Να πάρουμε λίγη από την αστερόσκονη του μπάσκετ (Sportday / Χρ. Σωτηρακόπουλος)

Ο συναγερμός είχε σημάνει ήδη από την ώρα της αναχώρησης από την Αθήνα. «Το μπάσκετ πού θα το δούμε;». Οι παίκτες ρωτούσαν, οι παράγοντες το ίδιο. Αμέσως μόλις τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια στο Κισινάου, η προσπάθεια άρχισε. Ψάχνοντας τα κανάλια στην τηλεόραση, αρχίσαμε να απογοητευόμαστε. Ώσπου να μία αχτίδα φωτός. «Πιάνει RAI, το τρίτο της κανάλι δείχνει το ματς», έπεσε το σύρμα. Τζίφος. Πήγαμε στη ρεσεψιόν, αλλά τέτοια δυνατότητα, με βάση τον αποκωδικοποιητή τους δεν υπήρχε. Στο πρωινό, χτες όμως, ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, έφερε τα καλά μαντάτα. «Το δείχνει το τουρκικό κανάλι, το NTV». Λίγη ώρα αργότερα, η σάλα του λόμπι γέμισε. Το ματς πήγαινε στην αρχή άσχημα, αλλά όταν άρχισε να γυρίζει, όλοι ήταν άκρως αισιόδοξοι.

Στο ξενοδοχεiο της Εθνικής, οι παίκτες έβλεπαν σε βίντεο τη Μολδαβία στο ματς με τη Λιθουανία. Με το που τελείωσε το... φροντιστήριο, προσπαθούσαν να μάθουν το αποτέλεσματα στο μπάσκετ. Οταν πληροφορήθηκαν τη νίκη, πανηγύρισαν και τηλεφώνησαν σε φίλους και γνωστούς στην Ελλάδα, για να ακούσουν από πρώτο χέρι τις αντιδράσεις. Πριν από δύο χρόνια, είχα βιώσει στο Μονακό, στο πλαίσιο της βράβευσης του Θοδωρή Ζαγοράκη ως MVP του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, την αγωνία του βλέποντας την Εθνική γυναικών να κοντράρει την Ιταλία στον τελικό του πόλο στην Ολυμπιάδα. Επίσης το ίδιο απόγευμα είδαμε μαζί την κούρσα της Φανής Χαλκιά στο τελικό των 400 μέτρων με εμπόδια. Ο κάθε αθλητής, έξω από το γήπεδο και το δικό του άθλημα, παραμένει φίλαθλος. Ειδικά όταν μιλάμε γα την Ελλάδα, για την Εθνική ομάδα.

Βλέποντας τον εκείνη τη μέρα ν' αγωνιά σε κάθε σουτ, νοητά μεταφέρθηκα στο πώς θα έκαναν κι αυτές οι κοπέλες, όταν εκείνος οδηγούσε την Εθνική στον απίστευτο άθλο της Πορτογαλίας. Οπως χτες πανηγυρίζαμε κάθε καλάθι της Εθνικής μπάσκετ, είμαι βέβαιος πως οι παίκτες του Γιαννάκη έκαναν το ίδιο στο γκολ του Δέλλα με την Τσεχία ή του Χαριστέα στον τελικό. Η ελληνικη καρδια είναι μία. Ενιαία και αδιαίρετη. Αυτές οι ανόητες διακρίσεις και διαχωρισμοί, η διχόνοια που η (δημοσιογραφική) φάρα μας έχει σπείρει στον χώρο, τον απλό κόσμο δεν τον ακουμπά. Δεν ενδιαφέρει κανέναν απλό πολίτη αυτή η χαζοχαρούμενη κόντρα «μπασκετικών και ποδοσφαιρικών», που συχνά συντηρείται και από άκρως σοβαρούς συναδέλφους. Ο κόσμος που χτες μέσα στα αυτοκίνητα άρχισε να κορνάρει και να πανηγυρίζει, που μέρα μεσημέρι έκανε την Ελλάδα να παραλύσει, γιορτάζοντας, δεν στέκεται σε ταμπέλες. Χαίρεται και γιορτάζει με καθετί ελληνικό που τον κάνει ευτυχισμένο, και ο αθλητισμός την έχει αυτή τη δυνατότητα. Αντίθετα πικραίνεται στις ήττες και πάλι δεν τον ενδιαφέρει από ποιον προέρχονται για να βάλει... φίλτρο στα συναισθήματά του. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο στίβος, το πόλο, το βόλεϊ, η άρση βαρών, όταν έχουν την ελληνική σημαία ως έμβλημα, προκαλούν τα ίδια συναισθήματα. Ακραία και έντονα. Οποιος δεν το καταλαβαίνει, στεκόμενος σε διαχωρισμούς και ταμπού, είναι άξιος της τύχης του.

Η χθεσινη νικη ελπίζω να δώσει λίγη από την αστερόσκονή της και στην Εθνική ποδοσφαίρου απόψε. Η Μολδαβία δεν είναι αντίπαλος που εξιτάρει τη φαντασία, όπως η DREAM TEAM στο μπάσκετ. Ομως η νίκη απόψε είναι μονόδρομος και, όπως έλεγαν οι Κινέζοι, για να γίνει και η μεγαλύτερη πορεία πάντα χρειάζεται το πρώτο βήμα! Το μπάσκετ νίκησε το Κατάρ στην αρχή για να κάνει το πρώτο βήμα. Το 2002 αυτή η ίδια Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έπρεπε να νικήσει την Αρμενία στην Αθήνα για να μείνει ζωντανή στον δρόμο για την Πορτογαλία. Το έκανε όχι εύκολα ούτε εντυπωσιακά, αλλά τη δουλειά της την τελείωσε παστρικά και όμορφα. Στο Κισινάου το ποδόσφαιρο θέλει το πρώτο βήμα για ό,τι νέο και ωραίο μπορεί να κρύβεται πίσω από το βουνό που οφείλουμε να ανεβούμε.