνω να αποκτήσω ένα σημαντικό δώρο. Ένα ραδιο-cd. Ναι από αυτά που βρίσκουμε πλέον μόνο σε μουσεία ή αν τα έχουμε ακόμα σπίτι τα χρησιμοποιούμε για να ακουμπάμε τα κεριά ή για πατήσουμε πάνω και να φτάσουμε τη μαρμελάδα στο πιο ψηλό ράφι.

Ταυτόχρονα είχα και ένα ατύχημα που πάλι δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν. Αποκλείεται να είχα σπάσει το πόδι μου, μάλλον απλά θα το είχα στραμπουλίξει και το έπαιζα πεθαμένος. 10 μέρες στο κρεβάτι λοιπόν και στο νέο μου ραδιο-cd ανακαλύπτω τον ΣΠΟΡ FM. Οι αναμνήσεις ως ακροατής πολλές. Θα μείνω στις στιγμές ηλιθιότητας με τις οποίες ξεκίνησα.

Τηλέφωνο το μεσημέρι στην εκπομπή του Μπάμπη που για κάποιο λόγο εκείνη την εποχή έκανε και εκείνος ερωτήσεις όπως ο Σωτηρακόπουλος. Με το που λέω το όνομα μου μου λέει «ωραία, πες μου ένα τραγούδι του Ζαμπέτα με το όνομα Θανάσης και κέρδισες».

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σοβαρής σκέψης είχα έτοιμη την απάντηση μου. «Ο Πιο καλός ο μαθητής». Η γραμμή από την άλλη μεριά έκλεισε και ο 15χρονος Θανάσης έκανε πρεμιέρα σε μια σειρά λάθος απαντήσεων σε εύκολες ερωτήσεις που θα έδινε στη συνέχεια της ζωής του. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Μια φορά όμως κέρδισα! Κάνοντας φυσικά αυτό που ξέρω καλύτερα. Ζογκλερικά. Δεκαετία του 90 επίσης σε μία από τις αθλητικές εκθέσεις της εποχής. Ο ΣΠΟΡ FM είχε στούντιο εκεί ο Σωτηρακόπουλος έκανε εκπομπή εγώ πήρα το μικρόφωνο απ’ έξω, αλλά αντί να με ρωτήσει κάτι, μου ζήτησε να κάνω κάτι περίεργο με τη σακούλα που κράταγα στα χέρια μου. Την έβαλα λοιπόν στο κεφάλι μου και άρχισα να το κουνάω! Θρίαμβος! Κέρδισα ένα ζευγάρι πάτους παπουτσιών της Μπαρτσελόνα.

Ένας συνδυασμός των παραπάνω ικανοτήτων που σας εξιστόρησα μόλις με οδήγησαν στον ΣΠΟΡ FM. Τους έχω πιάσει κότσους μου φαίνεται.