Παράδειγμα προς μίμηση…

Η άγνωστη στο ευρύ κοινό ιστορία του Κωνσταντίνου Μαραγκού, γιου του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Σπύρου, έρχεται στην επιφάνεια για να δώσει μαθήματα ζωής σε όλους μας. Ο 19χρονος γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα υγείας, που έθεσαν σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή του, αλλά κατάφερε να διαφύγει τον κίνδυνο, έμαθε να τα αντιμετωπίζει και βγήκε νικητής εξασφαλίζοντας πρόσφατα την είσοδό του στη Φιλοσοφική Αθηνών.

«Οι γονείς μου πολλές φορές δυσκολεύτηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες μου, ειδικά τα τελευταία χρόνια, όμως ήταν πάντα εκεί για μένα. Έμαθα από μικρός να αγωνίζομαι για την ίδια τη ζωή. Οι γονείς μου μού έμαθαν να μην τα παρατάω ποτέ», δηλώνει στην «Πράσινη» ο Κωνσταντίνος, που υποστηρίζει τον Ηρακλή στο ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ. «Θα ήθελα πολύ να γίνω ποδοσφαιριστής σαν τον πατέρα μου. Επιλέγω να βλέπω ξένα πρωταθλήματα γιατί θεωρώ ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, που διοικείται σήμερα από τον κ. Σαρρή που υπήρξε μέλος της ΠΕΦΟ, είναι αυτό που είχε πει κάποτε ο Γιώργος Δώνης…». Όπως όλοι οι συνομήλικοί του, προβληματίζεται για το μέλλον της χώρας. «Τι να πω εγώ στους ανθρώπους που υποφέρουν, όταν το ίδιο το κράτος δεν μας επιτρέπει να κάνουμε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο;».

Η μητέρα του, Αντριάνα, μιλά για το Γολγοθά που ανέβηκε η οικογένεια και τη βοήθεια από τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, που βάπτισε τον Κωνσταντίνο. «Υποχρεωθήκαμε εμείς να αντικαταστήσουμε το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας. Δεν είχαμε καμία βοήθεια, ούτε καν τα αυτονόητα», ανέφερε και πρόσθεσε: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν άνθρωπο και μόνο. Έναν καπετάνιο με ‘Κ’ κεφαλαίο. Στο Θεό και στον ίδιο οφείλω ότι ο Κωνσταντίνος έζησε για να με κάνει περήφανη. Ακόμη κι όταν οι γιατροί δεν μας έδιναν ελπίδες, εκείνος ανέλαβε να φέρει γιατρούς από το εξωτερικό και να πληρώσει τα φάρμακα που ήταν απαραίτητα για να επιζήσει και δεν χορηγούσε το σύστημα Υγείας».

Η είσοδός του στη Φιλοσοφική αποτελεί δικαίωση του αγώνα όλης της οικογένειας. «Ήξερα ότι θα τα καταφέρει, όμως όταν είδα το όνομά του στους επιτυχόντες, ένιωσα τόσο περήφανη και δικαιωμένη, που έκλαψα από χαρά, εγώ κι όλοι οι δικοί μας άνθρωποι».